معماری، با وجود جنبش‌های صنعتی دو سده اخیر و التزامات فنی متعددی که گاهی تعاریف آن را نیز چندگانه کرده‌است، هنوز به عنوان قالب هنری وسیعی که در قاب‌های محدود و نامحدود خود جلوه‌های گوناگون می‌سازد شناخته می‌شود. 

عکاس آلمانی ماتیاس هیدریچ با نگاهی گرافیکی به معماری، به انتخاب گوشه‌هایی از معماری‌ دست‌زده است که حال و هوای گرافیکی دارند. روحیه پلاستیسیمی حاکم بر عکاسی‌های هیدریچ که به انتخاب خلوص فرم و رنگ از میان گوشه‌گوشه‌های معماری رسیده است می‌تواند در پیش‌برد افق‌های هنری حاکم بر معماری و نگاه معماران نیز موثر باشد. شناخت این که چه ظرفیت‌های نابی در ترکیب‌بندی‌های معماری نهفته است از دیگر اهداف این تمرین و مجموعه عکس به شمار می‌آید.  

بهره‌وری در هنر به چه معناست؟  به نظر می‌رسد این مفهوم در هنر باید از جنس خود هنر باشد و نمی‌شود یک مفهوم اقتصادی صرف تلقی شود. مثلا بهترین و عمیق‌ترین بیان هنری در قالبی بسیار بعید و کم هزینه می‌تواند یک بهره‌وری هنری درنظرگرفته ‌شود. یادتان هست چند وقت پیش عکس‌هایی عجیب از صخره‌های زیبای کانیون را با هم دیدیم؟ چه چیز می‌تواند به اندازه این صخره‌ها عجیب باشد؟ نکند یک کیسه پلاستیکی ساده؟ 

بله. درست است. ویلده رولفسن، با عکاسی از کیسه‌های پلاستیکی اما به نحوی متفاوت جلوه‌هایی به مانند صخره‌ها و غارهای طبیعی به دست آورده است. یک بهره‌وری هنری به تمام معنا. 

چقدر مطمئن هستیم که وقتی یکی از پاهای خود را بلند می‌کنیم تا گامی برداریم، حتما موفق به گذاشتن آن گام می‌شویم؟ چقدر مطمئن هستیم که مثلا زمین زیر پای ما یک وقت خالی نمی‌شود یا نیروهای عضلات‌مان ناگهان ناکارآمد نمی‌شوند و ما آن زمان حتی قادر به نگه‌داشتن خودمان هم نیستیم. این اطمینان‌های ما نوعی غرور نیست؟

عکاس امریکایی، کری اسکارباکا، در مجموعه عکسی با عنوان «تقلا برای ماندن» ناپایداری آدمی را به تصویر کشیده است. این معرفت که آدمی حتی به خوبی عنان جسم خود را در پهنه‌ی عالم ماده ندارد، معرفتی سخت تکان‌دهنده و درس آموز است؛ معرفتی که پرده‌های خودبینی ما را بی‌شک متزلزل می‌کند.