مجموعه تصاویر «لباس درختان» تلاشی فردی در حاشیه یک سفر تفریحی‌ست که عکاس جوان رو‌ح‌الله خسروی‌نژاد را به جست‌جو میان گوشه‌های طبیعت برده است. اگرچه موضوع تصاویر جذاب هستند و کنترل خوبی بر عمق میدان و البته رنگ در کل تصاویر حس می‌شود اما بیش‌تر از نکات فنی این مجموعه، آن‌چه حائز اهمیت‌ست آن است که فرهنگ وبلاگ‌نویسی میان هنرمندان عکاس و انتشار آثار است. عکاس به جای آن‌که به عکس‌های خود به چشم سرمایه‌ای نگاه کند که باید آن را برای میراث‌خورهای نیامده حفظ کند، به عوض در پی انتشار و نمایش برای مخاطب است. به شخصه خیلی عکاسان را سراغ دارم که با وجود همت زیادی که در عکاسی دارند به طمع آینده‌ی نیامده کم‌تر می‌شود که تصویری را در معرض عموم و بدون چشم‌داشت منتشر کنند.....

خسروی‌نژاد در اقدامی خوب، بدون هیچ‌ چشم‌داشتی اعلام کرده‌است تا در صورت آن‌که از تصویری خوش‌تان آمد و نیاز به فایل سایز بزرگ آن داشتید کافی‌ست با ایمیل او (roh661370@yahoo.com) مکاتبه کنید.

مانوئل کازنتینو با تثبیت یک دوربین با کادربندی خاص بر منظره ای ساده و با عکاسی های مکرر در آب و هواها و حال و هواهای مختلف این منظره مجموعه ای زیبا را عرضه کرده است که عظمت طبیعت را در پشت یک خانه کوچک نشان می دهد.

آن چه مجموعه کازنتینو را ویژه می کند همین مجموعه بودن آن و تقابل میان این منظره هاست. شاید اگر یکی از این تصاویر را می دیدیم احساس ویژه ای نسبت به آن نداشتیم اما با تقابل تغییرات بزرگ در پشت این خانه کوچک مساله تغییر می کند. چنین تلاش هایی گاهی از ایده ای ساده یک مجموعه شاخص می سازد. 

حتما تصاویر متعددی با تکنیک سرعت بالا دیده اید که لحظه‌ای منجمدشده از زمان هستند و گاهی دربردارنده واقعیاتی که کم‌تر به چشم می‌آیند. اما در مجموعه عکاسی‌های آلبرتو سوسو از حرکت سریع قطرات رنگ تفاوتی عجیب وجود دارد. او با انتخاب مایعی رنگ با گران‌روی بیش‌تر از معمول مایعات و تداخل اتفاقی قطرات مایع به فرم‌های بدیعی در واحد کوچکی از زمان دست پیدا می‌کنند که مانند مجسمه‌هایی انتزاعی و پرداخت شده خودنمایی می‌کنند.

توجه به خطوط بصری شهری در منظری که از شهر آینده تمدنی خودمان تصور می‌کنیم خیلی مهم به نظر می‌رسد. از انتخاب‌های کوچک در فضای طراحی شهری نظیر یک نمای ساختمانی تا انتخاب‌های بزرگی نظیر طراحی زیرساخت‌های حمل و نقل شهری نظیر پل‌ها و اتوبان‌ها و ... همه و همه شبکه‌هایی از خطوط بصری را بر منظر شهر اضافه می‌کنند که در صورت نادیده‌گرفتن این مهم به اغتشاشی غیرقابل تحمل -نزدیک به چیزی که امروز در شهرهای بزرگ‌مان تجربه می‌کنیم- منجر می‌شود.

پاول بندوا عکاس معماری با توجه به این الگوهای منظر شهری -البته به گونه‌های مینیمالیستی آن- در تصاویرش سعی در جلب نظر مخاطب به اهمیت این خطوط در منظر شهری دارد.

همه ما تجربه برخورد با یک کپک سبز رنگ روی قطعه‌ای نان یا سایر مواد خوردنی را مخصوصا در سنین کودکی به خاطر داریم. به خصوص بار اولی که اعجاب‌مان را برمی‌انگیخت و جلوتر می‌رفتیم و دقیق‌تر می‌شدیم و از جذابیت‌ها و هندسه و ساختار عجیب این «چیز» عجیب و یک‌شبه متولد شده در عجب می‌ماندیم. اما متاسفانه مانند سایر چیزهای این دنیا کمی که بزرگ می‌شویم به کل همه‌ چیز برای‌مان عادی می‌شود....

کم‌تر کسی مثلا به کپک به عنوان یک اثر هنری یا چیز زیبای دوست‌داشتنی نگاه می‌کند. کپک‌ها همیشه تناظر معنایی روشنی با آلودگی داشته‌اند و آلودگی در مقابل پاکی و زیبایی. اما آنتوان بریدیر ناهمیاس چنین کرده است. او با انتشار تصاویری عجیب از کپک‌های کشت‌شده به دست او در آزمایش‌گاه، زیبایی این آلودگی قدیمی را به چشم ما آورده است. آلودگی جادویی.

مجموعه عکس‌های «قدرت طبیعت» اثر هنرمند فرانسوی، سب ژانیاک، بازنمایی واقعی اما به شدت رویایی از طبیعت است. عکس‌ها قدرتی برتر در عالم را به نمایش می‌گذارند که با تمرکز بر نقطه‌ای خاص در سطح تصویر و مرکزگرایی بصری لااقل برای توحیدباوران نماد پرقدرتی از عظمت و قدرت خالق متعال است. به شخصه در برخورد با عکس‌های ژانیاک به یاد نقاشی‌های اعجاب آور اواخر رنسانس و دوران پس از آن بر سقف کلیساها و کاخ‌های اروپایی افتادم. تصاویری که سعی داشتند -و البته موفق هم بودند- تا سطح کوتاه بام فضاهای مذهبی و حکومتی آن دوران را به افق بی‌نهایت آسمان‌های مسیحی پیوند بزنند. 

این پست با اضافه شدن تصاویر جدید بازنشر شده است.

---------

یکی از چیزهایی که در انقلاب فیزیک مدرن رخ داد تغییر نگاه ما به ماهیت  زمان بود.  زمان که تا پیش از دوران مدرن به عنوان یک ماهیت تغییرناپذیر و فارغ از روابط فیزیکی میان اشیا دانسته شده بود، به ناگاه به عنوان بعدی جدید و در نسبت تنگاتنگ با سایر ابعاد هستی و موثر و تاثیرگذار بر آن‌ها شد. این تغییر نگرش یقیناً تنها بر فیزیک‌دانان و دانش‌مندان علوم تجربی اثر نگذاشت، بلکه دامنه تاثیرات فیزیک نوین را به خوبی می‌توان بر جمیع آثار هنری دوران نهضت مدرن جست‌جو  کرد. 

حالا چرا این‌ها را گفتم؟ به نظر می‌رسد خود  «زمان» از همان دوران موضوع توجه هنرمندان شده باشد. اخیرا  فونگ کی‌وی با تصویربرداری متعدد در طول ۲ تا  ۴ ساعت در حوالی غروب و یا طلوع خورشید از منظره‌ای خاص از فضای شهری و سپس کلاژ هنرمندانه این تصاویر سعی دارد تا ماهیت زمان را که معمولا در پس سرمشغولی‌ها کم‌تر به چشم می‌آید، آشکار کند. 

مجله هم‌شهری داستانی رسمی خوب دارد که هر داستان خود را با یک تصویر عالی هم‌نشین می‌کند. همه‌ی آن‌هایی که مشتری‌های پروپاقرص این مجله هستند خوب متوجه می‌شوند که این تصاویر گاهی در حس و حال بخشیدن به داستان مورد نظر از تمام تعبیرات و توصیفات خود داستان هم موثرترند. هم‌شهری داستان گاهی خوش‌ذوقی‌هایی هم می‌کند و انتخاب این تصاویر را میان خوانندگان خود به مسابقه می‌گذارد.

گروه قوچ‌های وحشی با شرکت در مسابقه‌ی این نشریه، برای داستانی به نام عالی جناب آلزایمر اقدام به طراحی و عکاسی کرده است. قوچ‌های وحشی گروهی‌ست هنری که به همت دوست خوبم علی‌رضا زند با روی‌کرد هنر مفهومی و کمی هم تحت تاثیر جریان‌های آوانگارد هنر معاصر شکل گرفته است. رویه خوبی که قوچ‌های وحشی انتخاب کرده‌اند ثبت یک وبلاگ برای خودشان و انعکاس کارهای‌شان به طور مداوم در این وبلاگ است. 

با توصیه همه طراحان جوان به مستندسازی و انتشار مداوم آثار هنری خود، یانون‌دیزاین ابراز علاقه فراوان می‌کند تا بازتاب خوبی از تولیدات هنری گروه‌ها و جریانات کوچک و بزرگ هنر امروز ایران باشد.

عکاس جوزف فورد با ایجاد تقابل‌های هوش‌مندانه میان منظره‌هایی هوایی از مراکش و سیسیل با بافت پارچه‌ها و لباس‌ها و برخی اشیای تجاری چند برند مشهور اگرچه به منظور تبلیغاتی، اما درکی نو و متفاوت به جغرافیا و جهان را برای مخاطب به ارمغان می‌آورد. تصور این که یک صحرای سوزان در مقیاس وسیع‌ش با چین و چروک‌های ساده‌ی یک پلیور زمستانی شباهت‌های فرمی جدی دارد در کنار همه نظریات ریاضی‌وار فرکتالی و .... ناگهان جهانی ساده را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد. جهانی که در عین گستردگی و گوناگونی انگار سادگی عجیبی بر آن حکم‌فرماست....