این هنرمند ایتالیایی با کشف ظرفیت جالب قطعات الکترونیکی در اتصال به یک‌دیگر و تشکیل الگوهای جالب، دست به خلق ماندالاهایی با این قطعات الکترونیکی بزنه.
از اون جا که اساس طراحی مدارات الکترونیکی هم به علت بهینه‌سازی اقتصادی به هندسه و روابط میان اجزا به لحاظ چینش هندسی نظر داره، شاید روزی برسه که مداراتی با عمل‌کرد مشخص اما زیبا و هنری داشته باشیم؛ هرچند همین امروز هم مدارات الکترونیکی و هندسه‌های چینش قطعات‌شون زیبایی شناسی به خصوصی داره که در مواردی تنه به تنه‌ی آثار هنری بزرگ هم می زنه

 

ساخت یک شهر بزرگ تنها با گیره‌های منگنه. چقدر خوب بیان کرده حال و هوای شهرهای مدرن رو این مجسمه ساز.

روح جریان مدرن و هنر و معماری و شهرسازی‌ش به واقعه یک چنین چیزیه. سرد و بی روح و خالی از احساس و البته مدولار.

 اسب کیبوردی تعریضی رندانه به ماهیت جریان مجازی و سبک زندگی رایانه ‌ای این روزهای بشره. حضور دستگاه های کامپیوتر این روزها چنان عادی شده که کم‌تر خانه‌ای پیدا می‌شه این روزها که در اون رایانه نباشه؛
دستگاهی که مانند یک اسب تروا، در روزگار غفلت این روزها، به راحتی سبک زندگی و نگاه خانواده ها رو حتی تحت تاثیر قرار می ده ، جنگی نرم....

 

 در حاشیه ی بازی‌های لندن این مجسمه های آینه و نور پنج و خورده ای متری نصب شده بود!
جالب بود.

 

 درست وسط یک توده چوب چیده شده ناگهان حس می‌کنی چینش اتفاقی چوب‌ها الگویی رو شکل داده؛ یک هم‌چین حالی رو شاید تجربه کرده باشین. این می‌تونه جرقه آغاز شکل‌گیری یک اثر باشه گاهی.

مشابه این کار رو قرار بود با بچه های آتلیه با برگه های کاج انجام بدیم، که فعلا مقدر نشده :)

شبکه ای که با استفاده از واحدهایی مدولار و شبکه ای که روابط بین اون ها رو تعریف می کنه، ساخته می شه.

از این کار خیلی درس می شه آموخت. با وجود اون که هنرمند ابزار بیان رو عوض کرده  و حتی به ابزاری متناقض با شیوه‌ی بیان اصلی رسیده، یعنی بر خلاف بیان لطیف آثار نقاشی چینی با میخ (!) اقدام به نقاشی کرده، اما تونسته لطافت آثار مرجع رو در کار به دست بیاره. این طوره که اصالت با خواست و نگاه هنرمنده نه

 

 Horizons Steel یکی دیگه از آثار سورئال مجسمه ساز نیوزیلندی Neil Dawson ، سعی داره تا مفهوم بعد رو در ذهن ما به چالش بکشه. غیر از این بیانی که در این حجم هست بسیار به بیان های گرافیکی کامپیوتری نزدیکه و این یعنی آمیختگی بیان فضای دیجیتالی در دنیای واقع؛ چیزی که منجر به نوعی فریب تصویری و به چالش کشیدن ذهن در مرز بین واقعیت و مجاز می شه

هرچند این گونه تلاش‌ها برای آمیختگی واقعیت و مجاز و به چالش کشیدن ذهن در سال‌های اخیر در جوامع هنری کم نیست اما  این اثر ویژگی منحصر به فردی هم داره و اون ابعاد بزرگیه که کار شده که به نوعی تلاشی برای بیان وسیع‌تر از این چالش در ابعاد یک نماد شهری و منظری به حساب میاد....

افراد دست اندرکار این پروژه برای رسیدن به هدف مورد نظرشون مجبورشدند بازوی فعال این پروژه رو خودشون درست کنن تا بتونن با اتصال اون به کامپیوتر از فرآیندی شبیه یک پرینت سه بعدی با روش اسپری ماسه برای خلق فرم‌های مورد نظرشون استفاده کنن

پیشنهاد می شه ویدیوی پست و سایت این پروژه رو هم خوب نگاه کنین

 این مجموعه مجسمه فلزی چقدر خوب ایجاد حس کشش می کنه در آدم. احساس وزن اون قطعات بتنی رو به تمامه به آدم انتقال می ده. در عین حال استفاده از رنگ‌های زنده و خام در کنار سطح بی روح و سرد بتن به پارادوکسی دوست‌داشتنی انجامیده که بر زیبایی کارها افزوده...

این ها که گفتیم زیبایی شناسی محتوایی این کارها بود. آیا به نظرتون این طور کارها از سطح زیباشناسی دیگه ای هم برخوردارن؟ به طور مثال آیا معنایی زیباشناسانه در اون‌ها یافت می شه؟‌ یا تنها یک "فرم چشم نواز" هستن؟