قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
مجموعه ای از مجسمه‌های چندمنظوره که در عین این که یک فرم یادمانی شهری هستند، مکانی برای پارکینگ خودرو هم هستن.
این طور کارها رو می شه هنرهای زیبای عصر ماشین تلقی کرد. :)
در چند کار هم سعی شده انتزاعی از محتوای مجسمه ها یعنی اتومبیل ، فرم ها رو شکل بده
مجسمه هایی که اتود هستن :).
سبک کارهای این هنرمند خیلی جالب و نوآورانه ست. او می گیره و همون جلوه ای که در اتودهای مدادی بر روی کاغذ ایجاد می شه با مفتول‌های فلزی و در فضای سه بعدی ایجاد می کنه و به این ترتیب مجسمه ای اتودوار و دارای بعد به دست میاره.
زباله رو در عصر اخیر طلای کثیف نام‌گذاری کردند؛ با این وجود روند تولید زباله‌ی بشر هر روز بیشتر از دیروز در حال گسترشه. به خصوص کیسه های نایلونی! به خصوص کیسه های نایلونی! به خصوص کیسه های نایلونی.......
این اثر یک اینستالیشنه جالبه که قیمت نهفته در این طلای کثیف رو به چشم شهروند ها میاره.
بر خلاف همیشه این بار سطل زباله شهری پر از زباله‌های بدبو و بدترکیب نیست؛ این بار می درخشه و محیط اطراف خودش رو در ورودی این موزه تعریف می کنه
مشعل المپیک 2010 یکی از طراحی های ویژه در طول تاریخ مشعل های المپیک بود.
نگاه طراحانه ی این اثر به گونه ای متفاوت بود که به خلاقیت و بیانی نو و تازه از این سنت متداول دست پیدا کرده بود. مشعل بر خلاف بارهای گذشته، مجموعه ای آتش دان منفرد بود که در حرکتی شعاعی و مانند بسته شدن یک گل ، تبدیل به مشعل بلند و یک‌پارچه می شدند؛
چیزی در مایه های بیان وحدت و هم‌دلی میون کشورهای شرکت کننده که هر کدوم آتشی به چراغ دان این بازی ها اضافه کرده و اجاق ش رو گرم کرده.....
از نقدهای کلی م بر جریان المپیک مطلعین اما مطابق مانیفست این روزنه، نباید دیدن دیدنی ها رو کنار بگذاریم.
این مجسمه های ساخته شده با لوله‌های مسی به جز زیبایی احتمالی که در نظر برخی ها ممکنه داشته باشه یک ظرفیت خوب با خودشون دارن.
از این ها می شه به جای این رادیاتورهای مرسوم در معماری استفاده کرد؛ چرا که لوله های مسی انتقال حرارت بالایی دارند و خیلی زیاد مناسب این کار هستند.
بی شک طرح هایی متناسب و زیبا از این الگو به خوبی می تونن جای این رادیاتورهای صنعتی بی روح شق و رق رو در منازل بگیرن
چقدر این کار خوب بود. توجه هم‌زمانش به کوچک‌ترها و بزرگ‌ترها و این که فرم ارگانیک به خوبی تونسته جواب‌گوی نیازش باشه و یه کار صرفا صنعتی بی روح از آب درنیامده.این طوری می تونه برای یه بچه از کوچیکی تا بزرگی‌ش مورد استفاده باشه و فکر کنم این طور می شه که خاطره ش در ذهن و علاقه ش در دل فرد بیشتر تثبیت می شه حتی.
پیچیدگی ساخت چنین احجام سرامیکی حتما مورد توجه دوستان مجسمه ساز و اهل ذوق و دست اندرکار هست.
این سری مجسمه های سرامیکی از نقطه نظر کیفیت و دقت و چگونگی ساخت شون لازم بود در این جا دیده بشن.
توانایی ساخت خوب و فن یکتا، از گذشته تا پایان عصر سنت یکی از مهم ترین ارکان هنر و صنعت بوده و ملاک هنرمند بودن به نوعی و در عصر جدید هم اگر تکنولوژی رو هم ارز اون قلم‌داد کنیم باید بگیم حرف اول و آخر رو در عرصه عمل تکنولوژی می زنه نه دانش و این چیزی معادل همون توفیق و نقش "فن" در جهان سنته
هر کدوم از صحنه‌پردازی‌های زیر به تنهایی یک داستان کوتاه پر از حرفه.
تخیل های کودکانه و با حال :)
یقین دارم خیلی از ما (اگر نگم همه مون!) تا به حال روان شدن عسل یا شکلات آب شده و روی هم انباشته شدن لایه های اون ها و فرم‌های عجیب و مسحورکننده‌ای که به خودشون می گیرن رو بارها و بارها دیدیم. مطمئنم اولین بارها که در کودکی به این فرم ها خیره شدیم اون ها رو به مثابه کشفی بزرگ، به مثابه تجربه‌ای عمیق از زیبایی های جهان نزد خودمون یافتیم. پس چی می شه که این قدر زود دنیا معمولا برای ما "طبیعی" و "ساده" و "پیش پاافتاده" می شه!؟
شاید یکی از وجوه تفاوت اصیل بین نگاه هنرمندانه و نگاه غیرهنرمندانه همین موضوع باشه. این که برای هنرمند هیچ چیزی طبیعی و پیش پاافتاده نمی شه پس به کشف و تجربه می پردازه و سعی می کنه زیبایی رو از جان چیزها بیرون بکشه و به نمایش بگذاره
(بماند که ممکنه فهمی غلط از زیبایی داشته باشه یا فهمی نازل؛ پس هنری نازل ارائه بده)
