جیپ هین، هنرمند دانمارکی با اعمال تغییرهایی هدف‌مند در شکل سنتی تعدادی نیم‌کت -با حفظ رنگ و بافت یکسان در اون‌ها- در حاشیه یک نمایش‌گاه، تونسته به نوعی تعامل جدید با مخاطب دست پیدا کنه.

در برخی موارد مردم سعی کردند از نیم‌کت‌های هین استفاده کنن و به زور هم شده خودشون رو روش جا بدن و در خیلی موارد هم در برخورد با اون‌ها، به فکر افتادند و لحظه‌ای ایستادن و بعد به سراغ بعدی رفتن. روبه‌رو کردن با غیرمنتظره‌ها و غیرمعمول‌ها یکی از مرسوم‌ترین روش‌هاییه که هنرمندا برای رابطه برقرارکردن با مخاطب‌شون در سال‌های اخیر به کار می‌گیرن.

به نظرتون چرا؟ آیا چون اون قدر بشر در تجربیات‌ش چیزهای گوناگون رو تجربه کرده و مذاق‌ش چنان شکل گرفته که دیگه با فرم‌های معمول احساساتش برانگیخته نمی شه!؟ دنیا برای بشر روزمره و عادی شده؟

اگرچه ساخت این میز و بادکنک هاش به گونه‌ای نیست که خیلی باور کنیم وزن شیشه میز روی بادکنک‌ها قرار گرفته و در واقع جنس فلزی خودش رو زار می زنه، اما همین تخیل که میزی می‌تونه این طوری روی باد بادکنک‌هایی سوار بشه و زیر دست ما قرار بگیره، تخیلی جالبه. انتخاب متریال براق و انعکاسی هم برای بادکنک‌ها که منجر به انعکاس تصویر در تصویر شدن بادکنک‌ها و نوعی فریب بصری می‌شه به جذابیت کار دوچندان افزوده.

به نظرم از اسم کار هم می شه فهمید که ایده کار ملهم از انیمیشنی معروف به نام  UP که قبلا کاری دیگه از الهام های این انیمیشن رو با هم در یانون دیزاین دیده بودیم

این مجموعه با عنوان "Oritsunagumono" اثر " Takayuki Hori"  ترکیبی خلاق و تاثیر گذار از تصاویر گرفته شده توسط اشعه ایکسه که  با استفاده از هنر اوریگامی حجم و بعد پیدا کردن. هنگامی که ورق تا خورده، اجزای چاپی بدن حیوان را به عنوان یک کل متحد نمایش میده ، تبدیل به داستان تصویری از تقلای حیوون برای زنده ماندن در یک اکوسیستم  آلوده و خطرناک میشه. برجسته کردن تهدید های  آلودگی زیست محیطی به تعدادی از گونه های بومی در آب‌راه ساحلی ژاپن، هدف اصلی این مجموعه است و مخاطب رو وادار می‌کنه تا با دیدن هر ورق شفاف نگاهی به درون بدن موجودات ساخته شده بندازه و نگرانی هنرمند رو از درد و رنجی که این موجودات در مناطق آلوده می‌کشند القاء کنه. 

توماس براون، در این مجموعه عکس تولیدی، سعی داشته تا به گونه‌های مختلف و با به کاربردن متریال‌های گوناگون، به شکل‌های متنوعی فرم دایره رو تجربه کنه. به این ترتیب با استفاده از موقعیت‌ها و حالت‌های مختلف آزمایشگاهی و بازی با دما و سرعت و فشار و حرکت سیال ها و .... و البته به کاربردن رنگ، به دایره‌هایی ناکامل دست پیدا کرده که در مواردی از ویژگی‌هایی دیدنی برخوردار شدند.

به نظر یکی از لازمه‌های هنرمندی همین تجربه کردن و عادی قلم‌داد نکردن تجربه‌هاست؛ هرچند در برخی تجربه‌ها نظیر این کارهای براون، چندان هم به اثری هنری منتج نشه

اغلب این طور کارهای طراحی تجربی در دنیا تحت عنوان تبلیغات صورت می‌گیره. مثلا طراحان این اثر برای اون که از پس هزینه های کارشون بربیان با طرح موضوع پیش یک شرکت مرتبط، اسپانسری مالی کار رو جور می کنن و برای همین به راحتی این طور کارها در دنیا انجام می شه. در این طرح به صورت هو‌ش‌مندانه، واحدهای مدولار کار، ماگ‌های قهوه درنظرگرفته شده و برند نسکافه به عنوان کاری تبلیغاتی اون رو اسپانسری کرده.

به همین سادگی!

طراح های عزیز. در داخل هم کم شرکت های خصوصی و دولتی نیستند که بدشون نیاد هوش‌مندانه و متفاوت تبلیغ بشن! 

گویا از 1936 در این جا یعنی شهر ژوندرت، همه‌ساله در اولین یکشنبه سپتامبر، فیستیوال و کارناوال گل برگزار می‌شه که در اون کاروانی از گل به راه می‌افته. 

نکته ای که در کاروان امسال این مراسم بود، با وجود تخیل آزاد هنرمندانه و هیجان رنگ های مختلف، این بود که همه چیز بود الا گل! اون قدر در صورت های الکی و مسخره و تنها با به کارگیری متریالی به نام گل، گروه های مختلف آثار بی‌ربط آوردن که احساس می کنی هیچ احساس و لطافتی از گل نمونده در این جور کارها.

کمتر می‌شه یک اثر هنری مفهومی بتونه به خوبی به کاربرد هم بیاد. این سری صندلی‌ها در عین این‌که از کاربرد اصلی صندلی دور نشدن اما طعنه به مفاهیم انسانی جالبی زدن. اولش جا می خورین! :) انگار عواطفی انسانی دارن این قطعات پلاستیکی.

اگرچه امثال این هنرمند ترکیه ای در حاشیه نوشت هاشون به نمایشگاه‌هاشون هدف‌شون رو از مثلا استفاده از دستمال کاغذی برای تولید چنین ترکیب‌هایی خلاقیت و یا کشف زیبایی نهفته در یه چیز دم دستی روزانه اعلام می کنن، اما به نظر من اون ها به صرف این که می بینن این پارادوکس میون مثلا دستمال کاغذی و یک کار هنری "به چشم میاد" برای جبران خلا هنرمندانه و خلاقانه کارهاشون از چنین چیزهایی استفاده می کنن.... البته روی نقدم همش به این بنده خدا برنمی گرده ها؛ این کارها بهانه بود تا چنین حرفی رو بزنم.

این که خیلی از کارهای هنری برای جبران خلا هنرمندانه شون به سراغ کمکی هایی می رن که همیشه هم این قدر محترم نیست تازه!

راستی جالب می شد اگه این کارها به نحوی اینتراکتیو نصب می شد و مخاطب با کشیدن برخی رول‌ها ضمن به حرکت درآوردن همه رول‌ها، فرم های جدیدی ایجاد می کرد.