یکی از طراحانی که به شدت در پی ارائه تصویری روشن از آینده بشری و سوق دادن آن به سویی هم‌آهنگ با طبیعت است الساندرو کورادینی است. او با بررسی فرآیندهای سوختی تجدید‌پذیر و طبیعی و برای دوری از مشکلات توسعه شهرهای بزرگ و آسیب‌های ناشی از پیش‌رفت الگویی بر اساس زندگی روستایی ارائه می‌دهد که با اضافه شدن ساختارهای شبکه‌ای فن‌آورانه به میزان زیادی می‌تواند نیازهای خود را از انرژی‌های طبیعی و سوخت‌های تجدید‌پذیر تامین کند. 

جسارت این طرح دوربینانه و نگاه خاصی که به توسعه در آن وجود دارد خوب است که به دقت دیده شود. 

۱۰۰۰ مجسمه کوچک چوبی که هر به اندازه قامت یک سوزن هستند و هر کدام بازنمود فیگور انتزاعی یک انسان هستند؛ این چیزی‌ست که تونی کانوا هنرمند اندونزیایی به بینال ۲۰۱۳ سنگاپور آورده است. چیدمانی که مخاطب را مجبور به نزدیک‌شدن چندباره به آثار می‌کند و با جزئیات خیره‌کننده کارشده بر روی هر کدام از فیگورها، لایه‌های چندگانه‌ای برای درک اثر هنری ایجاد می‌کند.

این گونه پرداخت‌های ظریف که در تمامی هنرهای شرق آسیا مشاهده می‌شوند گوشه‌ای از بازنمود اندیشه‌ی شرق نسبت به کیهان هستند. کیهان‌شناختی که به موجب آن کل و جزو و جزو جزو همه در آهنگی یک‌نواخت و هم‌راه در یک نوا هستند. توجه به جزئیات و درک صورت‌هایی کلی حتی در جزئی ترین عناصر، از منظر هنرهای سنتی شرقی، کمک بزرگی به این فهم از هستی ست.

کوچک‌تر که بودیم کبریت‌، به عنوان چیزی که در عین در دسترس بودن بسیار جذاب و رازآمیز بود خیلی مورد توجه بود. چوب‌هایی کوچک و یک اندازه که به نحو -غیرقابل تصوری برای آن سن و سال ما- سرشان را هم‌اندازه قرمز کرده‌بودند و وقتی به کنار جعبه می‌کشیدیم‌شان ناگهان آتش می‌گرفتند و .... همین آتش نهایت شوق کودکی ما را برمی‌انگیخت. آن زمان با چینش‌های مختلف این موجودات جالب چه چیزها که نمی‌ساختیم!

رایان و ترور اوکس هم با چینش‌های متهورانه‌شان، از همین کبریت‌های کوچک چیزهای جالبی می‌سازند. مجسمه‌هایی که اگر آتش بگیرند صحنه‌هایی با شکوه را خواهند ساخت...

مجموعه مجسمه‌های «نقش اتفاق بر صورت سنگ» اثر الهه پیرغیبی در چهاردهمین جلسه حلقه هنر، به نمایش درآمد. نقش اتفاق هایی که به گفته‌ی هنرمند، تلاشی در آشکارسازی صورت تکاملی قطعات سنگ است و هنرمند در رسیدن به این منظور سعی بر ایجاد کم‌ترین دخل و تصرف در صورت طبیعی سنگ را دارد.

نگاه پیرغیبی به موضوع و لطافتی که در برخورد با تاریخ‌چه سنگ دارد، بسیار جای تامل و درنگ دارد. پیرغیبی سعی دارد تا سنگ را با تمام میلیون‌ها سالی که بر آن گذشته است درنظربگیرد... با خاطرات سنگ و فرازونشیب‌های آن همراه شود و آن وقت دخل‌وتصرفات اندک خود را پیاده کند. او می‌داند هر شیار و خراشی که سنگ برداشته‌است در خود خاطره‌ای دارد و کشف جوهر سنگ را در هم‌نوایی با این خاطرات می‌بیند. با همین نگاه حتی حذف پایه و ارائه‌ی مجرد سنگ به همان شکلی که در طبیعت هست را جزوی از کار می‌بیند و پلی میان مجسمه‌سازی و لند-آرت برقرار می‌کند.

اما اگر بخواهم نقدی نیز به کار وارد کنم باید بگویم با وجود این نگاه پخته و متفکرانه، فرم‌هایی که او آشکار می‌کند چندان بدیع نیست. در مواردی سنگ‌های پیرغیبی اصلا به فرم زیبا و یا آن‌گونه که خود می‌گوید «فرم تکامل یافته» نزدیک نشده‌اند و به توده‌هایی مغشوش‌تر از صورت اولیه طبیعی سنگ تبدیل شده‌اند. توده‌هایی که حتی ارزش‌های زیبایی‌شناسی و تناسبات موجود در سنگ اولیه را نیز از دست داده است. این مساله به خصوص در چهار قطعه سنگ تیره‌ای که در پایان این پست آمده است مشهود است. به نظر می‌رسد این نگاه متفکرانه به طبیعت می‌تواند به فرم‌پردازی‌های بسیار بدیع‌تر و دل‌نشین، آن‌طور که در برخی کارها هم به خوبی به دست آمده است منجر شود.

خوانده‌ایم در داستان‌ها که نادرشاه چون به معابد هندوان درآمد، در معبدی بزرگ بتی عظیم را معلق میانه فضا یافت. سخت حیرت کرد و به رای رای‌مندان پناه آورد. دست آخر وزیری هوش‌یار پیش‌نهاد می‌کند که دیوارهای چهارطرف اتاق را خراب کنند.... القصه به میراث باستانی صدمه می‌زنند و خراب می‌کنند و در میانه‌ی دیوارها آهن‌رباهایی بزرگ می‌یابند که چون از چهار جانب به یک میزان میل کشش این بت بزرگ را دارند میان‌ گیس و گیس‌کشی‌شان بت فلزی را سال‌هاست معلق نگاه داشته اند....

کاری به صحت این داستان ندارم، هرچند از جهان کهن هرچیزی بگویند محتمل است. اما حالا با طراحی میز پذیرایی ساده‌ای روبه‌رو هستیم که به همین میزان جادویی ست! طراح با استفاده از الگوی معروف مکعب روبیک هندسه میز را شکل داده است اما استفاده از آهن‌رباهای قوی میان عناصر دافعه‌ای شدید ایجاد کرده است. دست‌ آخر با بستن مکعب‌های چوبی با کابل‌های نازک به هم و نگه‌داری آن‌ها در کنار هم یک میز جادویی را شکل داده است!

اوریگامی، هنر سنتی و باستانی شرق آسیا، هنری که در اصل خود نزدیکی زیادی با هنرهای مقدس و آیینی شرق دارد امروز به یکی از علاقه‌های هنرمندان سراسر جهان تبدیل شده است. این گسترش عمومی اوریگامی چه به علت تبلیغات و صادرات فرهنگی خوب اهالی مشرق و چه به دلیل ظرفیت فراوان موجود در این هنر آیینی باشد توسعه‌های عجیبی حتی در سازه‌های معماری و هنرهای به ظاهر غیرمرتبط داد، اگرچه مانند بسیاری دیگر از هنرهای سنتی اوریگامی را از معانی عمیق قدسی یا سنتی آغازین خود تهی کرد.

حالا اوریگامی یکی از مهم‌ترین و جذاب‌ترین راه‌های فرم‌سازی‌ست. ماتیو جئورجر، که امروز یکی از اساتید اوریگامی در دنیا به حساب می‌آید، با ساخت ۱۲۰ کارکتر جان‌دار به صورت اوریگامی ظرفیت‌های فرم‌سازی فوق‌العاده این هنر را به ما نشان می‌دهد.

انتظار خلق یک فضای کامل معماری به صورت فن‌آوری پرینت سه بعدی دیگر کم‌کم انتظاری خلاف عرف و گزاف نیست. حالا کم‌کم با وجود این فن‌آوری‌ها شاهد خلق پیچیدگی‌هایی به مراتب با جزئیات بیش‌تر از جهان سنت در خلق فضاهای پرکار و با فرم‌پردازی‌های خاص هستیم. توسعه‌های اخیر هانس مایر و دوستان‌ش - که تاکنون در یانون‌دیزاین هم کارها‌یش را دیده بودیم + + - حالا به خلق یک‌پارچه فضایی معماری با حال و هوای راز‌آمیز کهن اما برگرفته از الگوریتم‌های پیچیده ریاضی نزدیک شده است.

در دوران رنسانس و پس از آن با شیوع نگاه اومانیستی در جامعه و تمایل اشراف به ابراز وجود فردی و انسانی، نقاشی‌هایی از نیم تنه اشراف در اروپا بسیار مرسوم شد. این نقاشی‌ها که عملا بخشی از محل درآمد و گذران زندگی هنرمندان بود گاهی خیلی زیاد تکراری و بی‌ارزش از آب درمی‌آمدند چرا که اشراف و اشراف‌زاده‌گان در مسابقه با یک‌دیگر و در نحوی مشترک سفارشاتی مشابه از چهره‌پردازی و نقاشی پرتره می‌دادند و همین امروز هم دیوارهای کاخ‌ها و قلعه‌های اشراف اروپایی مملو از این‌گونه سری کاری‌هاست.

حالا در زمانه‌ی صنعتی شدن همه چیز و دوران فردگرایی که دیگر همه ما هرکدام به قدر خودمان یک شخصیت مستقل و منفرد هستیم لازم است ساختاری نصب شود تا امکان بروز اشرافی همه ما فراهم باشد. برادران سولوکوسکی، طراحان و معماران بلغارستانی با ساخت تابلوی «قاب صندلی» در ضمن پاسخ‌گویی به این نیاز عصر فردگرایی ما، خاطرات آن دوران عجیب اروپایی را نیز زنده کرده اند. دورانی که به ادعای اندیشه بشر به قهقرای نادانی فروافتاد....

لسیا ورلینگیری، طراح آلمانی، برای تبلیغات سطح آشغالی از محصولات شرکت وایپ اقدام به پوشاندن لباس‌های معروف یکی از طراحان مد آلمانی به تن این سطل آشغال‌ها کرده‌است. این پروژه که به شباهت از کلمه فشن Fashion و در ترکیب آن با کلمه لاتین آشغال، Trashion Bins نام دارد شاید به معنایی صریح زیبایی این سطل آشغال‌ها را با زیبایی ستارگان مد مقایسه کرد‌ه‌است. اما شاید چندان هم بی‌راه نباشد اگر جور دیگر نگاه کنیم. به هر تقدیر این مقایسه می‌تواند دوطرفه باشد.