قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
کاربرد خوب این بامبوها در نمای این ساختمون و ترکیب خوب طبیعت و صنعت الگوی خوبی برای استفاده از عناصر طبیعی در کار ساختمانیه که امروزه به کل نادیده گرفته می‌شه و معمولا توسط ما دورریز یا غیرقابل استفاده حساب می‌شن و دور ریخته می‌شن.
وینای پاتیل، هنرمند هندی با استفاده از نی‌های بامبوی موجود در بافت اطرافش، این تونل زیبا رو با ارائه رفتاری سازه‌ای از نی‌ها در حاشیه‌ی یک نمایشگاه هنری برپا کرده
صورت مساله‌های ساده‌ای در معماری هست که می‌تونه جواب های ساده اما متفاوت و با هویت مستقل خودش رو داشته باشه. یکی از این گونه صورت مساله‌ها طراحی آلاچیقه. چیزی که در بسیاری از پارک‌های عمومی شهرهای ما هم هر روز ساخته می‌شه. گاهی برای هویت‌سازی این گونه‌ها به برخی عناصر الحاقی یا فرم‌پردازی‌های هرزه متوسل می‌شن. در حالی که با اعتماد به هندسه و نوآوری در عین وفاداری به هندسه و تنها با کاربرد درست متریال‌های با کیفیت‌های متفاوت می شه به سازه‌های و فضاهایی نوآورانه و دارای شخصیت ویژه رسید.
به آلاچیق زیر نگاه کنید
اگرچه استودیوی معماری طراح این خانه بر موضوع کم‌هزینه بودن این طرح خیلی مانور کرده اما به نظرم سادگی و بی‌پیرایگی شرقی‌ش در عین پاسخ‌گویی خیلی ساده به همه‌ی نیازهای زندگی نقطه توجه و اهمیت طرحه
معماری اسلامی نه در صورت که در اساس‌ش یک چنین چیزیه... پاسخ‌گویی ساده به زندگی دو روز دنیا؛ بدون گرفتاری های الکی فرم و ساخت و فرهنگ که نه تنها به کمک زندگی دو روز خاک نمیاد برعکس چالش‌های این سرای زودگذر رو بیشتر و بیشتر می کنه...
سادگی در اسلام و به تبع اون در معماری برآمده از اسلام یک اصله
ساخت سنتی معماری اکثر سرزمین‌ها (اختصاص به ایران زمین خودمون نداره ها) هنوز هم که هنوزه برای نیازهای امروز بشری حرفی برای گفتن داره؛
می دونین چیه؟ من فکر می کنم جریان مدرن در معماری و صنعتی سازی کلانی که الان همه دنیا رو دربرگرفته مسیری نادرست در سیر معماری بشریه. ما نباید به بهانه‌ی نیاز به ساخت سریع و آسان و انبوه و به بهانه رشد صنعتی و چه و چه به این سمت می رفتیم! نه که این نیازها نبوده باشه اما برخی ش اصیل نبود و برخی‌ش هم راه‌حل‌های متفاوت دیگری داشت ..... ما لاجرم روزی باید برگردیم از این بی‌راهه؛ چه خوب که اون روز چندان دیر نشده باشه
چه قدر خوب این ساخت سنتی بومی به نیازی کامل متناسب با امروز داره جواب می‌ده.
کافیه متریال‌های مرسوم رو کنار بگذاریم و به بیان و جلو‌ه ای جدید از یک چیز آشنا دست پیدا کنیم. خیلی وقت‌ها لطایف هنر در این طور حرکت ها رخ می‌ده...
مثلا یک کره جغرافیا با بامبو.
یه سازه فوق‌العاده خوش طرح و ساخت از بامبو.
بذارین به مناسبت این پست یه چند خطی در مورد طراحی سازه بنویسم.
سازه و اهمیت اون در معماری همون چیزیه که هویت چندگانه معماری رو رقم زده و اون رو در برزخ میون مهندسی و هنر نگه داشته. اون ها که به سازه به عنوان اساس معماری نگاه می کنن، حتی با تفسیر و توجیه تاریخ، تاریخ معماری رو تاریخ رشد سازه‌ها می دونن؛ این ها معمولا معماری رو مهندسی ای آمیخته با ذوق قلم‌داد می کنن. از طرفی دیگه گروهی که سازه رو عضوی لاجرم در معماری می دونن و براش نقش اساسی قائل نیستند، تاریخ معماری رو همزاد تاریخ هنر می دونن و تاثیرات اون رو بر رشد سازه ای هم بررسی می کنن. این ها معماری رو هنر می دونن ؛ هنری که آمیخته با مهندسیه!
این دردواره رو برای این نوشتم چون دوستانم می دونن در سال‌های اخیر تاثیرات دانشگاه تهران و قطب علمی فناوری و جناب دکتر [گاف] رو بر معماری اکادمیک ایران و تلاش‌شون برای تنزل معنای معماری به دانش طراحی سازه و .....
و این که این مساله در کنار خوبی هایی که داره چه میزان تاثیرگذاشته و می‌گذاره بر کوتاهی قامت فکری طراح های آکادمیک ما....
ساخت سنتی ساختی شورانگیزه. در مقابل ساخت صنعتی بی روح و تولید انبوهی امروز، در ساخت سنتی یک ساختمون ماننده ی یک اثر هنری ، مانند یک کالای صنایع دستی، به تمامه تحت نظارت و دقت و به دست خود آدم ها ساخته می شه و جای نوآوری های هنری خیلی فراوان در کار وجود داره.
به شخصه با آن که مانند شما بچه این عصر وارونگی هستم اما امید دارم به بازگشت احتمالی در معماری و ساخت و ساز به اون عصر شورانگیز اما به ظاهر کند و سخت و متفاوت.
در این پست ساخت این مدرسه در پاکستان به نحو سنتی، با سازه و ساختی ترکیبی از نی بامبو و خشت و گل رو داریم. اتودهایی از نحوه‌ی اجرای کار و عکس‌هایی از مراحل کار، پست رو به طور ویژه جذاب و قابل استفاده کرده.
