طبیعت در درون خودش شکل‌های عجیب و ایده‌های نو به نویی ایجاد می‌کند. هنرمند گاهی کشف این ایده‌ها و تصویرها و شکل‌ها را وظیفه خود می‌بیند. حتی هنرمندان بزرگی نظیر میکل آنجلو نیز خود را تنها آشکار کننده همین ایده‌ها و تصویرهای درون طبیعت می‌دانستند؛ هرچند خیلی تیزبینی لازم بود تا آن‌چه میکل‌آنژ در دل سنگ خام می‌دید را کسی ببیند و آشکارش کند. صائب کفایتی هنرمند معمار و نقاش جوان تجربه‌ای از همین گونه کشفیات خود را برای یانون‌دیزاین فرستاده است. خودش در این بار می‌گوید: 

تا به حال شده است که نگاهی به موزاییک یا یک سنگ بیاندازید و چهره ای یا شکلی درون‌ش ببینید؟ دوست داشته‌اید شکلی که در ذهن‌تان هست را کامل کنید؟ نمی‌دانم اسم‌ش را هنری جدید بگذارم یا نه اما این هنر کمی متفاوت است. شما جست‌وجو می‌کنید و تصویری که طبیعت ایجاد کرده را تکمیل می‌کنید، شاید بتوان گفت این جا ایده را طبیعت به شما می‌دهد و شما آن‌را تکمیل می‌کنید. از آن جایی که نخستین بار این هنر را در دست‌شویی اجرا کردیم اسم آن را wc art گذاشتیم!

فوتوریسم به دوران و جریانی در آغاز سده بیستم گفته می‌شود که مولفه‌ها و تاریخ‌چه عجیبی دارد؛ ظهوری قدرت‌مند و افولی ناکام و سریع. در پست قبل که مجسمه‌های جری یهودا را با بیانی فوتوریستی با هم دیدیم، متوجه شدم برای برخی خواننده‌های یانون‌دیزاین معنای فوتوریسم چندان معلوم نیست، و برای برخی دیگر که فوتوریسم آشناست، حد و مرز و تجربه‌ها و کیفیات آن چندان روشن نیست. در این پست کمی سعی می‌کنیم از دوران اوج کوتاه فوتوریسم با هم ببینیم.

در فاصله بین سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ میلادی در پهنه‌ی جوامع غربی -چه در میان جریان چپ کومونیستی و چه در میان جریان لیبرال- تصویری از آرمان‌شهری متفاوت توسط هنرمندان سرشناس آن دوران تصویر شد که معلول بسط تجربه ماشینی اندک آن‌ سال‌ها به کل زندگی بشری بود. این هنرمندان با برخوردی ستایش‌گونه با ماشین و توسعه فن‌آوری آن را به صورت ذهنی و تخیلی در جمیع وجوه زندگی شهری توسعه دادند و به تصویری از جامعه آینده دست پیدا کردند که اگرچه مانند حبابی در گیرودار جنگ جهانی ترکید و پس از آن نیز از دل ویرانه‌های آن دوران سربرنیاورد، اما تا امروز -حتی- بخش زیادی از ایده‌های آن‌ها در حال توسعه و ظهور و بروز است. آن‌ها شهرها را محمل حرکت ماشین‌ها می دانستند که البته چنین شد. آسمان‌خراش‌ها و بلندمرتبه‌سازی را آینده معماری تلقی می‌کردند که البته همین هم شد. نوعی زیباشناسی خاص را دنبال می‌کردند که ابتدا در هالیوود به طور جدی به آن پرداخته شد و در سال‌های اخیر با توسعه فنون معماری و سبک معماری های‌تک تا حد قابل قبولی به آن هم نزدیک شدیم. آن‌ها افق‌هایی را هم برای ایجاد رابطه میان زندگی شهری و فضا درنظر داشتند که هیچ بعید نیست کمی بعد به آن مرزها هم برسیم.

با این وجود خیلی مهم است بدانیم پس چرا فوتوریسم به کلی کنار زده شد؟ هنرمندان فوتوریست حساب چند چیز را نکرده بودند. آن‌ها اصلا حساب بحران‌های کمرشکن محیط زیستی و اقتصادی زمانه را که معلول همین توسعه‌های بی‌رویه غرب بود، نکرده بودند. آن‌ها همچنین با تسری ماشین به همه عرصه‌های زندگی حساب سرکوب عواطف انسانی و رابطه با طبیعت را هم نکرده بودند. طبعا پاسخ بشر فطرت‌جو به این یکه‌تازی فوتوریسم نباید پاسخ پذیرایی می‌بود. این شد که تصویرها و منظرهای فوتوریستی آرام آرام به پس‌زمینه و ماده خام فیلم‌های هالیوودی بدل شد و در زندگی عمومی مردم هم نقشی تخیلی و فانتزی پیدا کرد.

در چند روز اخیر ویجت سایت vimeo که یک شبکه بزرگ ویدیو آزاده و اکثر سایت‌های دیزاین ویدیوهای خودشون رو روی اون آپلود می‌کردن هم در ایران فیلتر شد! به این ترتیب خیلی از ویدیوهای یانون‌دیزاین هم از دسترس خارج شدند. یعنی بهتره بگم اکثر قریب به اتفاق شون! برای یانون‌دیزاین شکایت نمی‌کنم، چه این‌که اگر قرار بر شکایت بود از همون اولین روزهایی که در نونهالی این وبلاگ سرویس بلاگر گوگل فیلتر شد و بعد کم کم بسیاری از مراجع دیزاین و ... باید ضدانقلاب می شدم :)

اما به خاطر خود انقلاب -که سخت بهش علاقه دارم- شکایت می‌کنم. شکایت می‌کنم از بی‌تدبیری و جهالت. شکایت می‌کنم از حرکت‌های کورکورانه و تیغ گرداندن‌های مستانه...... چرا که با وجود فیلتر به حق تمام محتواهای نامربوط در همه سایت‌ها از جمله سایت‌های دیزاین با الگوی فیلتر کلمات خاص واقعا آیا نیاز هست که یک سرویس مهم ویدیویی که بستر همه نوع محتوا می‌تونه باشه به کل فیلتر بشه!؟ پیش از این خود سایت  vimeo نظیر youtube فیلتر بودند و شاید هم این تصمیم عاقلانه بود چرا که با ورود به اون‌ها راه دسترسی به محتواهای گوناگون باز می‌شد! اما فیلتر ویجت اون‌ها -که در سایت‌های دیگه فراخوونی می‌شه و بسته به نام صفحه معلومه حاوی چه محتواییه- واقعا کار درستیه؟؟؟

در پاسخ به این حرکت‌های نامربوط غیر از این شکایت‌ها بیاین یک پست هنری ببینیم! اشاره‌ای به دنیایی که ما داریم!

می‌ریم تا برسیم به روزی که هر محتوایی اون روز در برابر ما بسته خواهد بود و ...... الاسف.

عکاس این مجموعه با حذف پرسوناژ خودش از تصاویر و حفظ سایه‌ی خودش با نگه‌داشتن یک جفت کفش‌ش در تصویر این طور القا کرده که گویا صحنه رو ترک کرده و از سایه‌ی خودش عکس‌گرفته و سایه به واسطه‌ی باقی موندن کفش‌ها اصلا متوجه این رخ‌داد نشده!

مجموعه کارها رو به جز بیان طنزآمیزش می‌شه تلاش و بازنمودی از شناخت خود تفسیر کرد. نگاه کردن به خویشتن خویش و این مفهوم که در نگاه به خویش باز هم تنها همین میزان درک حاصل آدمی می شه. یا به تعبیر خود عکاس «من بیش از این خودم رو نمی‌شناسم....»

خوش ذوقی آلیان لابویلن، در انتخاب تصاویر انعکاس یافته در آب به عنوان سوژه‌ی عکاسی و گرفتن شات‌هایی که در اون‌ها لغزانی یا کیفیت آب در بیان روایتی که در هر تصویر قابل خواندنه داخل شده، روایت‌هابی خیال انگیز و شاعرانه رو رقم زده.

اگرچه این عکاس فرانسوی وقتی این تصاویر رو در کنار حوض‌چه می‌گرفت مطمئن بود این هایی که خارج از آب هستند بچه‌هاش هستند و واقعی هستند و تصویر درون آب خیالی بیش نیست و اگرچه فیزیک و مدل‌هاش هم این ادعا رو تصدیق می‌کنن، اما در عالم خیال و شاعرانه‌گی واقعا حق با کدومه؟ آیا تصویرهای درون آب تصاویر ما هستند یا ما تصاویر اون ها هستیم؟ :)

تصویرسازی کنید!

با پروجکت تصویر بر روی آب پاشش شده در وسط رودخانه در شهر توکیو، ما شاهد یک فریب تصویری-آبی بسیار بزرگ و سحرانگیز هستیم؛ حتی می شه این طور تعبیر کرد: مانیتوری با عرض شصت متر توسط هنرمندان و متخصصان ژاپنی درست شده :)

باید اذعان کرد خلاقیت بشر در این طور چیزها تمامی نداره و مرزهایی عجیب رو روزانه داره رد می کنه

 

 فوق العاده ست که آسمونی عجیب و قابل تصرف بالای سرتون در دل اتاق بسته داشته باشین. نه!؟
در طرح زیر آسمانی بالای سر دارین که خودتون می تونین نقش خدایی کنین در اون و در هیئت ش تغییر و تحول بدین به نوعی!

طرحی که از برخی حیث ها شبیه طرح ابر معلقی که قبلا دیدیمه و شاید بشه حرف هایی نظیر اون چیزهایی که تو کامنت های اون پست توسط دوستان گفته شد، برای این کار هم گفت.

به نوعی باید گفت این روش می تونه سینما یا تصویر متحرک مجسم باشه! پرده هایی موازی که تصاویری بر روی اون ها نقش بسته و هم‌پوشانی های اون ها و گذر نور از بین اون‌ها که منجر می شه مخاطب در حرکت چشم میان پرده ها، حرکت و تبدیل و تحول در صحنه رو درک کنه.

یک سری ایده های خوب فضاسازانه وجود داره در این روش بیان.

می دونم هیچ کدوم از شما هم مثل من دوست نداریم مصنوع های دروغی رو به جای طبیعت به ما غالب کنن اما این روزها با مشکلاتی که در تولید و استخراج طبیعت هست و هزینه ها و ... خیلی وقت ها استفاده از طبیعت خالص دست نیافتنی می شه! این وقت ها شاید نظیر این ایده ها بد نباشن و به کار بیان.

فرش هایی که الگوهایی از طبیعت خام و خالص رو به صورت texture دارن و فضای پیرامون رو به کلی عوض می کنن .