قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
این یک کار در هفته دیزاین میلان خیلی خوب بود. آجرهای متخلخلی که علاوه بر نماسازی متفاوت به واسطه‌ی حفره‌های بزرگ‌شون امکان استفاده مثل یک گلدون رو برامون ایجاد می کنن. می شه توشون خاک ریخت و گیاه کاشت . به این ترتیب می شه از مرده ترین و مصنوعی ترین جداره ها هم، عناصری زنده و طبیعی درست کرد که در وضعیت فعلی معماری شهرهای بزرگ دنیا کم نعمتی نیست این مساله....
اون قدر دیتیل‌ها و رفتارهای نامعمول و مغایر با تجربه های مرسوم مون در این طرح دیدم که حیفم اومد این جا بازنشرش نکنم.
درسته این اثر ساخته شده و البته که بسیاری از کارهایی که انجام داده بیشتر نمود یک حرکت انتقادی دارند تا مثلا راه‌بردی معمارانه. اما واقعا چه چیزها که ما در زندگی مون خودمون قرارداد کردیم و مثل وحی منزل می دونیم‌شون و در مقابل چه چیزها که جزو اصول هستند و از طرف ما نادیده گرفته می شن....
برای رسیدن به راه‌حل های نو، باید ابتدا بند عادت ها رو درید....
نوآوری و بهره وری؛ یک تکه لاستیک اون هم لاستیکی بازیافتی که غالبا تو چهارشنبه سوری و چیزی دود می شد می رفت هوا، با یه ایده خوب ، تحت کشش تبدیل به یک سینک باکلاس :) و کارا شده. کاش روزی فرا برسه که در جزئیات اجرایی معمار خودمون هم نوآوری های عاقلانه زیاد ببینیم.
عکاسی انتزاعی که به عکاسی گفته می شه که با حذف کردن ویژگی‌هایی از سوژه و مثلا تمرکز بر ویژگی‌هایی دیگه بیانی انتزاعی از سوژه رو دست می ده، در پی انتقال جنبه‌های ناشناخته یا لااقل کم‌شناخته شده‌ی سوژه ست.
خیلی سخت گفتم انگار :) ببینین ما وقتی در هنر از انتزاع حرف می زنیم و مثلا به اون ارزش و اعتبار می دیم منظورمون دو نوع انتزاعه. یک نوعش اونه که می‌گیریم و اصلا چیزی که در جهان خارج وجود نداره رو عرضه می کنیم، مثل یک فرم خطی یا اثری از قلم که بازنمود چیزی عیان نیست ، و نوع دوم‌ش خلاصه‌سازی و حذف چیزهای غیرضرور از یک سوژه ست تا در بیان حرفی خاص به خلوص کافی برسه. مثلا می گیریم یک پرنده رو با چند خط محدود شبیه سازی می‌کنیم به طوری که سیالی او در هوا بیشتر فهم بشه و دیده بشه و مثلا خیلی عناصرش اصلا بازنمود نمی‌شه.
از اون‌جا که در عکاسی نمی شه مثلا یک چیزی از جهان غیرواقع :) رو نشون داد و هرچیزی در اون به تصویر میاد صورتی از واقعیات ظاهری این جهانه نمی شه انتظار اون نوع اول تجرید و انتزاع رو از اون داشت. ولی در عکاسی هم می شه با زوایای غیرمعقول یا با اغراق در رنگ‌ها و یا حتی استفاده از لنزهای واید و تله نامتعارف و یا کنتراست های بالا و استفاده از ضدنور و یا حرکت دوربین در حین عکاسی یا حرکت سوژه در عین تصویربرداری و یا هزارویک تکنیک دیگه به انتزاعی از نوع دوم دست پیدا کرد. در این حالت عکاس‌ها کاری می‌کنن که بیننده تصویر را از طریق عادت همیشگی خودش نبینه و تا حدی از حالت معمول جدا بشه و این نوعی انتزاع است.
شما یادتون نمیاد....
این از اون پست هاییه که باید با این عبارت شروع بشه.
بچه‌ترکه بودیم تصاویری انفجاری از وسائل و سیستم‌ها در کتاب‌های چرا چگونه و دانستی ها، بخش زیادی از دانش و تخیل ما رو شکل می داد. من یادمه تصویری انفجاری از بدن انسان که بدن رو به مثابه یه سیستم مکانیکی تشریح کرده بود تا مدت ها (شاید حتی تا امروز) ته‌رنگی پایدار در ذهنم باقی گذاشته. اون روزها به فلسفه نهفته در پشت این کارها و نگاه جزئی‌گرایانه‌شون به عالم کاری نداشتم و این که "غرب برای شناخت کل ، شناخت همه‌ی اجزا در کنار هم رو مسیر می دونه در حالی که طبق یافته های سطحی خود تمدن غرب، کلی چیزی یش‌تر از تجمع اجزاست" و لذت می بردم از فهم یک‌باره ای که از بدن پیدا کرده بودم . این روزها که اون ساعت‌های عمرم رو تحلیل می کنم می بینم من کوچولوی شرقی نگاه کلی نگر داشتم به همین جزئی نگاری غربی حتی!
بگذریم از این حرف‌ها؛ من فکر می کنم برای آموزش خیلی چیزها به کودک‌هامون باید دست به کار بشیم. دست به کار خلق نحوه بیان و البته خود اثر
یه دیتیل جالب ساختمانی!
