در طراحی در سایت‌های باستان‌شناسی نوعی ترس از دخل و تصرف نامربوط در سایت معمولا به دست‌روی‌دست گذاشتن و طراحی نکردن منجر می‌شه که به نوعی پاک‌کردن صورت مساله‌ی طراحیه. به شخصه در روزهای اخیر چند سایت باستان‌شناسانه‌ رو دیدم که دچار همین معضل بودند. در حالی که اتفاقا منظرسازی چنین سایت‌هایی به دلیل مراجع تخصصی و توریستی و استفاده مدام از سایت امری ضروریه. منظرسازی خوب در سایت‌های باستان‌شناسانه رو چنین کار‌هایی می دونم. منظرسازی‌هایی که به جای افزودن عوارض و توده‌هایی جدید بر بستر تنها به تغییر شکل بستر زمین به قدر حاجت و رفع نیاز بسنده می‌کنن و محصول کار چیزی شبیه پلانیمتری‌های باستان‌شناسانه ست.

در این کار علاوه بر این ارزش طراحانه در ساخت هم با ساخت خشک و تمیز از قطعات سنگ بستر روبه‌رو هستیم که ارزش کار رو دوچندان می‌کنه

خیلی ایده‌های خوب تا به ساخت درنیان اصلا معلوم نیست ارزشی دارن یا نه. با خیلی از کارهای ساخته شده هم چون از مراحل و روند ساخت‌شون باخبر نیستیم رابطه کافی برقرار نمی‌کنیم.

این نیم‌کت‌های ساده و زیبای بتنی تنها به خاطر اون که مراحل ساخت‌شون به خوبی نمایش داده شده برای بروبچه‌های طراحی معماری و منظر و طراحی صنعتی دیدنی خواهند بود.

فرمودن خدا رحمت کنه بنده مومنی که کاری اگر در دنیا انجام می ده اون رو محکم و کامل انجام می ده!

این چه ربطی به این پست داره؟ کم‌تر کاری رو می بینیم پیرامون خودمون که کامل و درست انجام بشه و اتفاقا هم اموری بسیار مهم هستند که با بی‌تفاوتی روبه‌رو می شن. مثلا ما سالانه بیمارستان‌های زیادی در ایران می سازیم و خب طبعا بیمارستان بنای بسیار بسیار مهمیه. اما کم تر بیمارستانی کامل و بدون نقص و روبه‌جلو می سازیم.... 

این بنا که توسط انسان‌هایی در مکزیک ساخته شده یک اصطبله! یک قرارگاه حیوانی و جایی که از نظر اهمیت اصلا نمی شه اون رو با یک بیمارستان به طور مثال مقایسه کرد. اما این بنای ساده ببینین با چه حساب و کتاب و دقت و هندسه و ساختی ارائه شده.... آدمی می مونه از مقایسه این دو با هم.

 با یک کار خوب و شایسته مطالعه روبه رو هستیم؛ John Lin استاد معماری دانشگاه هنگ کنگ برای خودش خانه‌ای روستایی با نام "خانه ای برای تمام فصول" طراحی کرده و ساخته که به نوعی خودبسنده است و سعی داره محتاج فضای بیرون از خودش نباشه.

این چنین طرح هایی که هم از ظرفیت های استحکام بخشی تکنولوژی بهره برده و هم به دنبال هرچه همراه تر بودن با طبیعته ،  آخرین جواب تمدن اخیر به زندگی انسانه به نوعی. چرا که جمیع تجربه های قرون اخیر به بن بست هایی فجیع منتهی شدن . خب لاجرم دوستان توجه دارند که اگر بخواین در این آخرین راه‌کار بشر زندگی کنین برخی راحتی های مرسوم و از سر شکم سیری زندگی های امروز رو باید کنار بگذاریم. مثلا شما باید به همون کود حیوانی و جمع باران و .... مدام رسیدگی کنین یا حتی آستانه آسایش در این طور نگاه‌ها با چیزی که الان در خانه هاتون در فصول گرم و سرد تجربه می کنین فرق هایی داره و بیشتر شبیه برخورد روستایی های ما با گرما و سرماست...

خدا کنه ما از اونا نباشیم.

 ابتدای این پست با شبیه‌سازی شیشه ای یک سری ویروس شروع می شه و اصلا بخشی از نام پست هم به همین ها اختصاص داره اما بیشتر به خاطر بخش دومش این جا بازنشرش می دم.

در بخش دوم  پست شما با ساخت هایی از شیشه روبه‌رو هستین که در اوج استادی و ظرافت هستند. برخی شون رو باور نمی کنین که اصلا با شیشه ساخته شدن. فکر می کنم امروز در بین اساتید صنایع دستی مون هم کم‌تر کسی پیدا بشه -اگه پیدا بشه البته- که بتونه چنین با شیشه کار کنه و باز هم فکر می کنم یکی از دلایل نزول صنایع دستی و هنر ما در عصر اخیر کم‌توجهی به پیشرفت فنی و از دست دادن استادکارهای بزرگ و توجه بیش از حد به مباحث وارداتی نظری از هنر قرن اخیر غربه که ما رو بی دلیل متوجه مفهوم پردازی و انتزاعات و بیان هنری و ... کرده و از "ساخت خوب" جا موندیم

 پیچیدگی ساخت  چنین احجام سرامیکی حتما مورد توجه دوستان مجسمه ساز و اهل ذوق و دست اندرکار هست.
این سری مجسمه های سرامیکی از نقطه نظر کیفیت و دقت و چگونگی ساخت شون لازم بود در این جا دیده بشن.

توانایی ساخت خوب و فن یکتا، از گذشته تا پایان عصر سنت یکی از مهم ترین ارکان هنر و صنعت بوده و ملاک هنرمند بودن به نوعی و در عصر جدید هم اگر تکنولوژی رو هم ارز اون قلم‌داد کنیم باید بگیم حرف اول و آخر رو در عرصه عمل تکنولوژی می زنه نه دانش و این چیزی معادل همون توفیق و نقش "فن" در جهان سنته

 

پل موسی، پلیه که بر خلاف تجربه مرسوم ما از پل‌های واقع بر رودخانه‌ها، از روی آب نمی‌گذره. بلکه از درون آب، از دل آب می‌گذره....
ایده پل و به مرتبه‌ی بالاتر نام‌گذاری ش فوق‌العاده ست....

البته لازمه یادآوری بکنم که چنین ایده هایی تنها با اجرای عالی و بدون خطا امکان پذیره و گرنه همه ما می تونیم ایده های بلندپروازانه بدیم اما در مرحله اجرا هر چیزی امکان اجرایی شدن نداره

 مجموعه مجسمه ای که به شخصه متوجه نشدم دقیقا چه طور می سازه این ها رو؟ گویا از شیت های چوبی اسکیت استفاده می کنه برای ساخت این ها, و اگرچه کارهای خاصی به لحاظ فرم پردازی نیستند اما ساخت خوب و دارای شخصیتی دارند!

ساخت قابل توجه و درس‌آموزی داره این بنا. چه دیوار خشکه‌ی سنگ‌چینش چه صفحه های فلزی بام و صفحه‌های فلزی سایه‌اندازش. و البته رابطه‌ش با منظر و بافت اطراف.

از این پست می خواستم روش ساخت‌ش رو با هم ببینیم. بندگان خدا خیلی زحمت کشیدند تنها به خاطر این که این چند انحنا و راستا رو در طول این پروفیل‌های چوبی ایجاد کنند.