معروف است که رشته‌ی معماری رشته‌ی گرانی است و شاید خیلی‌ها به سبب همین بالا بودن هزینه‌ی تحصیل، قید اننخاب آن رابزنند. طرح «بسته‌ی معماری» از همین جا به ذهن مورتا رسید و او برای پایین آوردن هزینه‌ی ماکت‌های نمونه برای ارائه به کارفرما،‌ قطعاتی قابل بازیافت درست کرد که سال‌ها بعد تبدیل به محصولی با نام «آرک کیت» شدند. قطعات لگومانند این مجموعه، ضخامتی واقعی در مقیاس خود دارند و به کار طراحان حرفه‌ای، دانش‌جویان و حتی اهداف آموزشی و سرگرم‌کننده هم می‌آید. البته این بسته‌ها حاوی قطعات سفیدرنگ هستند و برای افزودن بافت به نما، می‌بایست فایل‌های مخصوص را پرینت کرد و روی آن‌ها چسباند.

با وجود همه‌ی این تسهیلات برای ساختن ماکت، به نظر شما کفه‌ی ترازو به سمت کدام یک سنگینی می‌کند؟ یک ماکت قابل لمس یا یک مدل کامپیوتری مجازی؟

یک بورد الکترونیکی کوچک + تعدادی اتصال سوسماری + یک کابل یو. اس. بی + یک کامپوتر + دو موجود از دنیای پیرامون (با اندکی رسانایی الکتریکی) = مِیکی مِیکی. میکی میکی یکی از آثار هنری عصر ما است. برای استفاده از میکی میکی باید دو چیز مختلف را از محیط پیرامون‌تان انتخاب کنید. تنها شرطی که برای این انتخاب وجود دارد، این است که آن دو چیز رسانایی الکتریکی اندکی داشته باشند؛ مثلا خودتان و یک موز! بعد آن دو چیز را با اتصال سوسماری به بورد میکی میکی و بورد میکی میکی را هم با یک کابل یو. اس. بی به کامپیوتر  وصل کنید. حال کافی است همان طور که با انگشت‌تان دکمه‌ﻯ کیبورد را فشار ﻣﻰدهید، موز را لمس کنید،  شما به کامپیوتر وصل شدهﺍید و میکی میکی  ضربهﺍی را که به موز وارد ﻣﻰکنید، به صورت یک پیام به کامپیوتر ﻣﻰفرستد. این پیام برای کامپیوتر دقیقا مانند پیامی است که در اثر فشردن دگمهﻯ کیبورد یا ماوس دریافت ﻣﻰکند. به این ترتیب شما موز را تبدیل به کیبورد کردهﺍید! این کار را ﻣﻰتوان با هر موجود دیگری انجام داد!

نکتهﻯ جالب توجه در مورد این ایده،  فکرها، دغدغهﻫﺎ و فرهنگی است که آن را شکل داده، و جی سیلور یکی از مخترعان میکی میکی از آنﻫﺎ صحبت ﻣﻰکند؛ مثلا اندیشهﻯ constructivism، و نگاه به دنیا به عنوان یک construction kit. یا تاثیرپذیری از فرهنگ maker culture و جنبش maker movement.

انسان وقتی نتیجه‌ای عینی از کار خود می‌بیند، انگیزه می‌گیرد و به ادامه‌ی آن علاقه‌مندتر می‌شود. مثل شیمی‌دانی که تئوری‌های ذهنی‌اش را با آزمایشات ملموس می‌سنجد. مخصوصا بچه‌ها وقتی چیزی را می‌سازند، خیلی به‌تر یاد می‌گیرند. در ادامه‌ی پیش‌رفت‌ها و  کارکدهای متنوعی که دست‌گاه‌های پرینت سه‌بعدی ایجاده کرده است، کم کم محصولات خانه‌گی آن هم وارد بازار می‌شود. این بار پرینتری مخصوص بچه‌ها، با ملاحظاتی در طراحی مثل اجتناب از حرارت زیاد، کاربرد مواد سمی و نفتی، لبه‌های تیز، وزن زیاد و کارکرد پیچیده. شرکت پوی‌اِ‌او تری‌دی که جمله‌ی "سه‌بعدی بساز" را عنوان و شعار خود قرار داده، این محصولات را با قیمتی مناسب خانواده‌ها برای فروش گذاشته است. به واقع وقتی دانش‌آموزی مثلا مباحث ریاضی و فیزیک خود را با نرم‌افزارهای ساده‌ی کامپوتری عینیت ببخشد و در نهایت محصول تولیدی خود را به طور ملموس ببینید،این امکان هست که یک چرخه‌ی خوب آموزش و تولید و سرگرمی برای آن‌ها ایجاد شود.

اگر مانند من از بچگی خانه‌سازی‌های مختلف را تجربه کرده‌باشید و اگر هر روزتان با ساخت خانه‌ای که حداقل خود و برادر خواهرتان در آن جا می شدند، شب شده باشد، لاجرم از دیدن این پست و ابتکار برایان لیلی لذت فراوان خواهید برد. برایان با طراحی  و ساخت کیتی آموزشی با هزینه پایین و مصالح ساده، خانه‌سازی کودکانه را به یک بازی هدف‌مند آموزشی بدل کرده است. ساختنی‌ها نام بسته‌ی ابداعی برایان است که در آن قطعات بلوک مقوایی و عناصر باربر سقفی مقوایی خاصی تعبیه شده است. کودکان با سرهم‌کردن مقواها و ساخت بلوک‌های اولیه به مانند یک معمار سنتی آجر روی آجر می‌گذارند و خانه های خودشان را می‌سازند. یعد هم با نقاشی و برچسب و ... خانه‌های‌شان را رنگ و کاغذ دیواری می‌کنند. همه چیز با مصالح ارزانی مانند کارتن مقوایی و به ساده‌ترین نحو دیده شده است. سادگی عنصری که کارآمدترین عنصر در طراحی اسباب‌سازی‌های این چنین است.

اگر یادتان باشد چند روز پیش فرزین خاکی کتابی به نام دید معماری را برای‌مان معرفی کرد که در آن به نکاتی پایه‌ای در مورد نگاه معمارانه و تاثیرات بصری معماری بر مخاطب پرداخته بود. از ویژگی‌های اصلی آن کتاب ارائه اصول و نکات در قالب تصاویر مقایسه‌ای بود که با اعمال تغییرات بصری بر تصاویر بناها و مقابل قراردادن دو تصویر صورت می‌گرفت. یعنی یک نوع تجربه معمارانه‌ی لحظه‌ای که در صفحه صفحه‌ی کتاب پی‌گیری می‌شد.

ویکتور انریش، در پروژه‌ای شورانگیز به صورت ویدیویی، گونه‌ها و راه‌های مختلف ساخته‌شدن یک ساختمان در مونیخ را اتود کرده است. او در این پروژه از هیچ رفتار متهورانه، شوخ‌طبعانه و خارج از عرفی که شاید حتی در دنیای واقع چندان هم امکان‌پذیر نباشد، دوری نکرده است. نظیر این حرکت را شاید خیلی از دانش‌جویان معماری در طول پروژه‌های خودشان تجربه می‌کنند اما وجه تمایز حرکت انریش ارائه هر کدام از اتودها در صورتی نهایی و به جلوه‌ای واقعی‌ست که درک دقیق‌تری را از تاثیرات هر کدام از این راه‌های ساختن بر بستر پیرامون آن، برای مخاطب ایجاد می‌کند.

فرمودن خدا رحمت کنه بنده مومنی که کاری اگر در دنیا انجام می ده اون رو محکم و کامل انجام می ده!

این چه ربطی به این پست داره؟ کم‌تر کاری رو می بینیم پیرامون خودمون که کامل و درست انجام بشه و اتفاقا هم اموری بسیار مهم هستند که با بی‌تفاوتی روبه‌رو می شن. مثلا ما سالانه بیمارستان‌های زیادی در ایران می سازیم و خب طبعا بیمارستان بنای بسیار بسیار مهمیه. اما کم تر بیمارستانی کامل و بدون نقص و روبه‌جلو می سازیم.... 

این بنا که توسط انسان‌هایی در مکزیک ساخته شده یک اصطبله! یک قرارگاه حیوانی و جایی که از نظر اهمیت اصلا نمی شه اون رو با یک بیمارستان به طور مثال مقایسه کرد. اما این بنای ساده ببینین با چه حساب و کتاب و دقت و هندسه و ساختی ارائه شده.... آدمی می مونه از مقایسه این دو با هم.