ساختمان پرچین، غرفه‌ای طراحی آتلیه‌ی آلمانی اندرو کمپ و الیور تیل، نوع نوآورانه‌ای از معماری سبز است که در پی کشف شفافیت و سیالی و بازنمایی متفاوت حضور طبیعت در زندگی‌ست. معماران با ساخت فضایی محصور با سازه‌ای خلاصه شده و پوشاندن تمام وجوه فضا به الگوی پرچین‌های باغ و باغ‌چه‌ها، در عین استفاده از شاخ و برگ زائد درختان (قمیش) با تلفیق این پرچین‌ها و گیاهان رونده‌، به پرده‌ای شفاف و سبز در پیرامون یک فضای یک‌پارچه دست‌ پیدا کرده‌اند.

معماری با طبیعت گاهی خیلی ساده‌تر از چیزی‌ست که فکرش را می‌کنیم. چیزی که مانع ماست خیلی‌ وقت‌ها عادات و بایدها و نبایدهایی هستند که در اثر معاشرت با این سبک زندگی به شدت ماشین‌زده بر خودمان تحمیل کرده‌ایم.

آیا این دیوار شیشه‌ای کوتاه قامت در بینال ۲۰۱۳ ونیز می‌تواند معرف خوبی برای هنر چین باشد؟ هنرمند چینی شو یونگ اما با اضافه کردن نقل‌قول‌های ارزش‌مندی از جهان سنت چینی بر روی هر آجر شیشه‌ای دیوار کوتاه به لحاظ ابعاد اما بلند به لحاظ شمول میراث فرهنگی پهنه‌ی آفتاب یعنی چین ساخته است..... در حدود ۱۵۰۰ ضرب‌المثل و نقل قول حکمی.

طرح مسابقه معماری «غرفه ایران در اکسپوی ۲۰۱۵ شهر میلان» با موضوع غذا و چالش‌های جهانی آن از مجید ادب، پس از ارایه در هفتمین جلسه حلقه هنر، با حضور طراح معمار و کارشناسان حلقه هنر تحلیل و بررسی شد.

در جلسه بحث‌های خوبی در مورد مسابقات معماری، ایده‌پردازی چنین طرح‌هایی که دوست دارند ایرانی باشند!، جای‌گاه معماری داخلی و .... شد و انتقادات محترمانه و البته تندی هم ردوبدل شد. توصیه می‌کنم متن جلسه تحلیل این اثر را در وب‌سایت رسمی حلقه هنر پیگیری کنید. 

برندهای مشهور یک کار مهم می‌کنند. آن‌ها معمولا با حمایت‌های مالی خرد و کلان از کارهای آزاد هنرمندان -که گاهی هزینه چندانی نیز برای آن‌ها ندارد- علاوه بر مطرح کردن بیشتر برند و فعالیت خودشان همیشه می‌توانند ادعای حمایت از هنر و هنرمندی داشته باشند. اما بسیاری از ساختارهای رسمی و نیمه رسمی کشوری ما، با عدم فهم درست از این مساله معمولا عرصه و امکانات دادن به فعالیت‌های آزاد هنری را چیزی طفیلی و حاشیه‌ای می‌دانند که کافی‌ست بحرانی یا مشکلی مالی وجود داشته باشد تا به این بهانه به کل آن را کنار بگذارند.

غرفه بطری پلاستیکی‌های کوکاکولا یک ساخت شگفت‌ و عالی از ۱۷ هزار بطری خالی نوشابه کوکاکولا است که به صورت پوششی نواری دو قوسی و در مقیاس نه چندان کوچک توسط گروه پندا عرضه شده است. قصد تبلیغ این برند را در این پست ندارم. اما واقعا لازم است فعالان فرهنگی از چنین برندها و شرکت‌هایی چیزهایی را یاد بگیرند.

هر متریالی حال و هوای خودش را دارد. و اصلا همین شناخت حال و هوای متریال‌های گوناگون‌ یکی از مهم‌ترین دلایل توفیق اثر هنری بسیاری از هنرمندان مشهور هنرهای تجسمی است. این که چگونه در بهترین وجه و به مناسب‌ترین حالت ویژگی‌ خاصی را از متریالی خاص در بیان حرفی مشخص یا انتقال حسی خاص به کار ببریم، در غالب هنرها و به خصوص در مجسمه‌سازی و معماری از اهمیت بالایی برخوردار است. اما استخراج حسی متفاوت یا بیانی متضاد با واقعیت یک متریال با استفاده از خود آن متریال کار چندان ساده‌ای نیست.

حتی تا پیش از ره‌یافت‌های معماران بزرگ اواخر عصر مدرن و بزرگان هنر صنعتی در سده اخیر که توانستند روش‌های رام کردن و فرم‌پردازی بتن را به جهان معرفی کنند، کسی تصور نمی‌کرد با چنین ماده صلبی بتوان سطوح منحنی و فرم‌های پیچیده ساخت. مثلا شما هیچ‌وقت از بتن به عنوان یک ماده سخت و صلب انتظار رفتاری پارچه‌ای ندارید! و حتی انتقال حس یک کاغذ یا پارچه! استودیو معماری سوئیسی L3P در تلاشی در طراحی جداره غرفه‌ای در یک نمایش‌گاه سعی کرده تا در کنار تجربه نوع جدیدی از به کار صفحه‌های فایبرگلاس بتنی در نما -که ممکن‌ است در صنعت ساختمان آینده نیز ورود جدی و متفاوتی داشته باشد- این حس را انتقال بدهد. 

طراحی یک مدول هوش‌مندانه و ترکیب‌های ممکن اون می‌تونه دست طراح رو برای ساخت فضاهایی وسیع با تنوع بالای فضایی و کاربردی باز کنه. در واقع طراح با صزف وقت کافی برای طراحی مدول و مطالعه و امکان‌سنجی لازم پیرامون قابلیت‌های مدول در استقرار و ترکیب و .... تا حتی در تصویرسازی و الگوهایی که مدول به لحاظ بصری منجر به خلق اون‌ها می‌شه،  در مرحله خلق فضای غرفه با دستی باز و به صورت دست آزاد می‌تونه فضا اتود کنه! :)

در این غرفه طراحان با طراحی مدول کوزه‌هایی هندسی از گل رس که امکان ترکیب و استقرار ساده اما متنوعی هم دارن تونستن فضایی متفاوت و عمل‌کردی و در تناسب با بافت طبیعت ایجاد کنن. انگار می‌کنی که در بین هزاران گلدون گیر اوفتادی!

در نگاه اول هیچ وقت نمی تونین حدس بزنین چنین کاری از دفتر نورمن فاستر بیرون آمده؛ دفتری که به اتکای شدید به تکنولوژی و ساخت معماری‌های تکنولوژیکال مشهوره.

غرفه بندر Vieux در واقع یک فضای بزرگ شهریه که به مدد سقفی آینه ای دوتا شده :) تجربه‌ای متفاوت از فضای شهری‌ با آسمانه‌ای نوآورانه. هرچند در معماری گذشته و حال ایران زمین نمونه‌های زیادی از آینه‌کاری‌های حساب شده هست، اما تجربه فضای بسته‌ی آینه‌کاری شده با آینه‌های خرد و شکننده نور و تجربه‌ی این فضای باز با سقف بلند و آینه‌‌ای یک تکه که تصویری شفاف از آن‌چه در زیر اون هست رو نمایش می‌ده به کل متفاوت هستند.

راستی شاید هم بد نباشه توجیه کنم که بلاخره ساخت چنین سطح بزرگ آینه‌ای حتما کاری بس تکنولوژیکاله و از این منظر دفتر طراح خیلی از رویه همیشه‌گی‌ش دور نشده.... :)

مسابقه‌ای بین‌المللی برای طراحی موزه ملی افغانستان برگزار شد و طبعا از طرف استودیوهای معماری نقاط مختلف جهان طرح‌هایی اراپه شد. طرح زیر طرح استودیوی ماتیو کینر، یک استودیوی فرانسوی-انگلیسیه که برای مسابقه ارائه شده. طرح عبارته از توده‌ای سنگین آمیخته‌ای از فضاهای پر و خالی که به صورت نیمه در خاک فرورفته و با چرخشی معنادار تداعی کننده یک میراث بزرگ نهان در دل خاکه..... اگرچه به لحاظ نگاه طراحانه معماری از برخی گوشه های این طرح به خصوص از طراحی فضای داخلی‌ش خوشم اومده اما دو نکته رو پیرامون‌ش باید بگم.

اول این که وقتی ملتی خودشون برای خودشون طراحی نکنن و کار رو به بیگانه بسپرن لاجرم باید قبول کنن نگاه از خارج به خودشون رو. باید بپذیرن که به جای ملتی فعال و رو به جلو، میراثی باستانی هستند در دل خاک و ساکن و مناسب برای غبطه خوردن. برخی بیان‌ها هرچند با احترام گفته بشن در خودشون حاوی مضامینی توهین آمیز هستند...

دوم این که برام جالب بود طراحان چنین اثری هم برای گول زدن سر کارفرما چه داستان‌ها که نمی‌گن. گفتن میدان گاهی موزه ۵۶ مترمربعه که نشون دهنده اهمیت اعداد ۷ و ۸ در اسلامه !!! :) و بعد گفته که چرا که قرآن هفت آیه داره (منظورش سوره حمد بوده) و هشت گالری موزه هم تاکید بر عدد هشت! بازی با کلمات و اعداد و حروف .... چیزی که تنها از پس تفکر پسامدرنی برمیاد که بین حقیقت و مجاز هیچ تفاوتی قائل نیست.

این طور کارهای کوچیک که پروژه‌های میان معماری و غرفه‌سازی هستند بیشتر از اون که از منظر هندسه و عمل‌کردشون مورد توجه باشن از منظر ساخت و دیتیل و فرآیند تولیدشون مورد توجه هستند