ساختمان پرچین، غرفه‌ای طراحی آتلیه‌ی آلمانی اندرو کمپ و الیور تیل، نوع نوآورانه‌ای از معماری سبز است که در پی کشف شفافیت و سیالی و بازنمایی متفاوت حضور طبیعت در زندگی‌ست. معماران با ساخت فضایی محصور با سازه‌ای خلاصه شده و پوشاندن تمام وجوه فضا به الگوی پرچین‌های باغ و باغ‌چه‌ها، در عین استفاده از شاخ و برگ زائد درختان (قمیش) با تلفیق این پرچین‌ها و گیاهان رونده‌، به پرده‌ای شفاف و سبز در پیرامون یک فضای یک‌پارچه دست‌ پیدا کرده‌اند.

معماری با طبیعت گاهی خیلی ساده‌تر از چیزی‌ست که فکرش را می‌کنیم. چیزی که مانع ماست خیلی‌ وقت‌ها عادات و بایدها و نبایدهایی هستند که در اثر معاشرت با این سبک زندگی به شدت ماشین‌زده بر خودمان تحمیل کرده‌ایم.

اگر دوران نهضت مدرن را دوران توجه به فضا در طراحی معماری و حاکمیت فضا بدانیم دوران معاصر را باید عصر طراحی رفتار در معماری دانست. شاید بهتر باشد بگوییم آن‌قدر تجربه‌ی متفاوت کیفیت‌های فضایی در سده اخیر و به طور جنون‌آمیزی رخ داده است که دیگر تجربه‌های فضایی ایستا جذابیت و ارضاکنندگی سابق را ندارند و طراحان برای آن‌که بتوانند هنوز برای مخاطبان خود حرفی برای گفتن داشته باشند نیاز به طراحی رفتارها و بالعرض طراحی فضاهای سیال و در کنش دارند. برای همین است که شاید ۳۰ هزار لیتر آب در دقیقه را پمپاژ کنند تا از ارتفاعی حدودا بیست‌متری در مقیاسی باورنکردنی به طور مداوم در هندسه‌ای نزدیک به معماری و در ترکیبی با معماری یک بنای سال‌خورده صنعتی آب‌شار کنند تا شاید کیفیتی از یک فضای سیال و یک رفتار جاری متفاوت را به مخاطب خود عرضه کنند.

این اینستالیشن-معماری قدرت‌مند در حاشیه‌ی یک‌ نمایش‌گاه سه سالانه در آلمان و در مدت محدود در ترکیب با یک کارخانه قدیمی متروکه ساخته شده است و در زمان برگزاری فستیوال مردم عادی می‌توانند به هر صورت که دل‌شان می‌خواهد از این اثر استفاده کنند... مناسب این روزهای گرم تابستان.

غرفه بس نام مجموعه‌ای فرهنگی در ویتنام است که توسط معماران H&P که یک استودیوی بومی در ویتنام است، طراحی شده است. کل مساحت مجموعه ۱۲۳ مترمربع است. این یعنی قطعه زمینی بسیار کوچک در بافت شهر که طبعا در اطراف ما نیز و در دل هر محله وجود دارد. این مجموعه فرهنگی یک مکان ارتباطات اجتماعی و فعالیت‌های خودانگیخته است که تقریبا همیشه درهای بازی به سوی شهر دارد. فضا طوری طراحی شده است که یک فضای بسته و خفه نیست و با وجود عرصه ی کم بنا، تجربه‌های متعدد و گوناگونی از تجربه‌ی فضایی برای مخاطب دارد. واحدهایی بسیار ساده ساخته شده از مصالح بومی و با تهویه‌ی طبیعی به سمت فضایی مرکزی رو کرده‌اند که در عین استقلال هر واحد این ظرفیت را دارند که با هم کار کنند.

با دیدن نمونه‌هایی این چنین که از حداقل زمین و مصالح و روش‌های ساخت صنعتی و امروزی بهره دارند اما خیلی خوب خلا فضاهای مورد نیاز شهری در ابعاد محلی را پر می‌کنند بیش از همیشه به آینده‌ای نه آن‌چنان که فوتوریست‌ها از آینده ترسیم کرده‌اند امیدوار می‌شوم. راستی قرار بود مسجد هم خانه مومنان باشد. همیشه درهایش باز باشد. محل تعاملات اجتماعی بین مومنان باشد. قرار نبود با فرمایش و دستور و حقوق بگیری درب مساجد به روی مردم بسته شود و گاهی آن هم به بهانه ادای فریضه‌ای آن هم برای ساعاتی محدود درهای خانه خدا را بگشایند...........قرار نبود.

عید فطرت بر شما مبارک. 

امید که شروعی دوباره برای همه ما باشد؛ مایی که می‌رفت زیر بار بدی‌هامان بشکنیم... 

التماس دعا

هنرمند توماس ساراسینو با آگاهی کامل چنین فضاسازی عظیمی را در امتداد ناپایداری‌ها و ابهامات علمی فیزیکی نوین و حتی در امتداد حضور سیستم تارگستر پیچیده‌ای به نام اینترنت در زندگی ما می‌بیند. جریان تعلیقی و تمایلات به ناپایداری در طراحی معماری سال‌های اخیر در جهان به شدت در حال گسترش است و بی‌شک این گونه ره‌یافت‌های (یا حتی ره‌زنی‌های) تمدنی را نباید کم تاثیر در این جریانات دانست.

۲۵۰۰ متر مربع آن هم در ارتفاع بیست‌ متری از سطح زمین بر فراز ووید مرکزی یک موزه در تعلیقی شگفت آور! این یعنی یک ناپایداری عمیق و تجربه‌ای منحصر به فرد که می‌تواند نگاه آدم را به زندگی -حتی- تحت شعاع قرار دهد.

چند وقتی ست که به لطف نابخردی کمیته فیلترینگ از گذاشتن ویجت‌های ویمئو محروم هستیم و کم‌تر اثر ویدیویی یا انیمیشن در یانون‌دیزاین داریم. به لطف معرفی دوستان یک انیمیشن کوتاه ایرانی با تم اندکی تبلیغاتی اما دربردارنده مفهومی ملی به یانون‌دیزاین آمده است. این انیمیشن کوتاه روایتی امیدوارانه از پیشرفت مبتنی بر استقامت ملت ایران است که در قالب روایت صحنه‌هایی خوش‌ساخت از یک دست‌آورد فرضی ملی طرح‌ریزی شده است.

نکته مهمی که در حاشیه این انیمیشن باید بگویم توسعه روش‌های نرم‌افزاری انیمیشن‌سازی در بین تیم‌های جوان ایرانی‌ست. گروه انیمیشن‌سازی حورا که سازنده این قطعه کوتاه‌ است تا پیش از این چندان معروف نبوده است اما تراز فنی انیمیشن پیش رو نشان از توسعه خوب فنی این گروه و شات‌های حساب شده‌ی آن از نگاه هنری معقولی در پشت کار خبر دارد. اگر هم از وجوه تبلیغاتی کار بگذریم باید بگویم امروز ظرفیت‌های ایران عزیز دست‌مایه و بهانه خوبی برای اهل هنر است.

حتما در ساختمان‌های آرشیو و بایگانی یا در سرورهای ابررایانه‌ها و یا در مخازن بسته کتاب‌خانه‌ای دیده‌اید که چه طور حجم وسیعی از داده‌ها یا تجهیزات را در فضایی اندک گردهم می آورند؟ در این گونه‌ طراحی‌های داخلی علاوه بر ذخیره این گونه داده‌ها یا تجهیزات هدف دسترسی آسان و انتخابی و همیشه ممکن به آن‌هاست. بنابراین با طراحی ریل‌هایی واحدهای ذخیره‌سازی را بر روی ریل حرکت می‌دهند تا به جای ایجد راه‌رو و فضای دسترسی برای هر واحد، بتوانند فضای دسترسی را به صورت انتخابی به هر واحد که می‌خواهند اختصاص دهند. این روش منجر به صرفه‌جویی فضاهای دسترسی متعدد و اختصاص آن‌ها به فضای ذخیره‌سازی خواهد شد.

این الگو توسط دو طراح مختلف در دو پروژه ی مسکونی و اداری کم‌جا نیز به کارگرفته شده است. در دو الگوی زیر یک واحد خانه کم‌عرصه اما پربازده و یک دفتر کار متفاوت و چندمنظوره با استفاده از ریل‌گذاری و تغییر واحدهای فضایی متناسب با کاربری هر لحظه استفاده کننده‌گان طراحی شده است.

هنرهای دیجیتال روزبه‌روز در حال توسعه هستند چرا که هنرمندها در برخورد با جریان دیجیتال به دلیل ظرفیت‌ها و امکانات فوق‌العاده اون خیلی زود دل‌باخته جریان دیجیتال می‌شن. کم‌تر هنرمندی این روزها به اصالت فنون قدیم فکر می‌کنه و کم‌تر هنرمندی هم هست که به نوعی درگیر امکانات و ظرفیت‌های رایانه‌ای نشده باشه.

بسیاری از فنون دیجیتال معطوف به ایجاد نوعی وهم مجازی در جهان حقیقی هستند. به طور مثال ایجاد گریزی از اشعه‌های نورانی که نسبت به مکان ناظر تغییر جهت و راستا خواهد داد و به این ترتیب در فضای تاریک اتاق مخاطب احساس حضور در بی‌کرانی می‌کنه که تنها به واسطه‌ی شاخصه‌هایی از نور در قالب یک پرسپکتیو انتزاعی تعریف می‌شه.

گاهی در فضاسازی‌های داخلی به خصوص زمانی که یک تقسیم‌بندی فضایی ساده و یا یک تعیین مسیر قراره اتفاق بیافته بی‌دلیل مصالح سنگین و پر به کار می‌گیریم و درسته که به مرادمون می رسیم اما به کل کیفیت فضایی رو از دست می‌دیم. در حالی که حتی با مصالح سنگین به راحتی می‌شه جداسازی های سبک انجام داد. در عین حال که می‌شه به کیفیت فضایی چندان خللی وارد نکرد یا حتی اون رو ارتقا بخشید، می‌شه هویت جدیدی به فضا بخشید.

طراحی داخلی استودیوهای هنری و طراحی بهترین و مناسب‌ترین جا برای چنین تجربیاتیه.