آرشیگرام! یه گروه از چند تا جوون که معتقد بودن روح زمانه‌شون با تکنولوژی گره خورده، قرار گذاشتن بشینن و این معماری آینده‌ی جامعه‌شون رو با هر ابزاری به تصویر بکشن - اسکیس، کلاژ، حتی اگه شرایط اجازه داد ساختن بنا ... اما توی اون زمان به خاطر عقب بودن تکنولوژی، اقتصاد ضعیف، و دلایل سیاسی و ... نتونستن رویاشون رو بسازن. در عوض یه میراث خیلی باارزش برای نسل‌های بعدشون گذاشتن! (و همون‌طور که می‌دونین خیلی از معمارای بعدی که موقعیت‌های بهتری برای ساختن رویاهاشون داشتن از این‌ها الهام گرفتن)

مسابقه جهانی طراحی استادیوم بین‌المللی در ژاپن رو باید جمع بین تمام ایده‌ها و طرح‌های بشر برای آینده استادیوم‌ها در جهان دونست. در این مسابقه که استودیوهای بزرگ معماری یا معمارهای مشهور در اون شرکت کرده بودند، با طرح‌های نه چندان متفاوت و غیرنوآورانه‌ای روبه‌رو هستیم. شاید متفاوت ترین طرح رو بشه طرح زاها حدید (همین طرح اول) دونست که اون هم به جز امکان مسقف‌شدن جالب توجه‌ش، یک بازی با فرم بی‌معنیه -مثل سایر کارهای زاها حدید- و پیش‌رفتی در معماری به حساب نمیاد.

از نکات قابل توجه مسابقه طرح‌هایی بودند که سعی داشتند اقلیم و راه‌کارهای سبز رو با معماری استادیوم که معماری بزرگ مقیاس و غول‌آساییه آمیخته کنن.

ساخت یک برج از یونجه‌های بسته‌بندی شده برای شرکت در مسابقه‌ی نماد کشاورزی حرکتی هوش‌مندانه و البته پر از بحثه.

از یک طرف پارادوکسی بین مفهوم یادمان و بنایی با استفاده از متریال‌های موقتی هست و نوعی تقابل ماندگاری و زودگذری ....

از سوی دیگه قرار دادن برجی بلند از الیافی گیاهی در کنار جاده‌ای که هر روزه ماشین‌های زیادی برای رسیدن به شهر از آن عبور می‌کنن یک جور تلنگره به بشر مدرن تمدن زده صنعتی. شاید برای همین هم باشه که طراحا از فرم‌های زیگورات شکل برای طراحی پایه برج و حتی شکل دهی به بخش بلند اون استفاده کردند؛ نوعی بهره‌گیری از آغازین دست‌ساخته های بشری و اشاره به ریشه‌های سنت.

طراح در کنار این دو نگاه ارزش‌مند که در کار گنجونده، اشاره ای هم به معماری و طراحی پایدار و استفاده از مصالح طبیعی داشته و در کنار همه این حرف‌های مفهومی، سعی کرده بنا در مقیاس کاربردی‌ش دارای تنوع کاربردی خوبی باشه که جواب‌گوی سطوح مختلف برخورد با خودش باشه. از سکوهای نشستن تا امکان بالارفتن از بنا تا اتاقک داخلی که امکان جمع‌شدن‌های محدود رو فراهم می‌کنه....

ساخت سنتی معماری اکثر سرزمین‌ها (اختصاص به ایران زمین خودمون نداره ها) هنوز هم که هنوزه برای نیازهای امروز بشری حرفی برای گفتن داره؛

می دونین چیه؟ من فکر می کنم جریان مدرن در معماری و صنعتی سازی کلانی که الان همه دنیا رو دربرگرفته مسیری نادرست در سیر معماری بشریه. ما نباید به بهانه‌ی نیاز به ساخت سریع و آسان و انبوه و به بهانه رشد صنعتی و چه و چه به این سمت می رفتیم! نه که این نیازها نبوده باشه اما برخی ش اصیل نبود و برخی‌ش هم راه‌حل‌های متفاوت دیگری داشت ..... ما لاجرم روزی باید برگردیم از این بی‌راهه؛ چه خوب که اون روز چندان دیر نشده باشه

چه قدر خوب این ساخت سنتی بومی به نیازی کامل متناسب با امروز داره جواب می‌ده.

 با یک کار خوب و شایسته مطالعه روبه رو هستیم؛ John Lin استاد معماری دانشگاه هنگ کنگ برای خودش خانه‌ای روستایی با نام "خانه ای برای تمام فصول" طراحی کرده و ساخته که به نوعی خودبسنده است و سعی داره محتاج فضای بیرون از خودش نباشه.

این چنین طرح هایی که هم از ظرفیت های استحکام بخشی تکنولوژی بهره برده و هم به دنبال هرچه همراه تر بودن با طبیعته ،  آخرین جواب تمدن اخیر به زندگی انسانه به نوعی. چرا که جمیع تجربه های قرون اخیر به بن بست هایی فجیع منتهی شدن . خب لاجرم دوستان توجه دارند که اگر بخواین در این آخرین راه‌کار بشر زندگی کنین برخی راحتی های مرسوم و از سر شکم سیری زندگی های امروز رو باید کنار بگذاریم. مثلا شما باید به همون کود حیوانی و جمع باران و .... مدام رسیدگی کنین یا حتی آستانه آسایش در این طور نگاه‌ها با چیزی که الان در خانه هاتون در فصول گرم و سرد تجربه می کنین فرق هایی داره و بیشتر شبیه برخورد روستایی های ما با گرما و سرماست...

خدا کنه ما از اونا نباشیم.

 این یک کار در هفته دیزاین میلان خیلی خوب بود. آجرهای متخلخلی که علاوه بر نماسازی متفاوت به واسطه‌ی حفره‌های بزرگ‌شون امکان استفاده مثل یک گلدون رو برامون ایجاد می کنن. می شه توشون خاک ریخت و گیاه کاشت . به این ترتیب می شه از مرده ترین و مصنوعی ترین جداره ها هم، عناصری زنده و طبیعی درست کرد که در وضعیت فعلی معماری شهرهای بزرگ دنیا کم نعمتی نیست این مساله....

 یه مقداری به ظاهر نور محیط داخل رو کم کرده،  اما در عوض یک باغ عمودی شهری خوب و یک خونه‌ی همیشه سرسبز درست کرده.