این پوسترها مربوط به تبلیغ توریسم در روسیه توسط یک موزه ایالتی معروفه که داره سعی می‌کنه مخاطب رو تحریک کنه به درک داستان کامل تاریخ روسیه و یادمان‌ها و نمادهای تمدنی اون بیاد. دیدن این مجموعه پوسترهای جالب و با اجرای خوب و البته شعار صریح‌شون بهانه‌ایه که بنویسم :

واقعا درکی که نگاه توریستی در پس مواجه با رویه‌ و ظواهر تمدنی هر کشور اون هم در زمان محدود و در گسترده محدود پیدا می‌کنه درک بسیار بسیار ناقص و غیرقابل اعتنا و اعتمادیه. آدمی برای فهم درست مسائل ناگزیره که داستان کامل و سناریوی پشت پرده مشاهدات‌ش رو کشف کنه وگرنه به وادی ساده‌لوحی مفرط گرفتار می شه.... چیزی که توریسم تقریبا بر پایه اون بنا شده. 

و با این تبلیغات فریبنده چیزی عوض نخواهد شد...

ترکیب صفحات فلزی پرداخت نشده با بسترهای طبیعی چه در مونومان‌های مجسمه‌گون و چه در نماسازی‌ها و بناهای معماری -البته اگر حساب‌شده  و غیرمسرفانه باشه- معمولا ترکیب جاافتاده و متناسبیه. به خصوص که در پس ایام و گذر روزها، سطح فلز آرام آرام هرچه بیشتر با محیط هم‌سان می‌شه و مثلا زنگ می‌زنه و لکه‌های تصادفی جالبی ایجاد می شه.

کلاوس پیشلر در بازدید از موزه تاریخ حیات وحش وین در زیرزمین اون یک مجموعه نمایش‌گاهی از اجساد تاکسیدرمی شده‌ی حیوانات پیدا می‌کنه که برای نمایش آماده شده اند. چینش این اجساد به گونه‌ای انجام شده که روایات و داستان‌هایی جدید از این حیوانات به ذهن متبادر می‌شه و بسیار ترکیب‌ها بیان قوی و نویی دارند.

با کوسه ای مواجه می‌شیم که در پیچ راهرو انگار گم‌شده و سرگردونه. روباهی که طمع آهویی مغرور رو کرده. خرسی که منتظر آسانسوره..... راسوهایی خودشیفته که خودشون رو تو آینه نگاه می‌کنن. به نظرم نگاه حاکم بر این چیدمان‌ها می‌تونه الگویی برای موزه‌های حیات وحش معمول هم باشه. چه اشکال داره در کنار بیان ویژگی‌های کالبدی حیوان‌ها داستان‌هایی جدید از روابط‌ اون‌ها به مخاطب عرضه بشه  و یک جورایی رابطه مخاطب با این حیوانات هم معنی دار تر بشه....

این نماسازی مربوط به برگزاری نمایشگاه عکس‌های سیاه و سفید پرتره از یک هنرمند در موزه‌ای در توکیوست. کار به منظور دعوت‌کنندگی در آستانه ورود به موزه کار شده و از هزار و یک بیلبورد تبلیغاتی برای بازدید از این نمایشگاه موثرتر به تبلیغ می‌پردازه. اما چیزی که بیش از این ‌ها مورد توجه قرار می‌گیره حضور متفاوت و البته قدرت‌مند گرافیک در حوزه معماریه. درسته این طرح به عنوان یک افزوده موقت کار شده اما به خوبی تونسته با نمای ساختمان تلفیق بشه و حتی بشه اون رو به عنوان نمایی همیشگی برای یک ساختمان پذیرفت.....

این شاید شروع سطح و الگوی جدیدی از حضور گرافیک در معماری باشه. شاید در آینده شاهد معماری‌هایی باشیم که در آمیختگی با آثار گرافیکی کامل بشن و بدون اون‌ها ناقص باشن.

مسابقه‌ای بین‌المللی برای طراحی موزه ملی افغانستان برگزار شد و طبعا از طرف استودیوهای معماری نقاط مختلف جهان طرح‌هایی اراپه شد. طرح زیر طرح استودیوی ماتیو کینر، یک استودیوی فرانسوی-انگلیسیه که برای مسابقه ارائه شده. طرح عبارته از توده‌ای سنگین آمیخته‌ای از فضاهای پر و خالی که به صورت نیمه در خاک فرورفته و با چرخشی معنادار تداعی کننده یک میراث بزرگ نهان در دل خاکه..... اگرچه به لحاظ نگاه طراحانه معماری از برخی گوشه های این طرح به خصوص از طراحی فضای داخلی‌ش خوشم اومده اما دو نکته رو پیرامون‌ش باید بگم.

اول این که وقتی ملتی خودشون برای خودشون طراحی نکنن و کار رو به بیگانه بسپرن لاجرم باید قبول کنن نگاه از خارج به خودشون رو. باید بپذیرن که به جای ملتی فعال و رو به جلو، میراثی باستانی هستند در دل خاک و ساکن و مناسب برای غبطه خوردن. برخی بیان‌ها هرچند با احترام گفته بشن در خودشون حاوی مضامینی توهین آمیز هستند...

دوم این که برام جالب بود طراحان چنین اثری هم برای گول زدن سر کارفرما چه داستان‌ها که نمی‌گن. گفتن میدان گاهی موزه ۵۶ مترمربعه که نشون دهنده اهمیت اعداد ۷ و ۸ در اسلامه !!! :) و بعد گفته که چرا که قرآن هفت آیه داره (منظورش سوره حمد بوده) و هشت گالری موزه هم تاکید بر عدد هشت! بازی با کلمات و اعداد و حروف .... چیزی که تنها از پس تفکر پسامدرنی برمیاد که بین حقیقت و مجاز هیچ تفاوتی قائل نیست.

سری عکس‌های زیبا "مارتین کلیماس" عکاس آلمانی، نقاشی‌های "جکسون پولاک" رو به خاطر میاره، منتهی این‌بار به صورت سه بعدی. آخرین آثار این هنرمند، عکاسی از رنگ‌های مایعی هستند که روی پارچه‌ی کشیده شده‌ای قرار گرفتند. با پخش کردن موسیقی‌هایی نظیر" باخ " و " بتهون " پرده‌ی کشیده شده به ارتعاش در میاد و رنگ‌ها رو به اطراف پراکنده می‌کنه. حاصل ثبت این منظره عکس‌هایی زیبا و غیرقابل تصوره که می‌تونید نمونه‌هایی از اون‌ها رو توی این پست ببنید.

موزه طبیعی پاناما ، آخرین اثر معمار آوانگارد چند دهه قبل فرانک گهری در آستانه تکمیل و افتتاحه. معماری که هوش‌مندها یقینا از آغازین آثار متفاوت‌ش باید این روز رو پیش‌بینی می‌کردند.

گهری در بنای موزه‌ی پاناماش نشون داد انتهای تخیل و نوآوری‌هاش هرزه‌ساخت‌هایی نظیر اینه.... پیچیده ای از ناهنجاری‌های بصری و فرمی و فضایی که به هیچ‌وجه -الا به مدد رسانه - نمی‌شه اون رو معماری درخوری تصور کرد. بنای موزه‌ی پانامای گهری بیشتر شبیه خراب‌کاری مقوایی کودکانه‌ایه که به طور ناخواسته در مقیاس یک ساختمان بزرگ‌نمایی شده.

به جز رنگ‌بندی کار که به نظر شاید با فرهنگ رنگ‌پردازانه آمریکای جنوبی اندک تطبیقی پیدا کرده شما با بالاآوردن فرم‌هایی نابه‌هنجار از ذهن مریض یک معمار مریض روبه‌رو هستید.... معماری که اگرچه برخی نمی‌خوان بپذیرن اما شواهد مرض واگیردارش در همون مجسمه‌ی بیلبائوی خلسه‌آورش به خوبی دیده می‌شد.

حالا که از این حرف‌ها زدم یک کوچولو هم در مورد فضای داخلی‌ش به تحسین بگم که در مقایسه با افتضاح حجم کلی و کلیت بنا، برخی از شات‌های داخلی کار قابل تحمله و البته دوستان معمار من خوب مستحضر هستند که در این مقیاس طراحی برخی گوشه‌های خوب داخلی اصلا هنر چندانی نیست.....

 بعد از پنج‌سال بخش هنر اسلامی موزه لوور بلاخره دوباره بازگشایی شد. اما این بار با سازه‌ای نوآورانه و سبک و با نمودی متفاوت و به شدت پارادوکسیکال با بستر مجموعه لوور و به ظاهر بی‌ربط نسبت به محتواش یعنی هنر اسلامی!

به هر تقدیر سبکی و نوآوری سازه ای  و نورگذر بودن پوشش کار قابل توجهه.

 

دفتر معماری HENN  برای طراحی غرفه شرکت خودروسازی پورشه در پارک اتومبیل ولفزبورگ آلمان تلاش کرده تا منحنی ای خوش ساخت  وغول پیکر رو به طوری بر روی سطح دریاچه مصنوعی پارک بلند کنه که انگار زمین پارک با موجی هندسی و مهندسی بلندشده و رودخانه رو دربرگرفته. منحنی خوش ساخت مجموعه به خوبی با کانسپت های ذهنی خودروهای خودروسازی مثل پورشه سازگاره و به نظرم به مراتب از پروژه موزه پورشه که چندی پیش در اشتوتگارت افتتاح شد موفق تر از آب دراومده

مجموعه دارای دو دربه که در زیر همین سایه بان ایجاد شدند و رمپی حول یک هال مرکزی در مجموعه در چرخشه که ناظر از بالا رو برای رمپ فراهم می کنه و مجموعه 25 خودروی نمونه پورشه نقره ای رو که در چینشی خاص در هال قرارگرفتند به خوبی به نمایش می گذاره.

زباله رو در عصر اخیر طلای کثیف نام‌گذاری کردند؛ با این وجود روند تولید زباله‌ی بشر هر روز بیشتر از دیروز در حال گسترشه. به خصوص کیسه های نایلونی! به خصوص کیسه های نایلونی! به خصوص کیسه های نایلونی.......

این اثر یک اینستالیشنه جالبه که قیمت نهفته در این طلای کثیف رو به چشم شهروند ها میاره.

بر خلاف همیشه این بار سطل زباله شهری پر از زباله‌های بدبو و بدترکیب نیست؛ این بار می درخشه و محیط اطراف خودش رو در ورودی این موزه تعریف می کنه