یک نوعی منظرسازی هست که نه زاهدانه مانند منظرسازی‌های شرقی و نه دست و دل‌باز مانند باغ‌سازی های سنتی خودمون با عناصر طبیعی برخورد نمی کنه، بلکه عناصر طبیعی رو آمیخته با کف‌سازی ها و مبلمان‌های مصنوع و به صورت تحدید شده و حساب شده به کار می‌بره.
گرچه من به شخصه با باغ‌سازی های دست و دل‌باز خودمون بیشتر صفا می‌کنم اما می‌دونم معماری‌های امروز سخت‌تر برمی‌تابه اون دست و دل‌بازی‌ها رو ؛ به خصوص که زمین‌های این روزها که اون‌قدر کوچیکن که غالبا جای دست و دل‌بازی‌ نمی‌گذارن.

انیمیشنی خوش ساخت و صاحب سبک که رنگ‌بندی بی‌نظیر صحنه هاش به تنهایی برای القای پیامش حتی کافیه.
موضوع انیمیشن موضوعی انسانیه انگار اما برام خیلی جالب بود که ناگهان متوجه می‌شی ارتباطش رو با حوادث 2001...

یه سوال این جا پیش میاد. چرا یک شرق آسیایی (احتمالا با تابعیت ایالات متحده) باید چنین هم‌زاد پنداری کنه با داغ‌داران اون حوادث و براشون کاری هنرمندانه انجام یده اما ما در ایران خودمون با وجود این که از گوشت و پوست و استخوان همون بروبچه‌های باصفای جنگ تحمیلی هستیم و با وجود اون که جنگ ما حماسه ای بود به ارتفاع تاریخ و نه یک جدال سرزمینی خانمان سوز، انگیزه انجام چنین کارهایی به طور خودش جوش در بین هنرمندهای ما نیست تا پاس بدارن اون بزرگ حماسه اسلامی رو؟

هنرمندا چه مرگشون شده در این ملک.....

مدتی بود می خواستم این طرح ها  رو از  jaume plensa  بگذارم و به خصوص ایده ساخت حجم با استفاده از شبکه دوربرشده ی کلمات و حروف رو مطرح کنم. خط ما منظورم خط عربی-فارسی ما و به خصوص خطاطی های ما خیلی خیلی ظرفیت بیشتری هم برای این کار داره. مثلا الگوهای سیاه مشق که ما در خطاطی داریم به نوعی تشکیل شبکه هایی کامل از حروف رو می دن که به راحتی می شه با اون ها فرم‌هایی کامل در سه بعد خلق کرد.

به نظر چنین طرح هایی می تونه (البته تاکید می کنم روی امکان نه این که بگم حتما می شه) به شکوه طرح هایی قدیمی باشه. حجم‌هایی که در عین حجم بودن خط و نوشتار و کلام هم هستند و برخوردار از رازگونه‌گی به طوری که گاهی ممکنه تا سال‌ها ظرفیت کشف رمز و راز در اون ها باشه

 پروژه پروژه‌ی جالبی بود وگرنه محصول نهایی چنگی به دل نمی‌‌زنه!

پروژه عبارته از هر روز یک لیوان قهوه! طراحی 30 فنجان قهوه برای سی روز ماه که علاوه بر خلاقیت و ابتکار در فرم پردازی فرآیند ساخت صنعتی سریع هم مورد نظر بوده. به نظرم اگرچه سیر طرح ها به قهقرا رفته و کارهای ارزش‌مندی تولید نشده اما انگیزه و ایده کلی کار جالبه!

چندباری قصد کردم این جا در یانون‌دیزاین در مورد پاویلیون‌ها چند خط بنویسم که تا حالا فرصت نشده بود. اما این بار چند خطی می نویسم.

ببینین. در مورد وجوه سیاسی و فرهنگی و تاریخی نمایش‌گاه ها به خصوص نمایش‌گاه‌های بین‌المللی معروف به اکسپو نمی خوام حرف بزنم. نکته مورد نظر من نسبت این نمایش‌گاه‌ها با هنر و هنرمنده.
با ظهور شیوه‌ها و روش‌های ساخت نوین در عصر جدید و پیش‌رفت صنعت، آرام آرام سرعت پیش‌روی تخیل هنرمندانه و معمارانه به طور شگفتی از امکانات واقعی زندگی جلو افتاد. عرصه‌ی واقعی و نقد زندگی جای بروز این تخیلات نبود. چه این که اروپا و اروپایی درگیر مشکلات فراوونی بود که اجازه نمی داد به راحتی این تخیلات در بسترهای واقعی زندگی شهری بروز کنه. لاجرم عرصه ای غیرواقعی تر و با امکانات بیشتر نیاز بود...
اکسپوها ، نمایش‌گاه ها و غرفه ها این عرصه بودند. پاویلیون‌ها اولا توسط سرمایه هایی به مراتب بیش‌تر از سرمایه‌های آدم‌های حقیقی ساخته می‌شدند. برد تبلیغاتی وسیع داشتند و امکان این رو داشتند که ایده های نو رو در عرصه های بزرگ‌تری مطرح کنند. سازه ها و بناهایی لزوما ثابت نبودند و فرصت خطا کردن در اون ها مهیا بود. و از همه مهم‌تر اون‌ها مابه‌ازای نیازی اصیل نبودند تا لاجرم دست معمار و هنرمند رو ببندن و نگذارن هرچه دلش می خواهد انجام بده.... خلاصه عرصه بروزات نفسانی هنرمندانه در این طور طراحی ها به مراتب فراهم بود. این طور شد که کم کم می بینیم غرفه های قرن اخیر گاهی عرصه بروز مهم‌ترین ایده های عصر بودند ...
حتی همین امروز هم خیلی از ایده های نوآورانه و طرح‌های آوانگارد اولین بار در یک غرفه در دل نمایش‌گاهی منطقه ای یا بین المللی به ظهور می رسن.

 چرخیدن این دیسک منجر به ایجاد انیمیشن واره‌هایی می شه که احتمالا در نگاه اول نتونین تصور کنین حرکت‌هاش رو...

به نظرم این چنین ایده ای می تونه در ابعاد بزرگ و اصطلاحا شهری به ساخت تابلوهای تبلیغاتی نوآورانه و کم هزینه ای تبدیل بشه که اتفاقا برای القای برخی پیام‌های خوب هم بشه ازشون استفاده کرد.

صحنه‌هایی که از ترکیب نور و منظر ایجاد شدند؛

به نظرتون با وجود رشد تکنیک های دیجیتال و دردسترس بودن آسان فناوری، باز هم چنین کارهایی که به منظور یک عکاسی صرف تهیه می شن ارزش خاصی دارند یا نه؟ آیا اگر همین صحنه رو با گرافیک رایانه ای ایجاد می کرد، به لحاظ ارزش هنری تفاوتی ‌می داشت ؟

 کاربرد هندسه  لزوما به معنای ایستا شدن فضا نیست. گاهی می شه هندسه رو با تمام دقت‌ش به کار برد اما فضایی سیال و پرازتنش ایجاد کرد. فضاسازی داخلی این کافه ، سقف کاذب متفاوت‌ش و جداره ها تقسیم‌بندی شده‌ش اگرچه از هندسه‌ای دقیق برخوردارند اما منجر به خلق فضایی به شدت پرتنش و پویا شدند.

 همون طور که می دونیم در طراحی یک رادیاتور مهم اینه که سطح مقطع حرارتی رو بالا ببریم تا نهایت استفاده از گرمای سیال بشه و بیشترین حرارت ممکن رو بشه به هوا انتقال داد. اما خب چیزی به عنوان فرآیند صنعتی ساخت میاد و این محصول رو به صورتی که الان تو خونه هامون داریم بیرون می ده. خیلی خشک و بی روح و بدون تنوع جدی!

در حالی که شاید واقعا بشه به صورت کارگاهی و مشابه چیزی که استادکارهای قدیمی داشتند عمل کرد و متناسب با هر فضا و هر خونه ای رادیاتور مخصوصی طراحی کرد؛ یک مجسمه یک کار هنری که هم زینت بخش اتاق باشه و هم گرما بده به فضا.

همون کاری که این آتلیه طراحی انجام می ده...