یک ایده؛ جای‌گزینی خوب و تکنولوژیکال در عصر تکنولوژی‌های شخصی‌سازی برای نخ‌های رنگی خیاطی. به کمک این پرینتر کوچیک که بر روی چرخ خیاطی و در مسیر نخ قرقره نصب می‌شه می‌تونین در هر لحظه اراده کنین که نخ‌تون چه رنگی باشه! الگوی استفاده از نخ رو هم عوض خواهد کرد چنین ایده‌ای. چرا که این قدرت رو ایجاد می‌کنه که بدون تعویض نخ طرح‌های مختلف با رنگ‌های مختلف داشته باشین.

‌معماری به مثابه‌ی پژوهش

یانون‌دیزاین - سیدامیر حسینی (دانش‌جوی کارشناسی معماری؛ دانشگاه علم و صنعت)

———-

نویسنده در این یادداشت از معماری‌های قابل‌ساخت و جامع‌گرا و در نقطه‌ی مقابل معماری غیرقابل‌ساخت به مثابه پژوهش صحبت به میان می‌آورد و در کنار انتقاداتی که به گونه‌ی غیرقابل‌ساخت وارد است آن را فرصتی برای رشد و پیش‌رفت معماری می‌داند. در عین حال با نگاه به وضعیت داخل پیش‌نهاداتی برای معماری معاصر کشورمان دارد. 

هنرهای دیجیتال روزبه‌روز در حال توسعه هستند چرا که هنرمندها در برخورد با جریان دیجیتال به دلیل ظرفیت‌ها و امکانات فوق‌العاده اون خیلی زود دل‌باخته جریان دیجیتال می‌شن. کم‌تر هنرمندی این روزها به اصالت فنون قدیم فکر می‌کنه و کم‌تر هنرمندی هم هست که به نوعی درگیر امکانات و ظرفیت‌های رایانه‌ای نشده باشه.

بسیاری از فنون دیجیتال معطوف به ایجاد نوعی وهم مجازی در جهان حقیقی هستند. به طور مثال ایجاد گریزی از اشعه‌های نورانی که نسبت به مکان ناظر تغییر جهت و راستا خواهد داد و به این ترتیب در فضای تاریک اتاق مخاطب احساس حضور در بی‌کرانی می‌کنه که تنها به واسطه‌ی شاخصه‌هایی از نور در قالب یک پرسپکتیو انتزاعی تعریف می‌شه.

تعدد دیوایس‌های رایانه‌ای و تعدد راه‌های ارتباطی اون‌ها و سوداگری این بازار مکاره که به راحتی زیر بار یک پروتکل واحد ارتباطی نمی‌ره تا بازار فروش انحصاری خودش رو حفظ کنه، همه باعث اون می‌شه که این روزها به شدت به انواع کابل‌ها و رابط‌های رایانه‌ای محتاج باشیم.

طراحی خوش‌ذوق با ساخت این شارژر USB به شکل چاقوهای جنگی امکان اون رو ایجاد کرده که در آن واحد انواع گوناگون کابل USB در دسترس ما باشه و  به راحتی بشه ارتباط میان هر دو دستگاه رایانه‌ای رو برقرار کرد.

نامزدهای جایزه‌ی یک میلیون دلاری بنیاد آقاخان ۲۰۱۳، یعنی گرون‌ترین جایزه معماری در پهنه‌ی فرهنگی جهان اسلام که هر سه سال یک‌بار داده می‌شه، معرفی شدند. در میون نامزدهای این دوره قرارگرفتن پروژه‌ی معظم مرمت بازار سنتی شهر تبریز در ایران که توسط تیمی متخصص و با نظارت اساتیدی بزرگ نظیر دکتر فرهاد تهرانی اجرا شده اصلا جای تعجب نداره. اما قرارگرفتن پروژه معماری مسکونی چهارطبقه خانه پلاک ۱ در شهر محلات در کنار پروژه‌هایی بزرگ از جای جای جهان اسلام خیلی قابل توجهه.

یک نکته هم در مورد جایزه آقاخان بگم. بر خلاف تصور خیلی‌ها که اون رو جایزه معماری اسلامی تصور می‌کنن، باید در نظر داشت که بنیاد آقاخان به واسطه‌ی همین طور اعتبارات و جایزه‌ها تفسیر و تعریف خودش رو از معماری اسلامی ارائه داده و در حال جا انداختن همین تعریفه. در یک نگاه کمی بدون پیش‌داوری و جانب‌داری باید گفت جایزه آقاخان بیشتر جایزه معماری مرتبط با سنت در پهنه‌ی فرهنگی جهان مسلمانانه. عمده اصول و ضوابط و نگاه حاکم بر این بنیاد در پی سنت‌های معماری مسلمانانه و افزوده کلمه «اسلامی» به معماری رو در معماری مستخرج از سنت‌های معماری مسلمانان به کار می‌برند. خلاصه اشتباه نکنیم :)

عکاس هیو تروی با تمرکز بر روی یک روش غیرمتعارف در عکاسی یعنی استفاده از اشعه ایکس -که معمولا کاربردهای امنیتی یا پزشکی داره- به نوعی می‌شه گفت صاحب سبک در عکاسی شده. اون با صرف ساعت‌های زیاد و گاهی با عکاسی قطعات منفرد عناصر سوژه‌هاش و ترکیب اون‌ها به این عکس‌های شگفت‌انگیز می‌رسه.

در مجموعه زیر به طور ویژه عکس‌هایی هست که از جعبه‌های هدیه گرفته شده. به جز سبک منحصر به فرد، این تصاویر خاص اشاره‌ای خاص هم به تمایل همیشه‌گی برای کشف ناشناخته‌ای مثل هدیه دارند. این که هدیه چه می‌تونه باشه؟ این سوال به نحوی متفاوت در مجموعه عکس‌های تروی پاسخ داده شده

تعدد دیدن حرکت‌هایی این‌چنین در عالم هنر امروز به واقع سردرگم‌مون می‌کنه. نمی‌دونیم این طور حرکت‌ها رو باید به حساب کوتاهی قامت تمدن اخیر و جای‌گیری تفنن و fun به جای هنر و طلب معنا و حقیقت گذاشت یا این طور حرکت‌ها حرکت‌هایی انتقادی به وضع تمدنی هستند که توسط هنرمندها انجام می‌شه. هنرمندی این بار یک خاطره جذاب کودکی رو بهانه کرده.

این مطلب به دلیل مشکلاتی چند روزی غیرفعال شده بود و دوباره بازنشرش می‌کنم.
---------

خلاقیت در بسته‌بندی کالا برای فروش چیزیه که اخیرا در ایران هم داره بهش توجه می‌شه. به لحاظ نگاه اخلاقی از اون‌جا که بیشتر این طور طراحی‌ها رو تلاشی از سمت تولیدکننده برای بهتر جلوه‌دادن کالا و فروش بهتر می‌دونم نه احیانا احترام به مخاطب! با روی‌کرد طراحی‌ بسته‌بندی‌ها چندان موافق نیستم. به زعم من نباید مخاطب رو فریب داد و اون رو تحریک به کاری کرد. ربودن چشم‌ها و اختیارها یک ظلم خاموشه.

هرچند می‌دونم انتشار این جور پست‌ها شاید به نوعی تبلیغ امر بسته‌بندی خلاقانه هم باشه اما بخشی که توجه من رو در این انتشارها به خودش جلب کرده خلاقیت موجود در برخی از این‌ بسته‌بندی هاست که برای همه فعالان عرصه دیزاین -در هر گرایشی- آموزنده و الهام بخشه.

همیشه دوست داشتم یک هوموبیل یعنی یک خانه‌ی ماشینی داشته باشم. به نظرم اولین بارها زمانی که تو فیلم‌های خارجی کولی‌ها رو می‌دیدم و خونه‌به‌دوشی شبه‌عارفانه‌شون رو و خانه‌های ماشینی‌شون رو به این نوع از تجربه زندگی علاقه‌مند شدم. تجربه فارغ و مستقل از همه شهر و اجتماع و زیرساخت‌های شهری بودن... تجربه جمع بودن همه نیازها و خدمات‌ت در شعاع یک دو متری خودت..... 

هوموبیل‌ها غالبا با این نگاه طراحی می‌شن که چون فضا امکان بسط نداره لازمه همه مبلمان به نوعی جمع‌شو و پهن‌شو و در ترکیب با هم در اون فضای محدود شکل بگیرن. اما در طراحی این هوموبیل جالب فضا رو جمع‌شو و پهن‌شو طراحی کرده. به این صورت دیگه نیاز نیست مبلمان طراحی مختصر و جمع‌شویی داشته باشن. این فضا خواهد بود که پهن می‌شه و در صورت نیاز جمع می‌شه! و این طور اصلا واحد فضایی کوچکی هم نیست...