نمونه هایی از این گلدان های بزرگ شهری وجود داره که به واسطه تصنعی بودن متریال‌های نفتی و سعی بی جهت طراح در اضافه کردن جزئیات نقش و نقوش روی بدنه شون در قالب گیری، به کارهایی بی هویت و بدساخت بدل می شن. درصورتی که باید در طرح دادن به کیفیت ساخت و مصالح و امکانات دردسترس به لحاظ فرم‌پردازی توجه ویژه کرد.

این طرح که از متریالی های طبیعی یعنی فیبر سلولزی با پوشش سیمانی و با روش قالب‌گیری درست شده اما با انتخاب خوب طراح و انتزاعی که از تنه‌ی درخت نخل گرفته و مثل همون چیزهایی که بالا گفتم سعی نکرده مثلا عین نخل باشه (که با چنین متریالی منجر به کثافت کاری در اجرا می شه فقط!) تونسته گلدان‌هایی متناسب با ریشه‌های عمیق در حدود 106 سانتی متر،  با هویتی جدید اما مورد قبول درست کنه.

 

کتابی در مورد هنر، هیچ وقت خودش هنر نیست! کتابی که در مورد یک موضوع عرفانی نوشته شده باشه هیچ وقت خود عرفان نیست! خلاصه کتاب ها نهایتا اشاره ای هستند به موضوع مورد بحث‌شون. البته این بحث عمومیت نداره و استثنائاتی هم داره به هر تقدیر...

با این تفسیر یک کتاب آشپزی واقعی باید چه طور باشه!؟
این کتاب آشپزی واقعی رو می تونین بخونین و بپزین و بخورین :)

تنگ ماهی‌ها به قدر وسعت دریا اگر.....

ماهی ها به خیال اقیانوس باید زندانی این تنگ کوچک رو تحمل کنن. چقدر شبیه دنیاست و عقبی این تنگ و نسبتش با عظمت اقیانوس‌ها...

 لوستری که با همین بطری‌های نوشابه و آب‌معدنی خانواده درست می شه. ارزان و نوآورانه و مهم‌تر از همه پاک و سبز!

چند روز پیش که زباله‌های خشک منزل رو می بردم سر کوچه بگذارم کلی متنبه شدم. تنها خانواده ما در عرض یک هفته به میزانی زباله خشک از بطری و ظرف ماست و پلاستیک و ... تولید کرده بود که اگر همه مردم این شهر قرار باشه به همین میزان زباله تولید کنن، روزانه کوهی از بطری و پلاستیک و کاغذ باید در حوالی تهران شکل بگیره!
(جالبه بدونین اتفاقا خانواده ما خیلی هم کم از این گونه زباله‌های خشک نسبت به برخی از خانواده ها تولید می کنن!)

 فرآیند ساخت این زیور، و سادگی اون، خیلی دیدنی بود.  این که چنین چیزهایی رو از خمیر مجسمه ایجاد کنی .
یکی از گرایش‌های مهمی که من در یانون‌دیزاین دوست دارم همواره پیگیری کنم و ازش پست بگذارم کارهای دستی و هنرهای خونه‌گیه. منظور کارهاییه که از سر ذوق و با اندک امکانات ساخته می شن و معمولا هم به مراتب بیشتر از کارهای پرطمطراق نمایش‌گاهی روان آدم رو تحت تاثیر می گیرن و حرف برای گفتن دارن.

 به جای تخم‌مرغ های شانسی مرسوم!

این رو به حساب نوآوری بگذاریم یا جنگ طلبی این طراح ایتالیایی!!!؟ :)

برخی ها این طوری هستند؛ یه حسی که انگار عذاب وجدان داشته باشند مظاهر تمدن معاصر رو دست بگیرن. یه حسی که حتی دوست دارند یک مک‌بوک، که عصاره تکنیک و زیبایی‌شناسی صنعتی عصر ماست، رو حتی به صورت یک کتاب قدیمی و مندرس در دست داشته باشن......

چرا این طوریه؟ نوستالژی دقیقا یعنی چی؟! از کجای آدمی بلند می شه این نوستالژی!؟ از کدوم نهاد...

 معماری های کاغذی! معماری هایی که تنها از برش‌ها و تاهای محدود روی ورق کاغذ درست شدند و خیلی فکر بردن انگار :)
تو توفیق این طور کارها، شناخت سایه و نور و تاثیرات بصری اون ها هم خیلی موثره...

آدم یاد کارهای خلاق اشر می افته.