قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
در داخل کشور، سرامیک‌های مختلفی تولید می شه که فرم ها و شکل ها و اندازه های مختلفی دارند . اما همه کاربری شون سرامیک بودن و پوشاننده بودنه. هنوز گویا طراح ها و شرکت های داخلی سرامیک و کاشی درست به این صرافت نیافتادند که سرامیک هاشون چیزی بیشتر از یک پوشاننده، چیزی مابین پوشاننده و مبلمان باشه!
چیزی که در این پست مشاهده می کنین قطعات مدولار سرامیکیه که کاربری هایی بیش از سرامیک مرسوم دارند.
یک کار خوش ساخت و خوش فرم طراحی تجربی که آدم رو وسوسه می کنه به تجربه ای مشابه!
این آتلیه‌ی خوش فکر، که بعدا هم کارهایی دیگه ازشون این جا خوام گذاشت، گرفتن با بلوک‌های شیشه‌ای و قالب بندی اندک و بتون ریزی محدود، طاق بیز خوش‌ساختی رو در ابعادی که مشاهده می کنین ساختند. نکته جالب توجه اینه که این ساخت تجربی، اتودییه برای اثبات شدنی بودن اون پروژه‌ی بزرگ که در ادامه پست می بینین. این که وقتی مقیاس رو کوچیک کرده اتودی این چنین رو اجرا کرده و وقتی مقیاس بزرگ شده اون چنین تغییراتی رو بهش اعمال کرده و ... این توجه و دقت در کیفیات مقیاس های مختلف خیلی مهمه.
بچه که بودم (هنوز بچه ام ها! ، منظورم بچه تر که بودم) وقتی بعدظهرها از سرویس دبستان پیاده می شدیم، صد و چند متری راه را تا خانه با بچه ها به کاج بازی می گذراندیم. کاج بازی اسمی بود که ما به جنگ با میوه‌های سفت و سخت کاج به عنوان تیر نام داده بودیم. آن قدر این ها محکم بودند که واقعا می ترسیدی یکی شان بهت بخورد و زخم و زیلی شوی!!!
فرق بین امثال من با فکری که این چنین با میوه های کاج بازی کرده فقط در این نیست که من کودکی هشت ساله بودم و این ها یک استودیوی باتجربه‌ی طراحی! راستش من تا قبل از دیدن این کار، همین امروز هم که تجربه طراحانه اندکی دارم، اصلا به ذهنم خطور نکرده بود این چنین کار خوبی به لحاظ تجربی!
می دونم هیچ کدوم از شما هم مثل من دوست نداریم مصنوع های دروغی رو به جای طبیعت به ما غالب کنن اما این روزها با مشکلاتی که در تولید و استخراج طبیعت هست و هزینه ها و ... خیلی وقت ها استفاده از طبیعت خالص دست نیافتنی می شه! این وقت ها شاید نظیر این ایده ها بد نباشن و به کار بیان.
فرش هایی که الگوهایی از طبیعت خام و خالص رو به صورت texture دارن و فضای پیرامون رو به کلی عوض می کنن .
درسته این گل‌خانه به مثابه یه اثر هنری در یک برنامه‌ی فشرده‌ی نمایشگاهی اجرا شده و شاید هنوز زمینه‌ی صنعتی و تولید انبوه چنین چیزهایی فراهم نباشه پیرامون ما، اما وااقعیت اینه که لگو و منطق‌ش با تجربه‌ای که تا به امروز در عالم پس داده خیلی خیلی ظرفیت‌های معمارانه داره. به لگو و مهم‌تر از اون منطق لگو که ساخت و طراحی رو هم با خودش به همراه داره، باید به دید چیزی بیش از یک اسباب بازی نگاه کرد.
چند طرح نوآورانه از کاغذهای دیواری؛ به طوری که کاغذ دیواری به یک بافت بی ارتباط با رخ‌دادهای زمینه تبدیل نشه و حتی در حالت‌های تعاملی (interactive) در فضا ظاهر بشه.
محدودیت خلاقیت به همراه داره. مثلا وقتی به یک نفر بگی تنها یک متریال یا یک چیز خاص در اختیار داری و باید با اون همه کار انجام بدی می بینین که راه‌هایی نرفته و اموری خلاقانه بروز می کنه ؛ ساکنین بومی جزایری دورافتاده در جهان گاهی تمام کالاهای ضروری زندگی شون از ظرف و ظروف گرفته تا حتی خود خونه هاشون رو مثلا با نارگیل می ساختند و این بستر خلاقیته.
این ده اتود همه با مخروط‌های ترافیکی مرسومی که به عنوان مانع در خیابون ها استفاده می شن ساخته شدند. گرچه برخی شون در حد یک ماکت بزرگ مقیاس و فاقد ارزش‌های ساختی و یا هنری هستن اما محدودیت های فرمی این مخروط‌ها و حس و حال و هواشون سخت بر شکل و بیان دیگر کارها تاثیر گذاشته و طراح ها رو به ترکیب‌های جدید میون این ها رسونده
اینستالیشنی با طعم آینه کاری های سنتی خودمون؛
اجازه بدین برداشت خودم رو جایگزین برداشت طراح محترم کنم:
می فرماید، "هزار تکه شد این من به لطف آینه هایت"
