مجموعه تصاویر «لباس درختان» تلاشی فردی در حاشیه یک سفر تفریحی‌ست که عکاس جوان رو‌ح‌الله خسروی‌نژاد را به جست‌جو میان گوشه‌های طبیعت برده است. اگرچه موضوع تصاویر جذاب هستند و کنترل خوبی بر عمق میدان و البته رنگ در کل تصاویر حس می‌شود اما بیش‌تر از نکات فنی این مجموعه، آن‌چه حائز اهمیت‌ست آن است که فرهنگ وبلاگ‌نویسی میان هنرمندان عکاس و انتشار آثار است. عکاس به جای آن‌که به عکس‌های خود به چشم سرمایه‌ای نگاه کند که باید آن را برای میراث‌خورهای نیامده حفظ کند، به عوض در پی انتشار و نمایش برای مخاطب است. به شخصه خیلی عکاسان را سراغ دارم که با وجود همت زیادی که در عکاسی دارند به طمع آینده‌ی نیامده کم‌تر می‌شود که تصویری را در معرض عموم و بدون چشم‌داشت منتشر کنند.....

خسروی‌نژاد در اقدامی خوب، بدون هیچ‌ چشم‌داشتی اعلام کرده‌است تا در صورت آن‌که از تصویری خوش‌تان آمد و نیاز به فایل سایز بزرگ آن داشتید کافی‌ست با ایمیل او (roh661370@yahoo.com) مکاتبه کنید.

در کنار برخی اتوبان‌های تهران هم چنین درختانی را می‌توانید ببینید. درختانی که به صورت ناجور در میان و گاهی روی توده‌های سیمانی و فلزی ساختمان‌هایمان قد علم کرده‌اند و کمی دقت کافی‌ست تا متوجه بشویم که درخت نیستند و یک دکل مخابراتی تزئین شده هستند! این تصاویر را دولین مارش در افریقای جنوبی گرفته است. تمدن اخیر میراث ما را می‌گیرد و به جای آن دست‌آوردهای خودش را جای‌گزین می‌کند. اقوامی که هنوز ریشه در میراث خودشان دارند در چنین شرایطی مجبورند به هر صورت که شده میراث‌شان را بازنمایی کنند. حتی با تزئین مزورانه‌ی یک ستون فلزی به شکل درختی شکوه‌مند.... 

غافل از این که این یک فریب است. و یک تهاجم به حریم میراث ما. تهاجمی که کمی بعد حساسیت ما میان آهن و سیمان مرده و درختی زنده را کم‌سو می‌کند.

به بهانه نمایش فستیوال خون در حلقه هنر این پست بازنشر می‌شود. می‌توانید تحلیل فستیوال خون در جلسه چهارم حلقه هنر را نیز در این‌جا بخوانید :

می‌دونین این دستمال کاغذی‌ها، این کاغذها این همه کتاب‌ها و دفترها و .... همه و همه از چه فرآیندی و با چه هزینه‌ای دست ما رسیده؟ می دونین ما در چه جنایتی سهیم هستیم؟ با نگاه به چنین پس‌زمینه‌ای آیا به خودمون هر طور استفاده رو اجازه می دیم؟

یک طرح اینستالیشن خوب و پراحساس و از همه مهم‌تر دغدغه‌مندانه و خودجوش از بروبچه‌های خوب ورودی 90 رشته معماری دانش‌گاه هنر. یانون‌دیزاین به تمامه از به اشتراک گذاشتن تجربه‌های هنری و طراحی دوستان رشته‌های هنری، حتی تجربه‌های دانش‌جویی و دانش‌گاهی‌تون استقبال می‌کنه.

با رشد و گسترش ابزارها و تکنیک‌های عکاسی، چیزی که امروز کم‌تر اصالت دارد -البته به جز وادی عکاسی خبری- واقعیت عکس است. امروزه عکاسان روش‌های عکاسی را به منزله ابزارهایی برای بیان به مانند ابزارهای نقاشی در دست یک نقاش به کار می‌گیرند و از ارائه عکس‌های ساخته شده ابایی ندارند. 

مجموعه سرزمین خیال ایلدیکو نیر عکس‌هایی ساخته شده است که پهنه‌ای رویایی و نقاشی‌گون را به تصویر درآورده است. در برخی شات‌ها تکنیک‌های عکاسی آن قدر از واقعیت فاصله گرفته است که بدون دانستن این که این پرده‌ها از عکس به دست آمده‌اند، بی‌شک گمان می‌کنیم نقاشی هستند

درختان مظاهری از طبیعت و آیاتی الاهی هستند که به خصوص خیلی زیاد مورد توجه نگاه‌های شرفی هستند. حتی از هنرمندان و اهالی هنر و رسانه کشور خودمون هم کم نیستند کسانی که به نحوی توجه ویژه به درخت‌ها در کارهاشون داشتند و همین وجه هم وجه امضای آثارشون بوده. اما نگاه به این مظاهر طبیعی ویژه مشرق زمین نیست. هرچند شاید میان روی‌کردها و نگاه‌های برخی از هنرمندان شرقی با نگاه‌ برخی هنرمندان غربی بشه تفاوت‌هایی قائل شد.در مجموعه تصاویر زیر هنرمند مغرب زمین به درخت توجه داشته و دریچه دوربین‌ش رو به روی شات‌هایی باز کرده که ترکیب‌بندی‌شون با وجود درختان تکمیل می‌شده. اما درخت در آثار این هنرمند در بسیاری از شات‌ها نه بستر هستی و شکوفایی و رشد که محصول خزان و نیستیه انگار.... 

تک درختی که به تنهایی پس از سونامی ۲۰۱۱ ژاپن باقی و برجای مونده به یادبود ۱۹ هزار کشته این حادثه توسط مسئولین امر با حفاظتی خاص و الحاق یک سازه جانبی به نماد و یادمانی از این واقعه تبدیل شده. یادمانی تاثیرگذار و به یاد ماندنی....

فکر می‌کنین روزی برسه که به یادبود که نه به دلیل مصرف بی‌رویه و ظالمانه بشر از طبیعت در جای جای جهان تک درختان باقی مانده رو این طور به یادمان‌هایی از روزگاری سبز بر روی زمین تبدیل کنند و مرثیه ای بر پایان جهان رو در پیرامون اون‌ها بخونن....

دغدغه‌ی طراحی فضاهای آموزشی در ایران هر روز برام مهم‌تر می شه؛ چرا که هر روز تیپ‌سازی‌های فاقد ارزش معمارانه و خالی از ارزش‌ها و ویژگی‌های فضایی مجتمع‌های آموزشی وزارت آموزش پرورش که مثل قارچ تحت عناوین مدرسه‌سازی و خیرین مدرسه‌ساز در حال تکثیر هستند مقابل چشمم در شهرهای مختلف کشور دیده می‌شه.

ما انتظار فردایی روشن داریم و این انتظار حقه، اما این چنین فردایی تنها و تنها از دل مسیری درست محقق می‌شه. فرزندان امروز ما که آینده رو خواهند ساخت اگر امروز از دل فضاها و تربیت و آموزشی متناسب با اون آینده روشن بلند شدند اون وقت می‌شه آینده روشن رو قابل تحقق دونست..... امروز در فضاهای آموزشی‌مون هم مانند خانه‌هامون به حداقل‌های کالبدی بسنده کرده ایم و همین که یک بنا و چند اتاق قابل تصور به عنوان کلاس درس ساختیم فکر می‌کنیم رسالت خودمون رو در مورد مدرسه سازی به انجام رسوندیم....

تا زمانی که طراحی مدرسه‌ها بر اساس الگوهای تیپ اون هم به سطحی ترین وضع ممکن توسط دفاتر فنی وزارت‌ آموزش پرورش در  شهرهای مختلف انجام می شه و کار رو به مثابه کاری اداری و دفتری می‌پندارن به هیچ وجه می‌شه انتظار نوآوری‌ها و فضاهایی با ارزش‌های معمارانه مانند طرح مجموعه آموزشی زیر در چارترا داشت؟

قدیمی‌ها خیلی‌ها اعتقاد داشتند به حضور یک پرنده‌ای حیوانی چیزی در خونه. می‌گفتن و می‌گن که دل‌شون می‌خواد روزی موجودی رو بدن و مراقب‌ش باشن. این طور شاید کم‌تر خودخواه باشن. قدیمی‌ها دوست داشتن اطعام کردن رو. می‌گفتن لئیمان از طعام لذت برند و کریمان از اطعام.... قدیمی‌ها کریم بودند.

ما امروزی‌ها کم‌تر به این چیزها توجه داریم. ما امروزی‌ها بیش از حد متوجه خودامون هستیم و خیلی زود از دیگرون غافل می‌شیم. هنز و طراحی اون موقع ارزش‌منده که به داد این غفلت‌های ما برسه.... این دیتیل نوآورانه هم بستره یک خیره و هم زمینه ساز فرهنگ و برای همین ما رو بیشتر متوجه می‌کنه. تایل‌های سفال سقفی که در خودشون لانه‌ای برای یک زوج پرنده عاشق ایجاد می‌کنه. علاوه بر اون که بافت یک‌نواخت سقف شیب‌دار رو زیبا می‌کنه زمینه این رو ایجاد می‌کنه که همیشه میزبان مهمان‌هایی کوچیک و عزیز باشین.

ایده های ساده و کم‌هزینه‌ای که به طبیعت هم هزینه و یا ضرر خاصی وارد نمی‌کنن خیلی دوست‌داشتنی هستند.

می‌شد مثل خیلی وقت‌ها بگیرن و در کنار یک درخت یک پایه فلزی بزنن و سایه بونی ایجاد کنن اما وقتی می شه به کمک درختی در طبیعت و بدون ضرر به اون کار رو ساده تر انجام داد چرا که نه؟

و در عین حال شب هم در نقش چراغی محیطی روشنایی خوبی به ما می ده