قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
ایده‌های ساده و ارزان و اجرایی و در دسترس که در عین سادگی دوست‌داشتنی و کارا هستند.... به این طور ایده ها این روزها نیاز‌مندیم. مثلا دیوار سبزی که با حداقل امکانات ساخت‌ش ممکن باشه و اتفاقا از برخی از اتودهای گران قیمت و فنی دیوارهای سبز هم دوست‌داشتنی تر باشه؛ نظیر این کار
جولیا لوهمن با خشک کردن برگ‌های جلبک دریایی و نگاشت الگویی هندسی بوسیله‌ی لیزر بر روی این برگه‌ها و بعد دوختن اون‌ها به هم به سبکی نوآورانه اقدام به خلق آباژورهایی سبز و زیست‌محیطی کرده.
حتی کف‌پوش‌های بتنی مورد استفاده در منظر‌سازی‌ها و پیاده‌راه‌سازی‌ها اگر حساب شده طراحی و اجرا بشن می‌تونن ظرفیت‌های کاشت گیاهانی لااقل با ریشه‌های غیرعمیق رو فراهم کنن.
ساخت خوبی داره این کار.
چند روز پیش جوانی آمده بود دفتر ما تا در مورد مسکن اسلامی کمی گپ بزنیم. دنبال یک راه‌کار برای برون رفت از وضعیت فعلی مسکن در ایران و رسیدن به الگوی مسکن اسلامی و یا حداقل گامی نزدیک‌شدن به اون بود. اتفاقا تو بحث‌هاش صحبت از حضور طبیعت و گیاهان در خانه و تراس و فضای سبز و بام سبز و ... داشت. از ما قبول نمی‌کرد که می‌گفتیم مشکل مسکن امروز ما در کنار همه چالش‌های اقتصادی و فنی، مشکلی فرهنگیه که هنوز کیفیت رو در مقابل کمیت درست فهم نکرده و به بهانه کمیت‌ها کیفیت‌ها رو تلف می‌کنه. و در نتیجه به زمین به مثابه سرمایه و به ساخت به مثابه فرصت برای چندبرابرکردن سرمایه نگاه می‌کنه و در این نگاه یک وجب فضای مسکون هم یک‌وجبه.
در طرح این خانه آپارتمانی در توکیو -که یکی از شهرهای شلوغ و باتراکم بالای جمعیتیه که اتفاقا کمبود زمین فراوون هم داره- به خوبی مشاهده می‌شه که فرهنگ چه میزان می‌تونه در موضوع مسکن موثر باشه. در شهری مثل توکیو با اون تراکم و نیاز بالای مسکن چه طور کسی به خودش اجازه می‌ده در قطعه زمینی به این کوچکی خانه‌ای این میزان سبز و بهره‌بردار از فضاهای باز و سبز طراحی کنه و بسازه.
کافیه تمایل به حضور جدی طبیعت در منزل و محل کارمون باشه اون وقت دیگه هیچ محدودیت مکانی و کمبود فضا هم نمی تونه بهانه خوبی برای سبز نشدن اتاق‌هامون باشه. هر جایی ولو نامربوط و غیرمتعارف می‌تونه سرسبز و کاشتنی باشه.
این طرح با سبز کردن یک میز علاوه بر ایجاد رومیزی طبیعی زیبا -که اگر می خواستین به طور مصنوعی در این سطح زیبایی داشته باشین بعید می‌دونم راهی داشتن!- هیچ فضای اضافی برای حضور طبیعت در فضای داخلی اتاق اشغال نکرده.
اختصاص فضاهای بازی برای بچه‌ها در فضاهای عمومی و پارک‌ها یکی از لازمه‌های طراحی فضاهای شهریه. این مساله همیشه با عواملی نظیر امنیت بچه‌ها، تناسب بازی‌ها با سن و سال بچه‌ها و چگونگی تفکیک و جهت‌دهی هوش‌مندانه بچه‌ها به سمت بازی‌هایی که براشون مناسب‌تره درگیره. در کنار این مسایل عمل‌کردی نگاه‌های فرهنگی و فرهنگ‌ساز هم معمولا در این ساخت‌ها دخیله.
در برخی از انتخاب‌های نادرست مواجه هستیم با حصارکشی‌های نافرم و بعضا حتی خطرناک و بسترسازی‌های نامتناسب و کارهای فرهنگی شعاری یا شعارزده در قالب پیام‌هایی برای بچه‌ها که غالبا تاثیر ادعایی یا تاثیر دل‌بخواه طراحان و تصمیم‌گیران رو ندارند.
در نمونه زیر چندین نکته قابل توجه و درس آموز بود. به نظرم بازی بچه ها با خاک در بستری طبیعی و با عناصر طبیعی ساخته شده بار فرهنگی رو تا حدی قابل قبولی تامین کرده. علاوه بر اون بستر نرم خاک و حصار محافظ طبیعی واحدهای فضایی طراحی شده تا حد زیادی امنیت رو تامین می کنن. این که فقط بچه ها می تونن وارد این واحدها بشن (به دلیل ورودی های کوچک‌شون) خودش یک مزیته که به نظرم بچه هم اون رو درک می‌کنه. این که اختصاص به خودش داره و اون صاحب این فضاست و این به تعلق بچه به فضا کمک می کنه..... یعنی فرهنگ‌سازی در عین تامین امنیت و تاثیر روانی در عین عمل‌کرد بازی.
محققان دانشگاه پلی‌تکنیک کاتالونیا در بارسلونای اسپانیا نوع جدیدی از بتن را ساختند که آب باران رو درون بافت لایه‌ای از خود جمع می‌کنه تا محیطی مناسب برای رشد خزه، گلسنگ و ... ایجاد کنه. به این ترتیب می‌شه از این نوع بتن برای ایجاد نمای سبز بدون هیچ‌گونه سازه مجزا و سیستم آب‌رسانی پیچیده، استفاده کرد. بر اساس ادعای محققان این نوع بتن توان اون رو داره که کربن‌دی‌اکسید هوا رو جذب کرده و باعث تنظیم میزان عناصر تشکیل‌دهنده‌ی هوا بشه یعنی از لحاظ زیست محیطی هم این بتن به صرفه است.
حتی می‌تونین گل‌های بستر سبز زیر پاتون رو هم خودتون هر طور دل‌تون می‌خواد بکارین و تزئین‌ش کنین و بهشون بگین چه موقع و چه طور بیرون بیان!
و بعد اون ها می‌تونن فراخور برنامه های مختلف رشد کنن و بیرون بیان یا به داخل برن. با الگوهای مختلف، با آهنگ‌های مختلف، در فصول متفاوت و .... و این ها همه به مدد برنامه‌های کامپیوتری و کنترلرهای الکترونیکی!
کار زیبایی بود؛ گرچه به نظرم زیبایی داره و کم‌تر سودمندی! و کمی هم لوسه :)
"طراحی منظر سال" عنوانی ست که به این طرح منظر در سنگاپور توسط فستیوال معماری جهان اعطا شده. پارکی که در کنار رودخانه‌ی بشن در سنگاپور با حفظ حداکثر ظرفیت های طبیعت دست نخورده و با ساخت حداقل و عاقلانه و کم‌ترین تنش مصنوع با طبیعت خدا شکل گرفته.
به خصوص در زمانه ما که "توسعه" غربی به سمت هرچه بیگانه تر شدن از طبیعت سوق‌مون داده، و هرچند یکی دو دهه ست که بشر داره لاف حرکت به سمت طراحی و معماری سبز می زنه اما هم‌چنان چنین طرح هایی غنیمته.
جنبش سبز یعنی این :)
این جنبش‌های سبز اروپایی هرازچندگاهی اینستالیشن هایی شهری در نقاط مختلف دنیا برگزار می کنن تا مساله محیط زیست و روندی روبه انحطاط بشری در نسبت با طبیعت رو به مردم یادآوری کنن. در این اینستالیشن یک پیاده رو آروم آروم توسط اثر کفش مردم سبز می شه و در همین حال درختی خشک و خشن سرسبز و زنده می شه
فقط نمی فهممش که چه طور اثر چرخ کثیف اتومبیل‌ها رو روی پهنه‌ی بنر سفید نداریم !!؟
