ساخت سنتی معماری اکثر سرزمین‌ها (اختصاص به ایران زمین خودمون نداره ها) هنوز هم که هنوزه برای نیازهای امروز بشری حرفی برای گفتن داره؛

می دونین چیه؟ من فکر می کنم جریان مدرن در معماری و صنعتی سازی کلانی که الان همه دنیا رو دربرگرفته مسیری نادرست در سیر معماری بشریه. ما نباید به بهانه‌ی نیاز به ساخت سریع و آسان و انبوه و به بهانه رشد صنعتی و چه و چه به این سمت می رفتیم! نه که این نیازها نبوده باشه اما برخی ش اصیل نبود و برخی‌ش هم راه‌حل‌های متفاوت دیگری داشت ..... ما لاجرم روزی باید برگردیم از این بی‌راهه؛ چه خوب که اون روز چندان دیر نشده باشه

چه قدر خوب این ساخت سنتی بومی به نیازی کامل متناسب با امروز داره جواب می‌ده.

در تاریخ معاصر مغرب زمین کسی هست به نام سانت الیا. این بنده خدا در زمانه ای که هنوز خبری از این شهرنشینی حمل و نقل محور و این پل‌ها و راه‌های بزرگ و این ترن‌ها و خطوط متروی پیچیده در شهرها نبود، اتودهایی ارائه داد که در اون ها آرمان‌شهر معاصر رو به تصویر می‌کشید.

اگرچه اون سال‌ها برخی به اتودهای او نگاه چپ چپ می‌کردند و تحت عنوان جنبش فوتوریسم دسته بندی شدند و به عنوان جریانی زودگذر شناخته شدند اما امروز اگر کسی نگاهی به شهر‌های بزرگ بندازه و نگاهی هم به اتودهای سانت الیا بکنه حتما در نگاه‌ش شباهت زیاد این‌ها به هم جلب توجه خواهد کرد. انگار که سانت الیا می دیده داریم به کدام سو می ریم.....

ند اسکات در اتودهای ترسیمی که برای پارک سینت جیمز لندن زده صورتی فوتوریستی ارائه داده که به راه‌کارهای شایع سال‌های اخیر تحت عناوین راه‌کارهای سبز یا پایدار به شدت نظر دارند. با توجه به چیزهایی که در مورد سانت الیا و اتودهاش بر ما گذشته؛
فکر می کنین روزی برسه که جمیز پارک لندن تا پارک لاله تهران این طوری بشن....؟

 با گسترش شهرنشینی معاصر و حذف فضاهای سبز شهرها به منظور سود بیشتر و ساخت و ساز بیشتر کم کم طرح هایی رو شاهد هستیم که سعی دارند هم سبز باشن و هم زمینی اشغال نکنن. درسته کاشت گیاه در دل زمین با هیچ پوشش سبز رو هوایی قابل مقایسه نیست واین پوشش ها غالبا در حد یک نمای سبز باقی می مونن اما به هر تقدیر برای شهرهای مریض و گرفتار ما این نگاه می تونه مرهم و مسکنی موقت باشه

در طراحی این اثر یادمانی ایدز ! چیزی که بیشتر از مفاهیم و معانی پشت پرده احتمالی کار به نظر میاد همین تلاش برای ایجاد سایه بانی سبز و شهریه

 راه‌های متعددی برای مشخص شدن دوچرخه بی پناه در تاریکی شب توسط طراح ها ارائه می شه. چندتایی رو هم تا به حال با هم دیدیم در یانون‌دیزاین. نظیر این +

اما این اتود هم نکاتی داشت که دیدنش خالی از لطف نبود. در این دوچرخه بااستفاده از رنگ فلورسنس بر روی بدنه دوچرخه نیاز به هرگونه اضافه ای رو ازبین برده؛ این طوری دیگه خود دوچرخه با موندن چند ساعت در زیر نور خورشید ساعت های زیادی رو می تونه در تاریکی شب از خودش نور بده و برای سایر راننده ها آشکار بشه

 در این کار دو تا نکته بود که حائز توجه بود؛ یکی نمای مجموعه که نگاهی جالب به سایت و بستر طبیعی داشته  وبا ترکیب تایل‌های رنگی سعی کرده بنا میون آسمون و زمین سایت رابطه ای هوشمند برقرار کنه؛ هوش‌مندی رو از این جهت می نویسم که می تونست خیلی ساده تر بین رنگ آسمون و رنگ زمین یک گرادینت برقرارکنه اما در چینش تایل ها نوعی زیباشناسی و ترکیب رنگ به کار برده که قابل توجهه .

نکته دیگر در این بنا، پله ای بود که در میون توده بنا به سمت پایین طراحی کرده بود؛ تلفیق نور و درخت با سطوح پله به نحو خوب و خاطره انگیزی انجام شده و خوبه که تاملی روش داشته باشیم

استودیوی a21 خانه‌ای با نام خودش طراحی کرده که در اون ترکیبی از خانه واستودیو رو مشاهده می کنیم. پلان های بنا قابل ملاحظه و توجهه و ویژگی‌های فضایی جالبی در کار گنجونده؛ اما
به شخصه از حرکتی که در ساخت کف شفاف و کاشت درخت در داخل فضا  و نحوه نورگیری متفاوت بنا زده، استفاده کردم.

 برخی گرایش ها وجود داره  که با این موضوع که "در طراحی در بسترهایی که ارزش‌های طبیعی نهفته و آشکار دارند بهترین کار کم‌ترین تاثیره" برخوردی خاص می کنه. این گرایش‌ها مثلا به جای اون که به کم‌ترین دخل و تصرف فکر کنن به دخل و تصرف‌هایی می پردازن که کم‌تر بروز و ظهور داشته باشه.

با همین نگاه کاربرد متریال‌های شفاف یا متریال‌هایی که انعکاس کاملی از محیط رو ارائه می دن شیوع پیدا می کنه و فرم‌های خالص و با تنش‌های اندک بصری کاربرد بیشتر پیدا می‌کنه و مفاهیمی حتی در این باره تدوین می شه و سبک ها و روش‌هایی جا می‌افته.

ساخت خوب این کار، خلوص فرم و متریالش جالب توجه بود.

 ریتم این‌ پاروها در تناسب با رنگ بندی زنده و حساب‌شده شون خیلی خوب در فضای بالای این پاساژ نشسته.
حس و حال و هوای خوبی داره اصطلاحا...

 این یک کار در هفته دیزاین میلان خیلی خوب بود. آجرهای متخلخلی که علاوه بر نماسازی متفاوت به واسطه‌ی حفره‌های بزرگ‌شون امکان استفاده مثل یک گلدون رو برامون ایجاد می کنن. می شه توشون خاک ریخت و گیاه کاشت . به این ترتیب می شه از مرده ترین و مصنوعی ترین جداره ها هم، عناصری زنده و طبیعی درست کرد که در وضعیت فعلی معماری شهرهای بزرگ دنیا کم نعمتی نیست این مساله....