موتورویلا روایت زیاده خواهی و بی‌عدالتی و البته مکافات عمل بشر دوران ماست. روایتی که در عین حکمی‌بودن و تمثیلی بودن عین واقعیت هم به حساب میاد. و مهم اون که طراح با نماد‌پردازی معاصر و استفاده از نشانه‌هایی زیاد امروزی تونسته به این روایت مهم دست پیدا کنه. استفاده از نقشه گوگل به عنوان یکی از امروزی ترین نشانه‌های جهان به واقع انتخاب هوش‌مندانه ای بوده.

کارهایی نظیر موتورویلا برای همیشه این نکته رو اثبات می‌کنن که انجام کار خوب هیچ متوقف ابزار و امکانات نیست و تنها ایده و ذهن خلاق و پشتکاره که ضامن ارایه یک اثر شایسته ست..... توصیه می کنم -به خصوص اگر از اهالی رسانه و یا دوست‌داران انیمیشن‌های ساده هستید- حتما ویدیوی موتورویلا رو از دست ندین

طراحی (دیزاین) به منظور پرسش‌ به سوالات بشر، به منظور رسیدن به روش‌های تعامل بهتر با کره زمین به منظور حل مشکلات انجام می‌شه. اما وقتی کار به دست بشر سلطه جوی خودخواه ادب نیاموخته و در مقابل جهان احترام یادنگرفته بیافته، به اختصار وقتی کار به دست بشر تعلیم مغرب بیافته نتیجه چیزی در حدود جنایته.

ابتدا وقتی تغییر شکل هندوانه‌های مکعب یا گلابی های مثلث شکل رو در اخبار سیما می بینیم ممکنه حتی کمی خوش‌مون هم بیاد. یا حتی همین پست ابتدا که می بینیم تخم‌مرغی می تونه وجود داشته باشه که خودش برپابایسته و به راحتی بشه صبحانه‌ای رو میل کرد اصلا شاید به ذهن‌مون خطور نکنه که مرغی که باید چنین تخمی بگذاره چه چاره‌ای خواهد داشت؟

اما وقتی ایده های بعدی همین بشر رو می بینیم به ناگاه متوجه می شیم که با یک بشر متوحش روبه‌روهستیم که انگار هیچ مرزی برای توسعه طلبی اون وجود نداره....

ماهی هایی که برای صید شدن خلق می شن.......به خدا پناه می برم از چنین خوی حیوانی و رذلی.

چه این طور پروپاگانداهای غربی‌ها در مورد چینی‌ها وجود داشته باشه و چه نباشه واقعیت تغییر نمی‌کنه. مدل توسعه شرقی چینی در مقابل مدل توسعه مغرب زمین امروز توفق پیدا کرده و چین داره در بلوای اقتصادی امروز جهان به سرعت می‌تازه. امروز بیشتر کالاهای دوروبر ما Made in China هستند! و این رشد صنعتی مختص به اسلحه و جنگاوری هم نیست و اتفاقا بر خلاف توسعه تسلیحاتی که مغرب زمین با شتاب به سمت ش در این سال‌ها حرکت کرده، چینی ها به تولید «همه چیز» :) اقدام کردند.

مجموعه ۵۵۰۰ عروسک سربازی که پرتره این سرباز چینی رو با رنگ‌بندی سرد و بی‌روح‌شون ساختند تنها در یک مفهوم صدق و راستی دارند. اون هم این که مردم چین با کار گروهی و هم‌کاری تونستند تا به این جا برسند و با قبول زحمت‌ها و سختی‌ها و سرانه‌های پایین زندگی در این بحران اقتصادی به اقتصاد نسبتا پایدار و حتی روبه‌رشدشون ادامه بدن.

« امروزه تبلیغات در غرب جای هنر را گرفته است؛ یعنی بدون هیچ شکی می‌شود گفت هنر در غرب مرده و به‌طور کلی اثری از هنر در غرب باقی نیست. از بعد رنسانس این اتفاق به‌تدریج افتاد و هنر در غرب از بین رفت. تا جایی که عقلم می‌رسد عرض می‌کنم که چرا از بین رفت. 
تبلیغات امروز در دنیای غرب جای هنر را گرفته است. مثال‌های خیلی ساده می‌توانند این مطلب را اثبات کنند. نگاهی به سینما، خوب می‌تواند این مطلب را به‌طور کامل به ما نشان بدهد، یا مثلا نگاهی به آثار هنری‌ که در قرن‌های اخیر از به اصطلاح هنرمندان غربی صادر شده‌اند، خیلی راحت نشان می‌دهد که هنری در غرب باقی نمانده است.»

نظرتان در مورد این چند جمله از صحبت‌های هنوز منتشر نشده شهید مرتضی آوینی چیست؟ آیا این نگاه به هنر امروز غرب بدبینانه است؟ یا منصفانه؟

در این پست در نقطه مقابل این پست، با تصاویری از فضاهای داخلی کلیساهایی مدرن مربوط به سده اخیر از عکاس فابریس فویلت روبه‌رو هستیم. کلیساهایی که پا چای پای سنت‌های معماری و هنر تاریخ اروپا نگذاشتند و به نوعی با ابداعات و نوآوری‌های هنرمندان آوانگارد عصر مدرن، به کالبد‌هایی -گاهی- خیلی متفاوت از سنت مالوف بنا شدند.

در ایران خود ما یکی از انگاره‌ها و سوال‌های جدی اینه که آیا می‌شه با سبک و سیاقی امروزی به خلق مساجدی دست زد که حال و هوای معنوی مانند کالبد‌ مساجد سنتی داشته باشند؟ (در این پرسش به نقد این موضوع که اصلا آیا این حال و هوای ادعایی بسیاری از مذهبی‌ها معلول کالبد یا در ارتباط با اون هست یا نه؟ نمی‌پردازم) پرسش خیلی زیاد بر تحلیل فرم استواره. آیا روش‌های نوین معماری می‌تونه به ملاحت و زیبایی معماری های سنتی برسه؟ آیا این روش‌های معماری مناسب فضاهای مذهبی هست؟

این سوال رو از اون‌جا مطرح می‌کنم که میون کلیساهای سنتی و مدرن و مساجد سنتی و مدرن شاید بشه ارتباطاتی پیدا کرد. یا اصلا ارتباطی هست؟ :)

با رشد ابزارها و توسعه‌ی بی‌محابای اون‌ها، ارزش‌گذاری در برخی قالب‌های هنری هم تغییراتی کرده. امروزه با توجه به فن‌آوری‌های روزبه‌روزی که در توسعه‌ی عکاسی و فیلم‌برداری داره به کار می‌ره و در دسترس قرارگرفتن انواع ابزارها در دست بخش عمده جامعه و نه فقط نخبه‌گان هنری، اگرچه هنوز فن عکاسی و "خوب عکس گرفتن" موضوع مهم و مورد توجهیه اما چیزی که امروز می تونه یک آلبوم عکس رو هنرمندانه کنه و عکسی رو به عکس هنری تبدیل کنه نه تنها و نه لزوما شاتی مناسب با تنظیم نور و کادر و تناسبات و ... که قدرت بیان و نکته ایه که تصویر سعی داره اون رو بیان کنه.

یعنی با گذر سریع تکنولوژیکال از فرم و سودای فرم و فرم‌زدگی در عکاسی دوباره فرصت بلند شدن پیام و محتوا در مقابل فرم فراهم شده . مجموعه عکس‌های زیر شات‌های چندان ویژه‌ای نیستند. ایده‌ی عکاسی جدیدی هم نیستند. اما با متمم نامی که برای آلبوم انتخاب شده، نیویورکی تاریک و سنگین و سرد رو تصویر می‌کنن. تصویری که در ذات این پایتخت تمدن نو وجود داره و در تمام ارکان این تمدن حتی.

تصویری که صدالبته به واسطه‌ی رنگ‌ها و شلوغی‌ها و تبلیغات فراوون غافل کننده، لازمه عکاسی باشه تا بتونه اون رو برای ما آشکار کنه.. نیویورک غرق در ظلمت رو....

همون طور که مطلعین منادی های آزادی بیان و گردش آزاد اطلاعات و اخبار، در اقدامی یک‌باره (و البته پیش‌بینی شدنی از جانب هر کس که منطق بی منطق این‌ها رو شناخته) پخش سرویس‌های خبری و تلویزیونی ایران رو از ماه‌واره هات برد قطع کردند. خیلی نمی‌خوام این‌جا به این موضوع بپردازم و شکوا کنم اما طرحی خوب در یکی از بلاگ‌های ایرانی بود که حیفم آمد این جا منتشر نکنم. البته گویا پوسترها کار یک طراح خارجیه و خوش ذوقی این دوست مون لوگوی  پرس رو جایگزین لوگوی تو پوستر کرده... به هر تقدیر انتخاب خوبی بود. متن نوشته خود اون بنده خدا رو هم این جا بازنشر می کنم:

"در راستای اقدام احمقانه اروپایی ها از جهت برداشتن کانال های ایرانی از روی ماهواره هاتبرد برای رو کم کنی سران اروپایی و آمریکا به همه آن ها نشان خبرنگار افتخاری شبکه PressTv اهدا می گردد. با آرزوی توفیق بیشتر در زمینه سانسور و نقض حقوق بشر برای همه این خونریزها."

باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا در حال ارسال خبر برای PressTV از کنار کاخ سفید

 کارتن خوابی چیزی نیست که مربوط به کشورهای فقیر یا در حال توسعه باشه. تمدنی غیرانسانی نظیر اون چیزی که تمدن غربی هست، لاجرم با نادیده گرفتن انسان و توجه به توسعه کمی، به این جور ناهنجاری ها هم خواهد رسید..... ایران خودمون رنجی که می بره از همین تمایل و تلاش برای رسیدن به افق مغرب زمینه.....

بازگشتی باید....

: توکیو؛ 2012 ترسایی ؛ خارجی، کف خیابان‌ها......

چندباری قصد کردم این جا در یانون‌دیزاین در مورد پاویلیون‌ها چند خط بنویسم که تا حالا فرصت نشده بود. اما این بار چند خطی می نویسم.

ببینین. در مورد وجوه سیاسی و فرهنگی و تاریخی نمایش‌گاه ها به خصوص نمایش‌گاه‌های بین‌المللی معروف به اکسپو نمی خوام حرف بزنم. نکته مورد نظر من نسبت این نمایش‌گاه‌ها با هنر و هنرمنده.
با ظهور شیوه‌ها و روش‌های ساخت نوین در عصر جدید و پیش‌رفت صنعت، آرام آرام سرعت پیش‌روی تخیل هنرمندانه و معمارانه به طور شگفتی از امکانات واقعی زندگی جلو افتاد. عرصه‌ی واقعی و نقد زندگی جای بروز این تخیلات نبود. چه این که اروپا و اروپایی درگیر مشکلات فراوونی بود که اجازه نمی داد به راحتی این تخیلات در بسترهای واقعی زندگی شهری بروز کنه. لاجرم عرصه ای غیرواقعی تر و با امکانات بیشتر نیاز بود...
اکسپوها ، نمایش‌گاه ها و غرفه ها این عرصه بودند. پاویلیون‌ها اولا توسط سرمایه هایی به مراتب بیش‌تر از سرمایه‌های آدم‌های حقیقی ساخته می‌شدند. برد تبلیغاتی وسیع داشتند و امکان این رو داشتند که ایده های نو رو در عرصه های بزرگ‌تری مطرح کنند. سازه ها و بناهایی لزوما ثابت نبودند و فرصت خطا کردن در اون ها مهیا بود. و از همه مهم‌تر اون‌ها مابه‌ازای نیازی اصیل نبودند تا لاجرم دست معمار و هنرمند رو ببندن و نگذارن هرچه دلش می خواهد انجام بده.... خلاصه عرصه بروزات نفسانی هنرمندانه در این طور طراحی ها به مراتب فراهم بود. این طور شد که کم کم می بینیم غرفه های قرن اخیر گاهی عرصه بروز مهم‌ترین ایده های عصر بودند ...
حتی همین امروز هم خیلی از ایده های نوآورانه و طرح‌های آوانگارد اولین بار در یک غرفه در دل نمایش‌گاهی منطقه ای یا بین المللی به ظهور می رسن.

 کاربندی های ایرانی (یعنی اون پوشش انتهای کار که سقف رو می بنده به طور عام!) معمولا به دلیل نکات ارز‌ش‌مند و ویژه‌ی سازه‌ای که دارن، در دنیا بی‌نظیر و متفاوت شناخته می‌شن. اصولا معماری ایران زمین معماری متفاوت و عجیبیه. اما این به این معنا نیست که دیگرون هیچ چیزی ندارن برای عرضه کردن یا مثلا اون طور که برخی فکر می کنن ، دیگرون هرچه دارن از امثال ما گرفتن!

دوران گوتیک در اروپا با  وجود تبلیغات فراوون غرب برای القای این نکته که اندیشه ممنوع بوده و فکر محدود و دین غیرتعقلی حاکم بوده، یکی از دوران های درخشان مغرب زمین به حساب میاد.
دوران گوتیک اگرچه آمیخته های انحرافی-دینی مسیحیت تا حد زیادی منجر به سیری نزولی در اون می شه و فرصت رو برای بروز رنسانس پس‌رو مهیا می کنه اما در همین دوران هنر و صنعت مغرب زمین آمیخته با ایمان ناب بدنه ی کارگر و زحمت‌کش منجر به ساخت چیزهایی در هنر و معماری می شه که به واقع از نمونه های شرقی خودشون اصلا کوتاه‌قامت تر نیستند.

در پست زیر تصویرهایی جالب از سقف کلیساهای جامع دوران گوتیک و کاربندی های زیبا و یکتای اون ها می بینیم. بی نظیره...