پیش‌رفت‌های سازه‌ای و رشد کیفیت سازه‌ای متریال‌های گوناگون ساختمونی، امروزه به ما فرصت می‌ده تا بتونیم متفاوت از گذشته تصمیم‌هایی برای محیط زندگی‌مون بگیریم.

مثلا در معماری سنتی ما همیشه پله به عنوان توده‌ای پر و ساختمونی در گوشه و کنار بنا و در بی‌اهمیتی کامل قرار داشت. اما امروزه حتی امکان اون هست که پله ها به صورت آویز و با سبک‌ترین مصالح و سازه‌ها اجرا بشن. در این پست چندین طرح پله‌های آویز و معلق رو با هم می‌بینیم که به خصوص برای دوستانی که کار طراحی داخلی می‌کنن می‌تونه ایده‌بخش و دیدنی تلقی بشه. 

تاثیر برخی معماری‌ها و فضاها در مقیاس معماری با تاثیر مواد مخدر یا مشروبات الکلی در مقیاس مواد غذایی برابری می‌کنه؛ درست مانند برخی فیلم‌ها و تصاویر که در مقیاس بصری خاصیتی مستی‌آوری و خلسه آور دارند.

معمارهای بادی که با نورپردازی‌هایی به رنگ‌های خاص و با غلظت رنگ‌هایی حساب شده ابتدا در آثار معمار مشهور هندی انیش کاپور (درباره انیش کاپور بیشتر بخوانید) و حالا توسط دیگران داره گسترش پیدا می‌کنه به زعم من چنین خاصیت‌هایی دارند؛ فضاهایی خلسه‌آور و گیج‌کننده که آرامش بصری رو نه با اغتشاش که با انحناهای حساب‌شده در هم رفته و با رنگ‌های شارپ خاصی به هم می‌زنن و مکانی اوهامی ایجاد می کنن.

در این پست در نقطه مقابل این پست، با تصاویری از فضاهای داخلی کلیساهایی مدرن مربوط به سده اخیر از عکاس فابریس فویلت روبه‌رو هستیم. کلیساهایی که پا چای پای سنت‌های معماری و هنر تاریخ اروپا نگذاشتند و به نوعی با ابداعات و نوآوری‌های هنرمندان آوانگارد عصر مدرن، به کالبد‌هایی -گاهی- خیلی متفاوت از سنت مالوف بنا شدند.

در ایران خود ما یکی از انگاره‌ها و سوال‌های جدی اینه که آیا می‌شه با سبک و سیاقی امروزی به خلق مساجدی دست زد که حال و هوای معنوی مانند کالبد‌ مساجد سنتی داشته باشند؟ (در این پرسش به نقد این موضوع که اصلا آیا این حال و هوای ادعایی بسیاری از مذهبی‌ها معلول کالبد یا در ارتباط با اون هست یا نه؟ نمی‌پردازم) پرسش خیلی زیاد بر تحلیل فرم استواره. آیا روش‌های نوین معماری می‌تونه به ملاحت و زیبایی معماری های سنتی برسه؟ آیا این روش‌های معماری مناسب فضاهای مذهبی هست؟

این سوال رو از اون‌جا مطرح می‌کنم که میون کلیساهای سنتی و مدرن و مساجد سنتی و مدرن شاید بشه ارتباطاتی پیدا کرد. یا اصلا ارتباطی هست؟ :)

یکی از کارهای نوآورانه و متفاوتی که در نمایش‌گاه Interieur 2012 عرضه شد، دلانی از نور بود. اما این بار نه به صورتی عادی.

طراح این اثر با تنظیم دقیق منبع های نور و انحراف حساب‌شده‌ی اون‌ها توسط آینه‌ها و منشورهایی تنظیم شده، طوری طراحی کرده که شعا‌ع‌های نور در تداخل با یک‌دیگه تشکیل طاق‌هایی نوری رو در فواصل یکسان بدن.

به این ترتیب یک دالان از نور داریم که به وسیله‌ی طاق‌هایی نوری آسمانه اون تعریف شده. انحراف نورها به گونه‌ایه که انگار نور داره حرکتی منحنی روی فرم قوسی گوتیگ می کنه و خب این چنین ایده‌ای بسیار نوآورانه و قابل توجهه

این پست هم در کنار دالان نور ژاپنی که همین امروز گذاشتم، به منزله چراغونی این عید شریف، یعنی میلاد پیامبر مهربان در مقابل مومنان و شدید در مقابل بدعت‌گذاران، حضرت مسیح پسر مریم (س) در این منزل‌گاه مجازی باشه

دالان نور، یک فضاسازی عظیم در ژاپنه که قراره تا ماه سوم 2013 برجا بمونه. فریبایی و تاثیرگذاری پروژه مدیون میلیون‌ها لامپ LED هست که در ترکیبی یک‌پارچه فضا رو به وجود آوردن

این نورپردازی و فضاسازی رو چراغانی یانون‌دیزاین بدونین به مناسبت میلاد باسعادت پیامبر رحمت و انقلاب، حضرت عیسی مسیح (ع) پسر مریم پاک..... پیامبری که مسیری از نور رو به روی بشریت باز کرد و اگر نبود انحرافاتی که بدعت‌گذاران در دین و آیین او وارد کردند، امروز دینی پویا و آیینی انقلابی چونان جهان‌گیر بود که ظالم‌ها و مفسدین توان اون رو نداشتن این گونه در جهان جولان بدن...

وقتی یک فضای یک‌تکه‌ی 8500 متری به شما بدن و از شما بخوان اون رو تبدیل به فضایی برای کارهای گروهی و اجتماعی بکنین، به واقع شما با یک مساله پیچیده معماری داخلی روبه‌رو هستین.

به نظر من استودیو i29 خیلی خوب از عهده این طراحی پیچیده برآمده. با استفاده از الگوهای رنگی شاخص کننده و تفکیک بخش و مبلمان جابه‌جاشونده متناسب با رنگ های مختلف، تونسته حوزه های فضایی مستقلی رو در عین حفظ یک‌پارچه‌گی فضا ایجاد کنه. فضاها هر کدوم هویت خودشون رو دارن. می شه آدرس داد و گفت مثلا بخش سبز نشستیم. می‌شه با ترکیب‌ها بازی کرد و یک‌نواختی خسته کننده غالب در این جور فضاها رو هم از بین برد.

---

یک نکته مهم در مورد نیاز امروز داخل بنویسم.

به شدت امروزه روز در ایران و به خصوص در شهرهای بزرگ و به خصوص‌تر در میان جامعه انقلابی و اسلامی نیاز به فضاهای کار جمعی داریم. درسته که در ایران فرهنگ کار جمعی ضعیفه و اون قدر این مساله روشنه که حتی رهبر هم به صراحت در سخنان‌ش به اون توجه می ده اما همه چیز فرهنگ نیست. بستر فرهنگ هم مهمه. گاهی با برخی از دوستان ساعت ها فکر کردیم برای فلان جمع‌شدن‌مون یا برای فلان جلسه مون می تونیم روی کجاها فکر کنیم. دست آخر یا دفتر خودمون یا دفتر دوستان‌مون یا یکی دوتا کافه‌ی قابل تحمل یا پارک! حتی مساجد ما هم به جمع شدن مومنین بها نمی دن و در غیر وقت نماز شما رو پذیرا نیستن؛ در حالی که اساسا مسجد محل تجمع مومنینه....

خلاصه در داخل اگر بنا داریم به فرهنگ کار جمعی کمک کنیم (که می‌دونم بعد از تصریح رهبری حتما برخی به این فکر افتادند) یکی از کمک‌های مهم ایجاد فضاهایی عمومی با قابلیت جمع نشینی و کار جمعیه. کتاب‌خونه ها این فضاها نیستند چون امکان کار جمعی یعنی پذیرایی از شلوغی و فعالیت و .... . مساجد این فضاها نیستند چون با تعاریف امروزی این اجازه داده نمی شه که مسجد محل اجتماع فعال در امور غیر دینی بشه. کافه ها هم این فضاها نیستند چرا که لازمه این فضاها اینه که همه برای کار جمعی آمده باشند و جمع‌های گوناگون مزاحم هم نشن و خلوت کسی به هم نخوره

خلاصه فعالان فرهنگی! امروزه یکی از نیازهای فرهنگی ما فضاهای کار جمعیه.

حتی می‌تونین گل‌های بستر سبز زیر پاتون رو هم خودتون هر طور دل‌تون می‌خواد بکارین و تزئین‌ش کنین و بهشون بگین چه موقع و چه طور بیرون بیان!

و بعد اون ها می‌تونن فراخور برنامه های مختلف رشد کنن و بیرون بیان یا به داخل برن. با الگوهای مختلف، با آهنگ‌های مختلف، در فصول متفاوت و .... و این ها همه به مدد برنامه‌های کامپیوتری و کنترلرهای الکترونیکی!

کار زیبایی بود؛ گرچه به نظرم زیبایی داره و کم‌تر سودمندی! و کمی هم لوسه :)

پیانتالا یک اتود ساده و خوبه که معمولا ما در طراحی های موردی منظر و باغ و باغ‌چه‌مون هر بار به اهمیت تولید صنعتی اون فکر می‌کنیم.

باید بستر رشد هدف‌مند گیاه‌ها رو از ابتدا در منظرسازی و باغ‌آرایی درنظرگرفت اما معمولا زیرساخت‌های مناسب این کار همیشه در زمینه وجود نداره و وجود یک عنصر کارخونه‌ای با نصب ساده و فرم به هنجار و خوب، در چنین مواردی خیلی می تونه به طراح ها و باغ‌بان‌ها کمک کنه 

این پیله‌ی شیشه‌ای، یک مدول فضایی مستقله که به نظر طراحان می‌تونه در داخل فضای مسکونی قرار بگیره و کلیه امکانات لازم برای تامین نیازهای یک آدم رو اعم از آب و غذا و هوا و دید و منظر و سکوت و .... رو در خودش تامین می کنه. یک جورایی به درد کسایی می خوره که می خوان ساعت‌هایی رو خلوت کنن با خودشون؛ نویسنده‌ها، هنرمندها، و البته این روزها پشت کنکوری ها :) و اصلا به همین جهت هم کانسپت "پیله" برای نام‌گذاری کار انتخاب شده

راستی بذارین براتون بگم که فکر می‌کنم این طور طرح ها و ایده ها در جواب ناآرامی و پریشانی بشر معاصره نه ایده‌هایی لازم و مطابق با غریزه و فطرت بشری.....

یک کار طراحی و ساخت دیجیتال خیلی ساده و خلاصه ، مثل این کار که قبلا در یانون دیزاین دیده بودیم. 

این کار توسط لاورنس لک برای نمایش در موزه طراحی لندن عرضه شده است. طبق توضیحات طراح ، هدف این پروژه طراحی مدولار یک غرفه و نیمکت های اون به وسیله ی صفحات خم شده ی چوبی است که کاربر بنا به انتخاب خود می تونه با اضافه و کم کردن مدول ها، به طرح های متفاوت دیگه ای برسه. نوع برش ها و خم ها در صفحات به شیوه ای طراحی شده که پس از اجرای اتصالات و بست ها خود ایستایی فرم حاصل میشه.

طراح برای این که هزینه های ساخت پروژه رو کاهش بده ، شکل مدول ها رو طوری طراحی کرده که دستگاه CNC بتونه با یک حرکت در زمان حداقل ، شکل رو برش بزنه. نکته ی جالب دیگه ، خم کردن دستی صفحات چوبی به وسیله ی طراح با استفاده از آب گرمه.

اون هایی که کار با همین دستگاه برش لیزر متداول رو در مقیاس کوچک تجربه کردن میفهمن که زمان کمتر یعنی چقدر هزینه ی کمتر!