گروه معماری TEN به درخواست مسئوولان امر، تصمیم گرفتند برای یادبود صدوپنجاهمین سال‌گرد نبرد معروف پوئبلا که در اون سربازان مکزیکی، در پنجم می ۱۸۶۲ متجاوزین فرانسوی رو شکست می دن و از مکزیک بیرون می‌کنن، سایت اون نبرد رو به صورت منظرسازی متفاوتی طراحی کنن.

در این طراحی علاوه بر طراحی نمادین دو جبهه جنگ در سایت با استفاده از فراز و نشیب‌های حساب شده سعی در القای این تقابل کردند و با ترکیب هدف‌مند شبکه‌ی درختان با بستر طراحی شده به طور نمادین حضور سربازان خودشون رو در اون جنگ پاس‌داشتند...... نفس این مساله یعنی طراحی منظر و لنداسکیپ به عنوان یادبود یک مساله مورد توجه من قرار داره

بی دلیل مترادف ذهن ما شده که تا صحبت از یادبود و یادمانه به یاد مجسمه هایی بزرگ و پراحساس و غالبا پر انرژی بیافتیم و اصلا یک سایت معماری رو به عنوان یاد یک موضوع نتونیم بپذیریم در حالی که سایت های منظرسازی معماری به واسطه حضور و استفاده کار از اون‌ها به مراتب می‌تونن بهتر و بیشتر و اثرگذارتر معرف و یاد یک مساله ی تاریخی یا یک رخ‌داد فرهنگی اجتماعی باشند.

در نگاه اول هیچ وقت نمی تونین حدس بزنین چنین کاری از دفتر نورمن فاستر بیرون آمده؛ دفتری که به اتکای شدید به تکنولوژی و ساخت معماری‌های تکنولوژیکال مشهوره.

غرفه بندر Vieux در واقع یک فضای بزرگ شهریه که به مدد سقفی آینه ای دوتا شده :) تجربه‌ای متفاوت از فضای شهری‌ با آسمانه‌ای نوآورانه. هرچند در معماری گذشته و حال ایران زمین نمونه‌های زیادی از آینه‌کاری‌های حساب شده هست، اما تجربه فضای بسته‌ی آینه‌کاری شده با آینه‌های خرد و شکننده نور و تجربه‌ی این فضای باز با سقف بلند و آینه‌‌ای یک تکه که تصویری شفاف از آن‌چه در زیر اون هست رو نمایش می‌ده به کل متفاوت هستند.

راستی شاید هم بد نباشه توجیه کنم که بلاخره ساخت چنین سطح بزرگ آینه‌ای حتما کاری بس تکنولوژیکاله و از این منظر دفتر طراح خیلی از رویه همیشه‌گی‌ش دور نشده.... :)

در یک تغییر کاربری و به‌سازی مناسب، سایت یک نیروگاه برق قدیمی به یک قطار هوایی شهربازی پرپیچ و خم تبدیل شده و خود نیروگاه هم به عنوان عنصری نمادین در مرکزیت سایت به انتظام دهنده‌ی فضایی مجموعه تبدیل شده که حتی پذیرای مسیر حرکت قطار در میان خودش هم هست.

این طور بناها به علت عظمت‌شون و برخورداری از معماری خاص‌شون نقش خاطره‌انگیز و قدرت‌مندی دارند و شاید بهترین باززنده‌سازی شون چنین کاربری‌هایی باشه. دقت کنین ببینین چه نماهای باشکوهی رو خلق کرده

ایده‌های ساده و ارزان و اجرایی و در دسترس که در عین سادگی دوست‌داشتنی و کارا هستند.... به این طور ایده ها این روزها نیاز‌مندیم. مثلا دیوار سبزی که با حداقل امکانات ساخت‌ش ممکن باشه و اتفاقا از برخی از اتودهای گران قیمت و فنی دیوارهای سبز هم دوست‌داشتنی تر باشه؛ نظیر این کار

حتما نام سیلیکون ولی رو شنیدین. منطقه‌ای در ایالت کالیفرنیا که امروز می‌شه اون رو محله‌ی اکثر غول‌های دنیای ارتباطات و رایانه و به خصوص اینترنت دونست. شرکت‌هایی نظیر گوگل، اپل، سامسونگ، انویدیا و حتی فیس بوک! تمام این شرکت‌های بزرگ در این جا جمع شدند تا شاید پایتخت دنیای عصر ارتباطات رو با مختصاتی جدید شکل بدن

به تازگی و بعد از معرفی پروژه دفتر رسمی مرکزی اپل در سیلیکون ولی که توسط معمار انگلیسی تبار نورمن فوستر و تیم‌ش طراحی شده یکی یکی شرکت‌های بزرگ دیگه هم شروع به معرفی پروژه های دفاتر شون کردن. ابتدا فیس بوک. بعد گوگل و حالا انویدیا و سامسونگ.....

این مساله حتی منجر به تغییر شکلی اساسی در لنداسکیپ یا همون منظر سیلیکون ولی می‌شه چرا که ابعاد هر کدوم از این پروژه ها ابعادی شهری خواهد بود.

در این پست می تونین این تغییرشکل ناگهان رو در چند شات مختص به هر شرکت مشاهده کنین.

بعد از گذاشتن پست مربوط به بانکسی متوجه شدم که به هنرهای خیابانی اقبال خوبی هست. اتفاقا در این پست هم بهترین آثار مربوط به همون بانکسی هست.

هنرهای خیابانی شاخه‌ای از هنرهای تصویری و تجسمی هستن که در پی رشد قارچ‌گونه شهرهای غالبا خاکستری و کثیف مدرن روزبه‌روز نیازشون بیشتر حس می‌شه و بر تعداد آثارشون هم اضافه می‌شه؛ چرا که بلاخره لازمه به نحوی فضای شهر رو قابل تحمل کرد و با ارائه گوشه‌هایی هنری فرصت کشف‌های محدود رو برای ساکنان بی‌چاره شهرهای زندان‌گونه مدرن فراهم کرد.... در همین تهران خودمون این سال‌ها خیلی زیاد به نقاشی دیواری مفهومی و فرمی بها داده شده و تقریبا شهرداری هر دیوار بزرگ خاکستری معطلی رو آرام آرام در زیر سطل‌ها رنگ و طرح می‌بره.....

ولی به راستی این راه‌شه؟ شهرهایی غیرقابل تحمل درست کنیم و بعد سعی کنیم اون‌ها رو قابل تحمل نشون بدیم؟

به تقایل جلوه‌ی بصری این روستا و برخی از مهم‌ترین ساخته‌های عصر پس از مدرن توجه کنین. روی‌گردانی هنر از آرمان‌های تخریبی عصر مدرن و جست‌جو برای یافتن الگوهایی نو، وادی هنر رو برای بار دیگری به کشف آثار بومی و خالص بشری هدایت کرد و برای همین دست‌یافته‌های چند دهه اخیر جوامع توسعه یافته در هنرهای تزئینی و کاربردی نزدیکی معناداری با دست‌یافته‌های بومی داره. بافت این روستای سنتی در بورکینافاسو و الگوهای گرافیکی که روی سطوح تمام روستا رو گرفته گویای یک واقعیت مهمه.  روستایی بومی در بورکینافاسو در درک هنری با پیش‌رفته‌ترین جوامع بشری تفاوت های چندانی نداره ؛ البته اگر جلوتر نباشه...

حتی کف‌پوش‌های بتنی مورد استفاده در منظر‌سازی‌ها و پیاده‌راه‌سازی‌ها اگر حساب شده طراحی و اجرا بشن می‌تونن ظرفیت‌های‌ کاشت گیاهانی لااقل با ریشه‌های غیرعمیق رو فراهم کنن.

ساخت خوبی داره این کار.

در اقدامی جالب و عجیب و البته به نظر من خیلی زیاد پرحرف و پرنکته، یکی از نقاشی‌های گرافیتی دیواری Banksy از دیواری که کشیده‌شده تمیز داده شده و به حراج گذاشته شده! اگرچه اول بار که می بینی این کار رو واقعا اذعان می‌کنی که تراز کار هنری خیلی بالایی داره و کلی حرف و حدیث سیاسی و هنری رو با هم آمیخته کرده و کلا از سایر گرافیتی‌ها سر و گردنی بالاتره اما خب به هر تقدیر به حراج گذاشته شدن یک اثر نقاشی گرافیتی که اساسا با سیاقی مردمی و بدون بحث‌های مالی خلق می‌شن و عموما نگاهی پاپ و انتقادی دارن امری تازه و عجیبه. حالا دقیقا معلوم نیست صاحب این اثر کیه؟ آیا خود Banksy ناشناسه!؟ :) یا مثلا صاحب ساختمانی که دیوارش میزبان این اثر شده؟‌یا دولت و شهرداری حتی؟؟؟

این اثر ویژه یکی از مشهورترین کارهای دیواری Banksy هست که در اون یک کودک کار در حال دوختن پرچم‌های انگلستان با چرخ خیاطیه و ریسه‌ی پرچم‌ها از دل دیوار بیرون زده و روی دیوار کشیده شده.... اثر در عین اون که به یک نگاه ماننده جشن‌های شادی و استقلال ملل، ملیت و دولت انگلستان رو با غرور مطرح می‌کنه اما در پس پرده ریشه‌های این ملیت رو در بهره‌کشی از کودکان کار تصویر می‌کنه. مانند غالب کارهای Banksy، قوی، انتقادی و تند و پر از حرف و حدیث.... 

این هنرمند با شلیک منبع نوری مثل یک گلوله آتش بازی یا منور در منظره‌ای برفی و عکاسی با شاتر باز از اون ستون‌هایی از نور تا اعماق آسمان ایجاد کرده..... کار جالبی بود.

داشتم این کار رو می دیدم که ناگهان اخبار مربوط به شهاب‌باران آسمان شهرهای روسیه و آمار ۱۰۰۰ نفره زخمی‌های ناشی از بارش اجرام آسمانی رو دیدم و شنیدم. اخبارگو انگار که داشت یک پدیده ساده علم فیزیک رو توضیح می داد. پیش خودم فکر می‌کنم اگر همین واقعه ۵۰۰۰ سال پیش رخ می‌داد -که بارها رخ داد- مگر نه این که امروز ما از اون به عنوان عذاب خداوند بر قوم‌ کافری یا مشرکی نام می‌بردیم یا لااقل اون رو نشانه‌ای از جانب خدا تلقی می‌کردیم؟ از مردم روسیه انتظار ندارم با دیدن این رخ‌داد به خدا باور پیدا کنن، چه این که در پس جریان تمدنی که شکل گرفته حجاب‌هایی سخت‌تر از این ها جلوی چشم بشر رو گرفته، اما از خودمون چی؟ آیا نباید به یاد بیاریم آیات خدا رو؟ اشارات خدا رو....