این نماسازی مربوط به برگزاری نمایشگاه عکس‌های سیاه و سفید پرتره از یک هنرمند در موزه‌ای در توکیوست. کار به منظور دعوت‌کنندگی در آستانه ورود به موزه کار شده و از هزار و یک بیلبورد تبلیغاتی برای بازدید از این نمایشگاه موثرتر به تبلیغ می‌پردازه. اما چیزی که بیش از این ‌ها مورد توجه قرار می‌گیره حضور متفاوت و البته قدرت‌مند گرافیک در حوزه معماریه. درسته این طرح به عنوان یک افزوده موقت کار شده اما به خوبی تونسته با نمای ساختمان تلفیق بشه و حتی بشه اون رو به عنوان نمایی همیشگی برای یک ساختمان پذیرفت.....

این شاید شروع سطح و الگوی جدیدی از حضور گرافیک در معماری باشه. شاید در آینده شاهد معماری‌هایی باشیم که در آمیختگی با آثار گرافیکی کامل بشن و بدون اون‌ها ناقص باشن.

باید امروز یانون‌دیزاین رو آذین می‌بستم. چرا که بزرگ‌ترین عید بود امروز، روز به دنیا آمدن بزرگ و خاتم پیامبران، کسی که آمد تا ما را به بهترین اخلاق ها ، اخلاق الاهی بخواند.... میلاد حضرت محمد (ص) مبارک.

آذین بستن‌هامون گاهی اون‌قدر شلوغ و پر از تنش و رنگه که بیشتر به درد تبلیغات تجاری و شلوغ‌بازی‌های بازاری می خوره. به نظرم هر جشنی بسته به شان‌ش و پیامی که داره باید آذین خودش رو هم داشته باشه. پیروزی یک تیم فوتبال یا پیروزی یک جناح سیاسی هیچ وقت با پدیده‌های بزرگ فرهنگی و دینی قابل مقایسه نیست. وقتی موضوع شادی‌مون بزرگه و با ارج و قدره باید آذین بستن‌هامون هم فخیم و با قدر باشه.

از آذین های بی‌رنگ استفاده کردم تا بگم حتی گاهی حذف رنگ ها نتایج به مراتب شورانگیزتری داره، هرچند شورانگیزی‌ش در کیفیتی متفاوت از شلوغ‌بازی‌های تبلیغاتی باشه و خیلی خیلی درون آدم رو تحت تاثیر قرار بده

استودیو AZC در طرح این پل شناور سعی کرده با استفاده از سه تیوب بزرگ دهانه‌ای ۹۴ متری رو پل بزنه. هر تیوب در واقع قطری به اندازه ۳۰ متر رو دربرگرفته و در میان قوس تیوب پرشده با هوای فشرده، پهنه‌ی توری ارتجاعی قرار داده. یک تعلیق هیجان انگیز و رعب‌آور.

سازه‌های متکی بر هوا ظرفیت‌های زیادی دارند که هنوز درست به ظهور و بروز نرسیدن.

وقتی تصویر اول این پست رو دیدم بدون این که جزییاتش رو بخونم، نمی دونم چرا ناخودآگاه یاد فرم رسمی‌سازی و مقرنس‌کاری‌های معماری سنتی خودمون و ظرفیت فوق‌العاده و غنای فرمی اون‌ها افتادم؛ انگار این کار می‌خواد یه جوری تقلید فرمی و سازه‌ای از اون‌ها داشته باشه.

این مجموعه مربوط به یک برند ایتالیایی جواهرات هست که غرفه‌ای موقت در ابوظبی برای عرصه‌ی محصولات‌ش ساخته. این غرفه تشکیل شده از یک سری لوله‌های اکرولیکی که با قطرها و ارتفاعات متفاوت و با برش‌های حساب شده در کنار هم قرار گرفته‌اند. طراح در این پروژه قصد داشته فرمی رو برپا کنه که بدون نیاز به سازه‌ی پشتیبان داخلی بتونه نیروها رو انتقال بده و در نهایت مجموعه خود ایستا بشه. غیر از بحث فرم و سازه‌ی این غرفه، جزییات اتصالات لوله‌ها به یک‌دیگر هم جلب نظر می‌کنه.  

اختصاص فضاهای بازی برای بچه‌ها در فضاهای عمومی و پارک‌ها یکی از لازمه‌های طراحی فضاهای شهریه. این مساله همیشه با عواملی نظیر امنیت بچه‌ها، تناسب بازی‌ها با سن و سال بچه‌ها و چگونگی تفکیک و جهت‌دهی هوش‌مندانه بچه‌ها به سمت بازی‌هایی که براشون مناسب‌تره درگیره. در کنار این مسایل عمل‌کردی نگاه‌های فرهنگی و فرهنگ‌ساز هم معمولا در این ساخت‌ها دخیله.

در برخی از انتخاب‌های نادرست مواجه هستیم با حصارکشی‌های نافرم و بعضا حتی خطرناک و بسترسازی‌های نامتناسب و کارهای فرهنگی‌ شعاری یا شعارزده در قالب پیام‌هایی برای بچه‌ها که غالبا تاثیر ادعایی یا تاثیر دل‌بخواه طراحان و تصمیم‌گیران رو ندارند.

در نمونه زیر چندین نکته قابل توجه و درس آموز بود. به نظرم بازی بچه ها با خاک در بستری طبیعی و با عناصر طبیعی ساخته شده بار فرهنگی رو تا حدی قابل قبولی تامین کرده. علاوه بر اون بستر نرم خاک و حصار محافظ طبیعی واحدهای فضایی طراحی شده تا حد زیادی امنیت رو تامین می کنن. این که فقط بچه ها می تونن وارد این واحدها بشن (به دلیل ورودی های کوچک‌شون) خودش یک مزیته که به نظرم بچه هم اون رو درک می‌کنه. این که اختصاص به خودش داره و اون صاحب این فضاست و این به تعلق بچه به فضا کمک می کنه..... یعنی فرهنگ‌سازی در عین تامین امنیت و تاثیر روانی در عین عمل‌کرد بازی.

طرح یادمان منطقه عملیاتی کربلای چهار یکی دیگه از طرح‌های استودیوی پنج‌اوهفته که در بلاگ‌ استودیو به صورت نشر وبی عرضه شده. در این طرح یکی از مناطق پرظرفیت مرزی جمهوری اسلامی در جنوب کشور به عنوان سایت بوده. با پایان جنگ تحمیلی، مناطق ارزش‌مندی در مرز جنگی ما با نیروهای دشمن به عنوان میراث ملی و میراث‌دار حماسه‌ای بزرگ برجا مونده. امروزه با تصمیم‌گیری‌ نهادهای ذی‌ربط متعدد روند یادمان سازی در این مناطق سرعت گرفته و بازدید و زیارت از اون‌ها هم هرساله پرشورتره. 

چیزی که خیلی آزاردهنده ست تخریب بکری و ارزش‌های فضایی این مناطق به بهانه یادمان‌سازیه که تقریبا تا به حال سرنوشت محتوم خیلی از مناطق بازسازی شده بوده. جمع‌ها و نهادهای خوب و پرشور و جوانی البته هستند که دارن سعی می‌کنن تا حدی مشکلات موجود در این وادی رو حل کنن. مثال‌ش جمع خوب بچه‌های هورنو یا حتی جمع دانش‌جویی بروبچه‌های هنری که با مجموعه مهندسی راهیان نور هم‌کاری دارند اما خب اون‌ها هم گرفتار نظرات پرتاثیر نهادهای مختلف و فرمایشات بالا به پائین و هزار و یک جور بی‌مهری هستند و با وجود همه این مسائل، محکم و پرانگیزه ایستادند تا شاید معبری واکنن در این میون.
به شخصه به جز فقر طراحی و عدم وجود نهادی متخصص و متعهد بر سر کار به جای هزاران فرمایش از سمت هزاران ارگان و نهاد، که دو دلیل عمده‌ی این سرنوشت محتوم  برای مناطق هستند، از دیگر دلایل مهم این افتضاحات رو وجود بودجه‌های سرشار و سوداهای ساختن هرچه بیشتر می‌دونم.

استودیو پنج‌اوهفت در این طرح سعی کرد گرفتار این "سودا"ی بیشتر ساختن نباشه. و البته در این تلاش، کمک و همراهی همون تیم‌های دانشجویی هم‌کار با مهندسی راهیان نور اگر نبود کاری پیش نمی‌رفت.

محققان دانشگاه پلی‌تکنیک کاتالونیا در بارسلونای اسپانیا نوع جدیدی از بتن را ساختند که آب باران رو درون بافت لایه‌ای از خود جمع می‌کنه تا محیطی مناسب برای رشد خزه، گلسنگ و ... ایجاد کنه. به این ترتیب می‌شه از این نوع بتن برای ایجاد نمای سبز بدون هیچ‌گونه سازه مجزا و سیستم آب‌رسانی پیچیده، استفاده کرد. بر اساس ادعای محققان این نوع بتن توان اون رو داره که کربن‌دی‌اکسید هوا رو جذب کرده و باعث تنظیم میزان عناصر تشکیل‌دهنده‌ی هوا بشه یعنی از لحاظ زیست محیطی هم این بتن به صرفه است.

با هم در یانون دیزاین از لندآرت حرف‌ها زدیم و کارها دیدیم. مثلا (+) (+) (+)

اون کارها یک مشخصه داشتند و اون این‌که در دل طبیعت بودند و اگرچه دست‌برد انسانی درشون مشهود بود اما به واسطه‌ی بستر طبیعت، فرم‌ها و فضاسازی‌ها بیشتر طبیعی نشون می‌داد. 

در مجموعه زیر -که آثار همون جناب  Patrick Dougherty مشهوره که قبل از این هم در یانون‌دیزاین ازش کلیساهای جامعی که با تنه‌های درختان درست می‌کرد دیده بودیم،- با لندآرت‌هایی مواجهیم که از دل طبیعت ناب بیرون آمدند و در فضاهای شهری قرارگرفتند. فراخور همین زمینه زدایی می‌بینم که محتوای فرم‌ها هم اون نابی طبیعی رو از دست داده و کمی شهری تر شده.

برخی از هنرمندها بیشتر از جوهرهای هنری، روی انجام کارهای متهورانه برای ابراز وجود هنری خودشون حساب می‌کنن.

این طور افراد بیشتر به درد کتاب گینس می خورن تا گالری‌ها و یا محافل هنری؛ اما به هر تقدیر نمی‌شه نادیده گرفت دقت و فن بالایی که این جناب رودریگرز به وسیله‌ی اون تونسته یک چنین اثر بزرگ مقیاسی رو در روی زمین ایجاد کنه؛ و البته نحوه‌ی تعریف سایه روشن‌ها در کار هم قابل توجهه.

ایده های ساده و کم‌هزینه‌ای که به طبیعت هم هزینه و یا ضرر خاصی وارد نمی‌کنن خیلی دوست‌داشتنی هستند.

می‌شد مثل خیلی وقت‌ها بگیرن و در کنار یک درخت یک پایه فلزی بزنن و سایه بونی ایجاد کنن اما وقتی می شه به کمک درختی در طبیعت و بدون ضرر به اون کار رو ساده تر انجام داد چرا که نه؟

و در عین حال شب هم در نقش چراغی محیطی روشنایی خوبی به ما می ده