قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
مفهوم فضای شهری در خیلی از شهرهای دنیا هنوز فهم نشده، این که شهر هم در گوشه گوشه های خودش مکانسازه و باید به اون ها توجه ویژه کرد. و این واقعیت که فضا تنها فضای فیزیکی نیست و اون چه ذهن آدمی هم به عنوان فضا درک میکنه رو باید فضایی بالقوه دونست. جووانا لمانسکا در مجموعه تصاویر انعکاس در پاریسش در جستجوی فضاهای ذهنی بالقوهای هست که در پس انعکاسهای طبیعی نماهای شهری ایجاد میشه.
رقص سایهها نام مجموعه مجسمههایی از دیت ویگمنه که به صورت تودههایی ناموزون و نامفهوم طراحی شدند و در طی چرخش و به قولی رقص در مقابل یک منبع نور تنظیم شده، در زاویهای خاص تشکیل سایهای معنادار بر سطح دیوار می دن. به این ترتیب در یک آن نگاه هوشمند و مدبر یک تدبیرگر در پس ظاهری نامفهوم هویدا میشه.
با شیوع استفاده از گوگل ارث (ارض) و عرضه اطلاعات هر روز راضیکننده تر توسط این سرویس، تجربههایی از عکاسی با گوگلارث از زمین بین هنرمندان و اهالی ذوق در جریانه. کلمنت والا با توجه به خطای تصویری که در تطبیق ویژگی Terrein گوگل ارث با ساختههای بشری نظیر پلها و جادهها ایجاد میشه (یعنی ویژگی توپوگرافی محیط که گوگل بر اساس پوستههای زمین اون رو بر تصاویر اعمال میکنه و کاری به ساختههای بشری نداره) شاتهایی از کره زمین رو انتخاب کرده و اونها رو به مانند کارت پستالهایی عرضه کرده. این کارتپستالها حاوی ساختههایی عجیب و غریب از بشر تمدن مجازی هستند.
بچهها با اسباببازیهاشون رابطههای عجیب و گاهی احساسی برقرار میکنن. در سنینی به خصوص (من هم تجربه های ویژه خودم رو از اون دوران به خوبی یاد دارم) با اسباببازیهاشون داستانسازیها میکنن و غالبا این داستانها در قالب نمایشوارههایی توسط اونها در فضای اتاق و خانه به اجرا درمیاد.... نمایشهایی که غالبا خودشون هم برگزار کننده و هم مخاطب اون هستند و معدودی مادر و پدرهای خوشذوق و اهل مراقبت هم این فرصت رو پیدا میکنن که در تجربه این نمایشنامهها با بچههاشون سهیم باشن.
عکاس گابریل گالیمبرتی با انتخاب این صحنههای شورانگیز و درخواست از بچهها سراسر دنیا در شاتهایی جداگانه سعی کرده دورنمایی از داستانها و نمایشهایی که هر بچه با مجموعه اسباببازیهای مورد علاقهش داره رو به نمایش بگذاره
کریستین ایسلاند در مجموعه تصاویر Honkey Kong با ارائه تصویری سورئال از شهر هنگکنگ تونسته اون رو مانند فضاهای بازیهای کامپیوتری دوبعدی به مخاطب بشناسونه. مجموعه تصاویر از بالای برجهای بلند هنگکنگ گرفته شده و در اونها سعی شده ترکیببندی سطوح و خطوط بستر به بهترین نحو ممکن القای بافت شهری کنه.
درسته این تصاویر بیانی غیرواقعی دارند اما به واقع در شهرهای بزرگ دنیا که بخش قابل توجهی از بدنه اجتماع سهم زیادی از روزشون با دیدی از بالا به شهر نگاه میکنن شاید هم چندان نباید چنین نگاهی به شهر رو غیرواقعگرا تلقی کرد!
تقارن پدیدههایی شگفت در عالم تنها و تنها به خواست خداوند سبحان ممکنه... هرچند هزاران هزار خط تحلیل علمی وجود داشته باشه که توجیه کنه این تقارنها رو.
در میانهی سنگ و فلز مذاب و در حرارت چند هزار درجه رشتهی نورانی و سرد برق و الکتریسیته به شکلگیری صحنههایی فوق العاده و رمزآمیز منجر شده... صحنههایی شیوا با فریاد توحید و قدرت خداوندی.
پرترههای کلوزآپ مایکل پاتریک اولری از حیوانات حیات وحش، مجموعهای بینظیره که حیوانات رو در فضاهایی انتزاعی و جدا شده از حیات وحش و در اکثر مواقع در حالاتی خاص و بیانگر احساسات خاص به تصویر میکشه.
پیش از این هم در پستی با عنوان فراتر از انسانها، عکاسیهای بینظیر تیم فلیچ رو از حیوانات دیده بودیم که محصول یک تلاش بلند مدت و طاقتفرسای عکاس بود.
عکاس این مجموعه با حذف پرسوناژ خودش از تصاویر و حفظ سایهی خودش با نگهداشتن یک جفت کفشش در تصویر این طور القا کرده که گویا صحنه رو ترک کرده و از سایهی خودش عکسگرفته و سایه به واسطهی باقی موندن کفشها اصلا متوجه این رخداد نشده!
مجموعه کارها رو به جز بیان طنزآمیزش میشه تلاش و بازنمودی از شناخت خود تفسیر کرد. نگاه کردن به خویشتن خویش و این مفهوم که در نگاه به خویش باز هم تنها همین میزان درک حاصل آدمی می شه. یا به تعبیر خود عکاس «من بیش از این خودم رو نمیشناسم....»
دنیای ماده عالم تزاحماته. تزاحم میان بدنها، طلبها، آمال و آرزوها، افکار و عقاید.... خلاصه در این نشئه خاکی بنا بر تزاحمه. اونها که دیده بینا دارند در پس همین تزاحمها هم زیبایی وحدت عالم و وجود لایزال جاری در ذرات عالم، دست قدرت خدایی رو می بینن و اون ها که کورند اتفاقا در همین تزاحمات غرق میشن و به همین چالشها تن میدن.....
فردایی که یقینا هست، اونها که وحدت غیب رو نظر داشتند در شادمانه وحدت تا بینهایت سیر میکنند و اونها که به چالشهای تزاحمات ماده تن دادند و در اون متوقف شدند یک عمر در جهنم تزاحمات ماده یعنی همون که خودشون انتخاب کردند باقی خواهند موند....
حتی نیاز نیست دیده الاهی داشته باشی تا در تزاحمات عالم زیبایی ببینی! حتی دیدی سطحی اما هنرمندانه چالشهای میان عناصر و ارکان ماده رو میکاوه و زیبایی پنهان اون ها رو بیرون میکشه، هرچند عاقلان می دونن که همین بیرون کشیدن های هنرمندانه هم اغلب از سر غرق شدن در عالم ماده ست نه خیالی روحانی که از کالبد فراتر بره....
بخار آب یا شبنمی که برای من و شما اصلا به حساب نمیاد این موجودات بیچاره رو چنان دربرمیگیره که حتی احتمالا زندگیشون رو کلی مختل میکنه! :)
و البته عکاس خوشبخت با یافتن چنین فرصتی میتونه عکسهایی بینظیر از تلالو قطرات ریز آب روی بدن زیبایی این موجودات کوچک ثبت کنه... رویاییه.
