این مجموعه تصاویری از عکاسان مختلفه که همگی به سبک و روشی شناخته شده گرفته شدند. در این روش دوربین رو از یک بادبادک آویزان می‌کنند و با فرستادن بادبادک به هوا ناظری جدید و متفاوت رو برای عکاسی انتخاب می‌کنند. در واقع همون تصویرهای هوایی که این بار نه با امکانات خاص شبکه‌های تلویزیونی یا ارگان‌های نظامی و مطالعاتی که با امکانات ساده یک عکاس گرفته می‌شه.

به نظرم ناظر این تصاویر به دلیل ارتفاع نه چندان زیاد، تعلیق تصادفی دوربین و زاویه اندکی که سر دوربین پیدا می‌کنه ناظری ویژه است و تصاویر اون هم جالب‌تر از تصاویر هواییه.

آسمان شب شهرهای بزرگ به دلیل آلودگی فراوان نوری و آب و هوایی معمولا آسمانی بی روح و عمق و ستاره‌ست. فکر کنم از این منظر حداقل در تراز شهرهای بزرگ دنیا هستیم و حتی از اون ها پیشی گرفتیم. به طوری که تهران ما هم ابرشهری عظیمه و هم یکی از بی‌روح‌ترین آسمان‌ها رو داره..... و اگر نبودند مردمانی بزرگ حتی یک لحظه ماندن در چنین شهرهایی ظلم به خود آدمه

تنها شاید به وسیله‌ی روش‌های خاص عکاسی و آشکارسازی و استفاده از لنزها و وسایل خاص بشه عمق این آسمان رو واکاوید و اون رو آشکار کرد! تیری کوهن با روش‌هایی خاص و ابزاری خاص تونسته از آسمان شهرهایی بزرگ با جلوه‌ای متفاوت و به شدت تاثیرگذار تصاویری ویژه تهیه کنه که در ادامه می‌بینیم.

صحبت از تصویرسازی‌های خیالی در فضای منفی ایجادشده از بستر آسمان میان توده‌های ساختمانی که در پست قبل دیدیم، باعث شد تا تصمبم بگیرم این پست رو هم این جا با هم ببینیم. 

نگاه به بالا در میان توده‌های بلند و عظیم ساختمانی در شهرهای بزرگ امروز جهان به نوعی افق عمودی منجر می‌شه. اون‌قدر پرسپکتیو‌های برخی از این ساختمان‌ها تند و انتهاشون ناپیداست که احساس درک افقی جدید این بار به صورت عمودی برای‌ آدم ایجاد می‌شه. شاید باید در طراحی های بلندمرتبه به طور ویژه به این افق عمودی هم توجه کرد.

سایت فرودگاه‌های بزرگ معمولا خیلی متنوع و قدرت‌مند و جذابه. و چون در لحظه فرود و صعود هواپیما هم توسط مسافرین درک می‌شه طراح‌ها لازمه به تصویر ذهنی که در ذهن مخاطب می‌سازن توجه کنن. این تنوع و جذابیت به دلیل تنوع ساخته‌های بشری در اون‌ها و ابعاد نامتعارف سازه‌های فرودگاهی و ترکیب‌های پیچیده‌ای که به دلیل روابط خاص فرودگاهی که بین اون‌ها حاکمه هست.

تصاویر زیر توسط جفری میلستین از بالا از یکی از مهم‌ترین فرودگاه‌های بین‌المللی و مشهور دنیا یعنی فرودگاه عظیم جان اف کندی نیویورک گرفته شده

پرتره به بازنمود چهره یک جان‌دار می‌گن. برای همین در ابتدا اگر صحبت از پرتره یک گل بکنیم ممکنه کمی عجیب به نظر بیاد. پرتره‌ها معمولا حاوی پیام احساس و عاطفه و اندیشه شخص صاحب چهره هستند.

آیا تاکاشی تومو اوکا در مجموعه پرتره‌هایی که از گل‌ها به تصویر آورده تونسته از اون ها شخصیت‌هایی با عاطفه و احساس بسازه؟ آیا این گل‌ها تونستن در پس هنر هنرمندی مراحل نباتی رو طی کنند و به عالم حیوانی نزدیک بشن؟ قضاوت موفقیت یا عدم موفقیت اوکا با شما. می تونین کارهای بیشتری از اون رو این‌جا ببینین.

طبیعت بزرگ‌ترین بوم هستیه و خداوند هستی بزرگ‌ترین و یگانه نقاش بزرگ هستی.... و تا جهان باقی‌ست هنر و هنرمند در جست‌جوی کشف زیبایی‌های نهفته در هستی و در سودای بیان گوشه‌ای نارسا اما صادق از اون....

این تصاویر مربوط به یک سایت شگفت‌انگیزه. کوهستانی در چین که رسوبات ۲۰ میلیون‌ساله‌ لایه‌لایه و به رنگ‌های عجیب و مختلف اون رو به شکل یک تابلوی بی‌نظیر نقاشی انتزاعی شکل دادند.... نه به اتفاق، که به تدبیر مدبری یکتا که سرچشمه همه زیبایی‌هاست...

زولتان کوی در عکاسی‌هاش سعی در ارائه مناظری خیالی و بی‌انتها داره که عموما از ترکیب مه و غبار با المان‌های طبیعی یا معماری حاصل می‌شه. به نظر میاد این رازگونه‌گی منظره در دل مه در کنار بازی نور در برخی مناظر، درکی رویایی از فضا ایجاد کرده که با تجربه‌ی ما در برخی نمودهای دیجیتال و جلوه‌های ویژه‌ی هالیوودی تطابق داره.

می‌تونین عکاسی‌های کوی رو در وب‌سایت شخصی‌ش هم ببنین

این هنرمند با ارائه تصاویری مشهور از جنگ‌ها و نبردها و شورش‌های معروف دوره معاصر که بر خلاف نمونه‌های اصلی‌شون از کلیه عدوات و سربازای نظامی خالی شدند و پرنده هم پر نمی‌زنه در اون‌ها! سعی کرده تا به نوعی ندای صلح‌طلبی‌ش رو به گوش مخاطب برسونه.

گاهی با دیدن حرکت‌های منادی صلح‌ در حالی که می‌بینم در مقابل موتورهای فعال جنگ در دنیای امروز واکنشی نشون نمی‌دن و فقط موعظه‌هایی شاعرانه هستند، از این طور حرکت‌های صلح‌طلبانه منزجر می شم..... انگار می‌کنی که دروغی بیش نیستند گاهی.