با گسترش شهرنشینی معاصر و حذف فضاهای سبز شهرها به منظور سود بیشتر و ساخت و ساز بیشتر کم کم طرح هایی رو شاهد هستیم که سعی دارند هم سبز باشن و هم زمینی اشغال نکنن. درسته کاشت گیاه در دل زمین با هیچ پوشش سبز رو هوایی قابل مقایسه نیست واین پوشش ها غالبا در حد یک نمای سبز باقی می مونن اما به هر تقدیر برای شهرهای مریض و گرفتار ما این نگاه می تونه مرهم و مسکنی موقت باشه

در طراحی این اثر یادمانی ایدز ! چیزی که بیشتر از مفاهیم و معانی پشت پرده احتمالی کار به نظر میاد همین تلاش برای ایجاد سایه بانی سبز و شهریه

"color jam" یک اینستالیشن بزرگ شهریه که  تا پایان سپتامبر 2012 یعنی حدود سه ماه دیگه همین طور می مونه.

طراح یک چهارراه و ساختمون‌های اطراف ش رو بوم نقاشی خودش فرض کرده و ترکیب رنگی با استفاده از رنگ های خام یه صورت انتزاعی به سبک کارهای نئوپلاستیسیسمی موندریانی رو بر بوم چهارراه پیاده کرده.
تندی و کنتراست میون رنگ‌ها و همچنین ابعاد کار مانع اون می شه که هیچ عابری بتونه بدون توجه به کلیت اثر از چهارراه عبور کنه . در عین حال اون‌هایی که بیشتر با اثر رابطه برقرار کنن می تونن به "بازی" با کار بپردازن و خودشون رو به مثابه لکه ای رنگی در دل این بوم فرض کنن... در واقع امتداد اثر هنرمند باشند و جزوی از اثر

انیمیشنی خوش ساخت و صاحب سبک که رنگ‌بندی بی‌نظیر صحنه هاش به تنهایی برای القای پیامش حتی کافیه.
موضوع انیمیشن موضوعی انسانیه انگار اما برام خیلی جالب بود که ناگهان متوجه می‌شی ارتباطش رو با حوادث 2001...

یه سوال این جا پیش میاد. چرا یک شرق آسیایی (احتمالا با تابعیت ایالات متحده) باید چنین هم‌زاد پنداری کنه با داغ‌داران اون حوادث و براشون کاری هنرمندانه انجام یده اما ما در ایران خودمون با وجود این که از گوشت و پوست و استخوان همون بروبچه‌های باصفای جنگ تحمیلی هستیم و با وجود اون که جنگ ما حماسه ای بود به ارتفاع تاریخ و نه یک جدال سرزمینی خانمان سوز، انگیزه انجام چنین کارهایی به طور خودش جوش در بین هنرمندهای ما نیست تا پاس بدارن اون بزرگ حماسه اسلامی رو؟

هنرمندا چه مرگشون شده در این ملک.....

خیلی به فرم‌پردازی این کار، کار ندارم، ممکنه برخی خوش‌شون بیاد و برخی هم نه، اما چیزی که مهمه اینه که چنین فرم و ساختاری رو از تافتن و بافتن همین کیسه های پلاستیکی نایلونی خودمون ایجاد کرده! مثل همین هایی که روزی چند ده تاشون رو می ندازیم تو سطل آشغال!

یک تیم بیست نفره دانشجویی دست به دست هم دادند و این فضا رو در  دانشگاه ایالتی پلی تکنیک کالیفرنیا اجرا کردند.

با یک اتود پیش‌رو روبه‌رو هستیم.
این طرح نگاهش به زمستان و تابستان ماننده نگاه معماری سنتی خودمونه به نوعی. دو کیفیت مختلف زندگی رو برای این دو فصل درنظر داره اما برخلاف معماری سنتی که از انسان می خواد تا بر اساس تغییر فصل مکان زندگی و کیفیت ش رو با جابه‌جایی و اتاق به اتاق رفتن، تغییر بده، این بار خود معماری شکل‌ش رو متناسب با فصل عوض می کنه!

البته طبعا این تغییر شکل معمارانه مصرف انرژی ‌هایی رو به سیستم تحمیل می کنه ولی خب راه‌بردهایی هم هست برای تامین اون انرژی.

جالبه! گاهی فضاسازی شهری می تونه این قدر ساده باشه و البته جلوه گر!
ما معمولا توی خیلی کارهای داخلی زیاد روی ظرفیت های فرم و رنگ و ترکیب‌های خاص حساب می کنیم و غالبا هم کارهای خاصی از آب درنمیاد.

تازه این کار نسبت به حرکت مخاطب ها از خودش عکس العمل هم نشون می ده و کلی زمینه ارتباط گیری با مخاطب یا برنامه گیری برای نور‌پردازی های خاص یا مناسبتی داره.

سوشی یکی از غذاهای معروف ژاپنیه. به شخصه وقتی مقاله مربوط به سوشی رو در ویکی‌پدیا دیدم، باور نمی کردم این قدر انگیزه وجود داشته به فارسی چنین میزان در مورد سوشی مطلب نوشته بشه چرا که در مورد خیلی موضوعات مهم‌تر چنین انگیزه هایی نبوده تا به حال! به هر صورت کسی علاقه داشت مدخل سوشی در ویکی‌پدیا رو مطالعه کنه تا متوجه بشه از چه غذایی داریم حرف می زنیم.

این پست یک انیمیشن چهاردقیقه‌ایه که تبلیغ یک رستوران سوشی در امریکاست. چیزی که جالبه در مورد این انیمیشن سبکه جالب و به ظاهر ساده اما تاثیرگذارشه. کار عبارت از حرکت های اندک دوربین در دل ماکت هایی کوچک که با ترکیب موسیقی و نور خوب به بیانی فوق‌العاده رسیده.
درسته هفت ماه صرف ساخت این کار شده و کم کار نمی بره این جور کارها هم ، اما بلاخره برای کسانی که به دنبال سبک های جدید برای بیان حرف‌هاشون هستند حتی تجربه های هفت ماهه هم نباید ناامیدکننده و مایوس کننده باشه!