در این سال‌ها که طراحی کامپیوتری و پارامتریک میان معماران جوان داخلی رونق گرفته، چالش‌های ساختی جدیدی را نیز در عرصه‌ی ساخت و اجرا به وجود آورده است. آن بخش از طراحی پارامتریک که به کمک تکنیک‌های ساخت دیجیتال قابلیت اجرا دارد کم‌تر ما را اذیت خواهد کرد، اما مواد و متریال سنتی مانند آجر که تاکنون شیوه‌ی مشخص و روتینی برای اجرا داشته‌اند، زمانی که با تکنیک‌های جدید به بازی گرفته می‌شوند، روش‌های جدیدی را هم برای اجرا طلب خواهند کرد.

در نمونه‌هایی که تاکنون دیده‌ایم (+ +) غالبا از تکنیک‌های خشک و خلاقانه برای اتصال این آجرهای غیرموازی استفاده شده است، اما ساخت‌مان مسکونی دماوند که توسط استودیو sstudiomm طراحی شده است با تکنیکی جالب همان اتصالات خیس سنتی را به کار گرفته، اما به کمک عنصری کمکی. تیم اجرا این تعداد از آجرها را که در زوایای متنوعی قرار گرفته‌اند، با کمک شابلونی که به کمک برش لیزر ساخته است در زاویه صحیح قرار داده و میان هر ردیف آجر را با ملات پوشانده‌اند. اگرچه این روش ممکن است کمی کار را آسان‌تر کند، اما قابلیت‌هایی مانند ایجاد گشایش و نورگیر را نیز از طرح‌های این‌چنینی می‌گیرد.

هر روز صبح از شهر بیرون می‌رفتم؛ و به سمت باغ فیلسوف به راه می‌افتادم، تا بتوانم سر درسش حاضر شوم. برای رفتن از شهر به آن باغ دو مسیر وجود داشت. راه کوتاه‌تری که از پایین تپه‌ها می‌گذشت؛ و راه بلندتری که از روی تپه‌ها و از دامنه‌ی کوه‌ها عبور می‌کرد.
من همیشه از جاده‌ی پایین تپه‌ها می‌رفتم. در مسیرم از مقابل یک ساختمان قدیمی عبور می‌کردم؛ ساختمان پیری که وقتی از برابرش می‌گذشتم، با دهان باز و چشمان خسته‌اش به من خیره‌ می‌ماند. کمی بعد از آن به یک رودخانه می‌رسیدم. جریان آب بسیار شدید بود، طوری که نمی‌توانستم از میان آن بگذرم. اما پلی روی آن ساخته بودند، که عبور را ممکن می‌کرد.
چند روزی، مسئله‌ای ذهنم را درگیر کرده بود. هر چه فکر می‌کردم، به پاسخی نمی‌رسیدم. از جست‌و‌جوی راه حل خسته شده بودم. یک بار که نا‌امیدانه به دنبال جواب می‌گشتم، پل شکسته‌ای را در برابر خود یافتم؛ و رود خروشانی را که راهم را به سوی باغ-مدرسه سد می‌کرد. طوفان پل را شکسته بود. چاره‌ای نداشتم، جز آن که خود را به راه بالایی برسانم. وقتی برای اولین بار در آن مسیر قدم گذاشتم، فهمیدم، می‌توانم، همه‌ی چیزهایی را که قبلا می‌دیدم، به گونه‌ی دیگری ببینم. به یاد آوردم، قبلا همیشه در راه، با بنای فرسوده‌ای ملاقات می‌کردم. سرم را که به سمت جاده‌ی پایینی گرداندم تجربه‌ی غریبی را از سر گذراندم؛ نگاهم با پنجره‌های یک آشنای قدیمی گره خورد. در حالی که به هم خیره شده بودیم، از مقابلش گذشتم. اما این بار دهان هر دوی ما باز مانده بود. انگار به راز تازه‌ای از یک دوست قدیمی پی برده باشم؛ و او من را در گذر از سال‌ها هم‌راهی محرم اسرار خود یافته‌باشد. اما آن چه که آن دیدار را برایم به‌یادماندنی می‌کند، اتفاقی است، که بعدا متوجهش شدم. مسئله حل شده‌بود. در آن لحظه، به جای آن مسئله، مسئله‌های دیگری، به هم‌راه یک تصمیم پیش من حاضر بودند. (مسئله‌ی مادر از دنیا رفته بود؛ و مسئله‌های فرزند با چشمان معصومشان، چشم‌به‌راه حل بودند.) وقتی به مدرسه رسیدم، پیش از آن که فیلسوف درس را آغاز کند، پرسیدم، استاد، غیر از آن دو راه معروف، برای آمدن از شهر به باغ خودتان، چه مسیرهای دیگری را می‌شناسید؟

یکی از ۶ طرح برگزیده‌‌ی جایزه‌ی معماری‌های پیش‌رو، مجتمعی است متشکل از چند ساخت‌مان اداری، که توسط طراحان هیما و نادا در مغولستان طراحی شده است. طراحان که برای گنجاندن تعداد زیادی فضای اداری در زمینی به مساحت ۱۲ هزار متر مربع، چاره‌ای جز اسقرار متراکم توده‌ها نداشتند، تدبیری خلاقانه اندیشیده‌اند. آن‌ها مکعب‌هایی با ابعاد گوناگون و زوایایی متفاوت را با یک‌دیگر تداخل داده‌اند،‌ به نحوی که همه‌ی ساخت‌مان‌ها کلیت یک‌پارچه را تشکیل می‌دهند و ورودی ساخت‌مان‌ها در فضای مشترک بین آن‌ها و با برشی زاویه‌دار از هر مکعب ایجاد می‌شود. این برش‌ها که در قسمت‌های مختلف این احجام به مقاصد گوناگونی ایجاد شده‌اند، در کنار نمای سنگی چندوجهی درنظرگرفته شده، تناسب هندسی خوبی دارند و مجموعه‌ی طرح را ظاهری طبیعی می‌بخشند. سنگ‌ نمای جالب این بنا به دلیل حجیم بودن و بیرون‌زده‌گی، نورگیری مطلوب در فصول سرد و گرم را نیز تسهیل می‌کند. 

برای طراحی یک بنا، وقتی که در مجاورت ساخت‌مان‌های دیگر قرار گرفته، معمولا ویژه‌گی‌ همسایه‌‌های سایت عاملی تاثیرگذار است. چیزی که شاید در مسکونی‌سازی ایران خودمان چندان به آن توجهی نمی‌شود. معمار ژاپنی، دایسوکه، خانه‌ای مسکونی را در یکی از محلات توکیو طراحی کرده که به طور ویژه به این موضوع توجه داشته است. با وجود کم‌بود فضا در این پروژه دایسوکه سعی کرده تا فضاهای متفاوت را با ایده‌ای خلاقانه از هم جدا کند. او در خانه‌های معمولی منشوری یک شکست عمودی ایجاد کرده و با دور کردن این دو قطعه از هم، دو فضای متفاوت با حریم‌های خاص و هم‌چنین دو حیاط کوچک مجزا را شکل داده است. اما برای حفظ هندسه‌ی بنا، وهم‌چنین هم‌خوانی با سطح ساخت‌مان‌های مجاور، دیواره‌های حیاط را با همان فرم قبلی خانه و با پوششی شفاف پوشانده است و به این ترتیب از نمای بیرونی به نظر می‌رسد که خانه به دو نیم تقسیم شده!