صورت مساله‌های ساده‌ای در معماری هست که می‌تونه جواب های ساده اما متفاوت و با هویت مستقل خودش رو داشته باشه. یکی از این گونه صورت‌ مساله‌ها طراحی آلاچیقه. چیزی که در بسیاری از پارک‌های عمومی شهرهای ما هم هر روز ساخته می‌شه. گاهی برای هویت‌سازی این گونه‌ها به برخی عناصر الحاقی یا فرم‌پردازی‌های هرزه متوسل می‌شن. در حالی که با اعتماد به هندسه و نوآوری در عین وفاداری به هندسه‌ و تنها با کاربرد درست متریال‌های با کیفیت‌های متفاوت می شه به سازه‌های و فضاهایی نوآورانه و دارای شخصیت ویژه رسید.

به آلاچیق زیر نگاه کنید

هتل‌های منحصر به فرد، هتل‌هایی هستند که به منظور تجربه‌ای متفاوت طراحی‌شدند و در اون‌ها اون‌قدر که تجربه متفاوت اصالت داره حتی مسائلی نظیر‌ آسایش اصالت نداره! :) چیزی که برای بشر امروز جذابه رد تمام تجربه‌هاست. تجربه‌هایی که تشت‌شون از بام افتاده و دیگه نفس آدمی رو ارضا نمی‌کنن

در این پست چندتا از منحصر‌ به فرد ترین واحدهای اقامتی کوتاه مدت رو در جای جای جهان مشاهده می‌کنین

این طور کارهای کوچیک که پروژه‌های میان معماری و غرفه‌سازی هستند بیشتر از اون که از منظر هندسه و عمل‌کردشون مورد توجه باشن از منظر ساخت و دیتیل و فرآیند تولیدشون مورد توجه هستند

اگرچه قطعه ویدئوی همراه این پست ساخته پاول اوکتاویوس به نحوی شاعرانه تدوین شده که خودش مستقلا به عنوان یک اثر خوب کلیپ مستند، دیدنی و قابل بحثه اما من قرار دارم در مورد خود اثر اینستالیشن حرف بزنم.

انبار تسلیحاتی قدیمی به طور مخروبه در دل شهر جا مونده و هیچ استفاده درستی ازش به عمل نمیاد. تصمیم‌گیران شهر درنظرمی‌گیرن تا اون رو به فضایی جمعی و اجتماعی با کارکردی فرهنگی تبدیل کنن. آیا میان و پرش می کنن از بنر و پیام و تصویر و نمایش‌گاه؟ آیا تصنعی اون رو به هزار و یک گلدان و گیاه و رنگ و ... مجهز می‌کنن؟ چه می‌کنن؟

اون ها می گیرن و کار رو به یک هنرمند یعنی آنا هامیلتون می‌سپرن و اون هم می گیره به نحوی بسیار بسیار مبدعانه جشن‌واره‌ای از نخ‌ها و آویزها و پارچه در هماهنگی با موسیقی و سکوت و رفتارهای ساده اجتماعی برپا می‌کنه... 

نمی‌خوام از چنین کارهایی که متناسب با فرهنگی خاص طراحی و اجرا شده برای داخل کشور الگو سفارش بدم. نه. اما به نظرم در این طور کار‌ها درس‌های آموزنده‌ای برای طراحان داخلی هست. طراحان چنین کارهایی برای رسیدن به اهداف فرهنگی خودشون خیلی خیلی خوب عمل می‌کنن اما ما غالبا در میون سودای انتقال هزاران پیام گم می‌شیم....

----

پیش‌نهاد می‌کنم هم طراحان و هم فعالان فرهنگی که احیانا ممکنه روزی در مقام کارفرمایان چنین کارهایی قرار بگیرن، حتما پست و ویدئوی اون رو مشاهده کنن.

پیش از توضیح در مورد پست بگم که دوستان گرافیست و موشن‌گرافی و دوستان انیمیشن و کمیک کار و تصویرسازها و خلاصه هنرهای بصری، این پست رو از دست ندن و حتما ویدئو پست رو مشاهده کنن؛ حتی اگر بر اثر سرعت اینترنت کمی اذیت شدند.

----------

حتما با کمیک استریپ آشنا هستید. روایت‌هایی داستانی که در قالب‌ شات‌های تاثیرگذار آمیخته‌ای از تصویرسازی و دیالوگ و البته بازنمایی حالات احساسی نظیر ترس و شادی و درد و شدت و .... در کنار هم و با ترکیب هوش‌مندانه کادرها روایت می‌شن. کمیک‌ها به یک معنا نسل قبل کارتون‌ها و انیمیشن‌ها هستند که به خاطر ظرفیت‌های داستانی و بیانی فوق‌العاده‌شون با وجود رشد صنعت سینما و انیمیشن کماکان جای خودشون رو در میان مخاطبان حفظ کردند و به عنوان قالبی مستقل در کنار سینما و تلویزیون و انیمیشن پذیرفته شده اند.

برخی معتقدند کمیک استریپ‌ها از اون وجه که با رمان‌ها و داستان‌های کوتاه برابری دارند و در میان شات‌های تصویری فرصت تخیل و مشارکت به مخاطب برای ساختن نقاط کور داستان می‌دن، تا همیشه مورد استقبال قرار خواهند داشت و حتی با افول و بالا و پایین شدن استقبال از انیمیشن‌ها و تولیدات سینمایی در نقش اون‌ها خللی وارد نمی‌شه؛ اصطلاحا این سینماست که به کمیک محتاجه نه کمیک به سینما.

عرضه طبیعی کمیک‌ها به صورت نشر کاغذیه و وقتی بخوان به سینما وارد بشن در قالب فیلم یا انیمیشنی اقتباسی درمیان. اما در این پست یک نوآوری فوق‌العاده رو با هم مشاهده می‌کنیم که به عبارتی به مرزی میان سینما و کمیک دست پیدا کرده. طراح کمیک مالاریا با صداقت و سادگی بی‌نظیری، کمیک طراحی شده توسط خودش رو در مقابل دوربین شات به شات بازی می‌کنه و در این راه برای بیان احساسات و حالات مختلف روایت کمیک، به نوآوری‌هایی دیدنی دست می‌زنه؛ 

پیشنهاد می‌کنم اگر به هر نحو با این عرصه در ارتباطین؛ حتی در سطح علاقه :) این کمیک رو از دست ندین.

چندین ساله که می‌گن امروز یعنی 21 دسامبر 2012 پایان دوران و دنیاست :) و خب برای کسایی که رسانه‌ها رو در دنیای امروز رصد می‌کنن بدیهیه که این بازی‌ها هدف‌مند و به غرض خاصی تدوین می‌شه. سوای سودها و کلاشی‌ها که این وسط به بهانه‌هایی این چنین نصیب برخی می‌شه، مدیریت جامع دنیای نوین هم یقینا سود و منفعت خودش رو در این بازی‌ها لحاظ می‌کنه.

حالا بگذارین از کنار این حادثه ما هم با هم چیزی ببینیم. گویا این پیش‌گویی یکی از منابع خودش رو در تقویم سنتی مایاها جست‌جو می‌کنه. تقویم‌های باستان گاهی اون‌قدر برای ما ناشناخته هستند که هر تصویر و نماد و نشان و خطی رو در اون‌ها به عنوان پیامی ناشناخته قلم‌داد می کنیم. و شاید هم واقعا چنین باشه

اما تقویم‌های دنیای جدید این طور نیستند و غالبا تنها نشان‌دهنده‌ی روز و ماه و سال و مناسبت ها هستند. در سال‌های اخیر هم اگرچه در حاشیه تقویم‌ها با محتواهایی ادبی حکمی و علمی روبه‌رو هستیم اما باز هم خود تقویم حرفی بیش‌از سال و ماه و روز برای آدم نداره.

برای همینه که تقویم‌های این پست لازمه دیده بشن. تقویم هایی که در کنار همون سال و ماه و روز حرفی و نکته‌ای و گاهی حتی تذکری عمیق به گذر عمر دارند. و دارای پیام‌های نهفته ای هستند که از این منظر با تقویم‌های باستان همانندی دارند

چه کسی باور می‌کنه پابلو پیکاسو در 1949 یعنی در زمانی که ره‌یافت‌های جریان مدرن در هنرهای تجسمی داشت دیگه تثبیت می‌شد، نوآوری ای رو به کار برده که هنوز هم که هنوزه برای هنرمندها نوآوری به حساب میاد!!؟ به شخصه تا قبل از دیدن این تصاویر عجیب از پیکاسو فکر می‌کردم نقاشی با نور از جمله دستاوردهای سال‌های اخیره هنرمندهاست که در نتیجه شکوفایی و همه‌گیر شدن تکنولوژی های وابسته به نور به ظهور رسیده.

دو چیز در آثار نقاشی نور پیکاسو جالب توجهه. یک این که دوستی پیکاسو با یک رفیق عکاس (جان میلی) در اون سال‌ها منجر به چنین تجربه‌هایی شده. و دوم این که تصویرهایی که پیکاسو طرح نور زده دارای هویت‌هایی مشابه با آثار نقاشی او هستند. یعنی به دست آوردن ابزاری نو و تحت تاثیر اون قرارگرفتن پیکاسو رو از نگاه هنرمندانه ش دور نکرده!

پاتریک با مجموعه کارهای شورانگیز معماری رشدکردنی‌ش قبلا هم دو باری در یانون‌دیزاین به شما معرفی شده ؛ این‌جا+ و این‌جا+ اما نمی‌دونم چرا اون‌قدر برام این کارها جالبه که هر نمونه جدیدی هرچند خالی از نوآوری نسبت به نمونه‌های قبلی می‌بینم باز هم انگیزه‌ دارم در این‌جا منتشرش کنم.

پاتریک در کار جدیدش یک کلیسای مسیحی کوچک اما با الگوی کلیساهای جامع رو در یکی از میادین مشهور ملبورن، با قطعات بریده شده از شاخه‌های درخت بید مجنون بافته! کاری بکر و الگویی نوآورانه که ویژه شخص خود پاتریک دوگارتیه و در اتودهای مختلف به صورت زنده و غیرزنده -یعنی از درخت های در حال رشد تا استفاده از قطعات بریده شده درختان- پیاده کرده.

نکته دیگه ای که خوبه این جا بگم توجه به شخصیت مذهبی پاتریکه و این که هنوز هم که هنوزه ایده های دل‌نشین انگار از وجود آدم‌های عمیقا معتقد بلند می شه :)

یک پروژه بی‌نظیر تو قلب تهران خودمون.

خانه ای مسکونی در محله جیحون تهران که در اوج سادگی و بدون زلم زیمبوی خاص تنها و تنها با نوآوری و اندیشه معمار نه چندان معروف پروژه به اثری فاخر و ارزشمند و حسابی تبدیل شده. معمار با طراحی دیتیلی ساده  و نوآورانه آبروی معمارهای بزرگ و پرآوازه‌ی امروز ایران زمین رو برده و نشون داده به نام نیست .. به نام نیست

دست مریزاد علی رضا مشهدی میرزا با این آجرکاری نوآورانه