پاویون تخم‌مرغی یک اثر معماری است که نتیجه‌ی کار یک طراح و هم‌کاری عده‌ی زیادی از افراد علاقه‌مند است. میشاییل وندرکلِی این پاویون خود ایستا را از ۴۷۶۰ قطعه‌ی سنگی ساخته است که هر کدام از آن‌ها دارای طرحی منحصر به فرد است و توسط پرینت سه‌بعدی ساخته شده‌اند. او طی فراخوانی از میان کسانی که به این تکنولوژی دست‌رسی دارند خواست که هر یک، تعدادی از این سنگ‌ها را بسازند و در اختیار او بگذارند تا در نهایت این قطعات مطابق مدل سه بعدی به یک‌دیگر متصل شوند. پاویون کِلی در مساحتی بیست مترمربعی ساخته شده و هندسه‌ای غیرخطی دارد که آن را از منظرهای گوناگون متفاوت می‌کند. قطعات تو خالی و قاب شکل این اثر ، علاوه بر راحت‌تر کردن اتصالات پاویون و تامین ایستایی آن، جداره‌ای نیمه شفاف را به وجود آورده است که کارکرد پاویون را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

البته چنین پروژه‌هایی بیش از آن‌که به عنوان محصولی کارکردی بررسی شوند، از لحاظ دست‌آوردهای پژوهشی حائز اهمیت‌ند. تاثیراتی که این پژوهش‌های کارگاهی بر تحولات طراحی و خروجی‌های معماری و هنری آینده خواهند گذاشت غیر قابل چشم‌پوشی است. اهمیت‌ اصلی آن‌ها در راه‌ها و روش‌هایی است که به معماری و هنر آینده نشان می‌دهند. 

عکاسی معماری حیطه‌ای تخصصی از عکاسی‌ست که در جهت ارائه‌ی به‌تر اثر معماری تلاش می‌کند. حال وقتی عکاس نه برای بیان معماری، بل‌که با دیدی گرافیکی اقدام به عکاسی از بناها می‌کند، باید منتظر نتیجه‌ای متفاوت بود. جوروجیو استفانونی ایتالیایی ساخت‌مان‌ها را به مثابه عناصری برای ترکیب‌بندی گرافیکی در یک صفحه در نظر گرفته، و فارغ از این‌که خود این ساخت‌مان‌ها چه جنبه‌های معمارانه‌ای دارند، کادرهایی انتزاعی بسته است. محصول کار او بیش‌تر تصاویری است که بخشی از ساخت‌مان‌ها بر زمینه‌ی آبی آسمان قرار دارد و رنگ‌های مات و روشن هر عکس، به این ترکیب انتزاعی فضایی فانتزی را بخشیده‌اند.

ساخت بناهای بلندمرتبه و آسمان‌خراش‌ها همیشه با چالش‌های زیادی هم‌راه است. مسائلی مانند ساخت، امنیت و قوانین خاصی که بر این پروژه‌ها حاکم است، محدودیت‌هایی را ایجاد می‌کنند که معمولا باعث می‌شوند تا طرح معماری این برج‌ها شباهت‌های زیادی به هم پیدا کنند. شرکت بیگ به منظور طراحی برج مرکز تجارت در شهر کوالالامپور که قرار بود به عنوان شاخصی مهم در منطقه به حساب بیاید، طرحی متفاوت ارائه کرده است. آن‌ها ایده‌ی ابتدایی خود را از برج های معروف روبه‌روی خود یعنی برج‌های پتروناس گرفته‌اند. اما گروه طراح به جای قد علم کردن و رقابت در مقابل این ساخت‌مان‌های مشهور، به نوعی فضای خالی میان آن دو را در چشم‌اندازهای شهری پرکرده‌اند.

این برج از چهار توده‌ی مجزا تشکیل شده که هر یک کاربری مخصوص به خود دارند و با افزایش ارتفاع، این توده‌ها کم‌ارتفاع و عریض‌تر می‌شوند تا این‌که درنهایت برجی معکوس را شکل می‌دهند. جدا کردن توده‌ها جواب‌گوی مسائل امنیتی و بستری مناسب برای خلق فضاهای باز و تفریحی بوده است. انتخاب معمارن بیگ، اگرچه چالش‌های سازه‌ای بیش‌تری را ایجاد می‌کند، اما چشم‌اندازهای ویژه‌ی آن به شهر و کنترل نورگیری طبقات پایین‌ را می‌توان از جمله مزیت‌های این تصمیم دانست.

یکی از قدرت‌مندترین وجوه معماری جهان باستان -که به زعم برخی اصلا اساسی‌ترین وجه ماندگاری آن نیز هست- توجه خاص آن به نجوم و هندسه کیهانی‌ست. در مورد بسیاری از بناهای گذشته بشری هنوز هم اختلافاتی هست که شاید در کنار کاربردهای مرسوم‌شان نوعی رصدخانه یا بنایی با کارکرد موقت یا دائم نجومی نیز بوده باشند.

شاید انتظار نداشته باشیم با پیش‌رفت بی‌حد علم جزئی و تجربی در زمان ما نیز چنان ساخته‌هایی طراحی و ساخته شود. اما جالب است بدانیم که چارلز روس دانش‌مند و هنرمند امریکایی، از ۱۹۷۱ یا به تعبیری دقیق‌تر از ۱۹۷۶ تا به حال در حال ساخت پروژه‌ی عجیبی با نام محور ستاره‌ای ست که نوعی مجسمه بزرگ نجومی یا نوعی رصدخانه طبیعی‌ با پنج المان اصلی‌ست که مجموعه‌ی جامعی از رفتارهای نجومی سنتی را در خود جا داده است. بنای روس یک نظرگاه فوق‌العاده به کیهان است. آیا ممکن است روزی از تمدن ما تنها همین گونه بناها برای آینده‌گان بمانند؟ بناهایی که سر به بالا دارند.

هرچند حماقت و زیبایی‌شناسی جریان طراحی پارامتریک گاهی آزاردهنده می‌شود اما ساخت و پیچیده‌گی‌های دیجیتالی آن در برخی از این آثار چنان جالب توجه‌اند که سخت می‌شود از کنارشان به راحتی گذشت. حالا در کم‌تر از یک ماه (۱ روز کم‌تر!) دوباره مارک فورنس یعنی طراح پیش‌رو گروه THEVERYMANY خود را به یانون‌دیزاین رسانده است! این بار با یک پاویون خودایستا با ساخت قابل توجه و پیچیده.

فورنس با طراحی یک سازه‌ی خوداتکای پوسته‌ای متشکل از ۷۲۱ ورقه برش و خم خورده آلومینیومی و بیش از ۱۴ هزار اتصال نقطه‌ای،  یک فضای بازی متفاوت با چندین رنگ جذاب و طیفی خاص در پارکی در کانادا ساخته است. اسنادسازی دیچیتال طرح و سندهای نهایی که به منظور ساخت در محل تدوین شده‌اند از دیگر جذابیت‌های این اثر متفاوت هستند

خیل اوقات اشتباهات‌مان به خاطر آن است که گزینه‌های مناسب‌تر را نمی‌شناسیم. به خصوص طراحان بایستی بتوانند کیفیتی که هنوز وجود ندارد را به خوبی تصور کنند. حال تصور کنید شهرهای شلوغی مثل توکیو، که خیابان‌هایش غرق در تابلو‌ها و بیلبوردهای گوناگون است بدون تبلیغات چه شکلی خواهد شد؟ نیکولاس دمینِ گرافیست، این کار را برای ما راحت کرده و تنها نوشته‌های تبلیغاتی را از روی تابلوی آن‌ها پاک کرده است. حالا دیگر نیازی به توضیح دادن نیست که بدون شلوغی‌های بصری چه‌قدر آرامش روانی بیش‌تر و منظرها زیباتر می‌شوند. می‌توانید خودتان ببینید.

آیا راه‌پله صرفا یک عنصر عمل‌کردی است که دو تراز ارتفاع را به هم متصل می‌کند؟ یا این‌که می‌توان از دیدی متفاوت نیز به آن نگریست؟ استودیو سوپرماشین پله‌کانی بتنی را در تایلند ساخته است که انگار دیواره‌های یک ماز را از روی زمین برداشته و در ارتفاع‌های گوناگون قرار داده‌اند. این سازه‌ی بتنی برای جشن صدسالگی گروه سیمان سیام طراحی شده که پیش از هر چیز نشان‌گر توان‌مندی این گروه در کار با این نوع مصالح است. جایی که طراحی معمارانه توان‌مندی یک شرکت مصالح ساخت‌مانی را با تاثیرگذاری بیش‌تر نمایش می‌دهد. گروه طراح ایده‌ی خود را از زمین های بازی الهام گرفته‌اند و برای استفاده‌ی هم‌زمان اعضای خانواده از چنین فضایی، پلکانی تو در تو با تجارب فضایی و چشم‌اندازهای متنوع طراحی کرده‌اند. شیب پله‌ها به گونه‌ای است که طی آن‌ها راحت‌تر صورت بگیرد، از همین رو آن‌ها اسم این اثر را «برج ده کالری» نام گذاشته اند، به این معنا که بالا رفتن از آن تنها ده کالری از شما انرژی خواهد گرفت!