چندی پیش سبکی کلاژ-نقاشی با عنوان کلاژهای سه بعدی از ایکو اوجالا با هم دیدیم که در اون‌ کارها اوجالا با سایه‌زنی هوش‌مندانه سعی‌ می‌کرد به کلاژهای کاغذی‌ش عمق ببخشه. در اون پست قصد معرفی کارهای او رو داشتم. اما کمی بعد اثری ویژه از او دیدم که به جز کاربرد این سبک جالب نو نگاه و طرز بیان شاعرانه‌ش اون رو به کاری دیدنی تبدیل می‌کنه.

منظره‌ای عمودی که با شاعرانه‌گی خاصی و به سبک کلاژهای سه بعدی توسط اوجالا تصویر شده. یاد نقاشی‌های کودکانه و درک ناب بچه‌ها از طبیعت و کلبه به خیر....

فکر می‌کنین چه امکاناتی نیاز هست تا بشه یک انیمیشن خوش‌ساخت تولید کرد؟ فکر می‌کنین وجود سیستم‌های کامپیوتری قدرت‌مند و ابزارهای ترسیمی ویژه در این زمان که استودیوهای بزرگ به خلق آثاری باورنکردنی دست می‌زنن چه سهمی در تولید انیمیشن داره؟ اصلا فکر می‌کنین این که تا به حال موفق نشدین اون انبمبشنی که دل‌تون می‌خواسته رو بسازین چقدرش تقصیر نداشتن امکانات بوده؟

یک استاپ موشن متفاوت. اثری قدرت‌مند که تنها و تنها با حروف الفبای اسباب‌بازی کودکانه و یک دوربین ساده عکاسی می‌تونه ساخته شده باشه.... دیدن این انیمیشن به خصوص برای فعال‌های این عرصه واجبه. دیدن این واقعیت که تولید اثر خوب معلول ایده‌پردازی و همته نه امکانات و فرصت‌ها.

در طراحی در سایت‌های باستان‌شناسی نوعی ترس از دخل و تصرف نامربوط در سایت معمولا به دست‌روی‌دست گذاشتن و طراحی نکردن منجر می‌شه که به نوعی پاک‌کردن صورت مساله‌ی طراحیه. به شخصه در روزهای اخیر چند سایت باستان‌شناسانه‌ رو دیدم که دچار همین معضل بودند. در حالی که اتفاقا منظرسازی چنین سایت‌هایی به دلیل مراجع تخصصی و توریستی و استفاده مدام از سایت امری ضروریه. منظرسازی خوب در سایت‌های باستان‌شناسانه رو چنین کار‌هایی می دونم. منظرسازی‌هایی که به جای افزودن عوارض و توده‌هایی جدید بر بستر تنها به تغییر شکل بستر زمین به قدر حاجت و رفع نیاز بسنده می‌کنن و محصول کار چیزی شبیه پلانیمتری‌های باستان‌شناسانه ست.

در این کار علاوه بر این ارزش طراحانه در ساخت هم با ساخت خشک و تمیز از قطعات سنگ بستر روبه‌رو هستیم که ارزش کار رو دوچندان می‌کنه

جشن‌ها و مسابقات بی‌ارزشی در جای‌جای عالم برگزار می‌شه که به جز وجوه احتمالی سنتی و ریشه‌دار در فرهنگ‌های مختلف، نشان از تنوع طلبی و خسته شدن بشر از همه تجربه‌های روتین زندگیه که بی‌تردید نشات گرفته از فقدان اصالت‌های معنوی و دوری از حقیقت آدمی‌ست؛ اصالت‌های معنوی که خستگی و دل‌زدگی در اون‌ها راهی نداره

در این میان اما یک نگاه هنرمندانه می‌تونه حتی از دل چنین آیین‌هایی هم آثاری هنری و متفاوت خلق کنه. مجموعه عکس‌های دیوید اولیت از مسابقه‌ی برج‌های انسانی در اسپانیا در کنار اطلاع‌رسانی خبری خوب از این مراسم به معانی و مفاهیمی دیگر هم ارجاع می‌دن که برای اهل ذوق خالی از بهره نیست...

من وقتی بزرگ شدم می‌خوام دکتر شم..... من می خوام خلبان بشم برم تو آسمونا.... من دوس دارم معلم شم به بچه‌ها درس بدم.... بچه‌ها وقتی کوچک‌ هستند خیلی معصومانه بدون هیچ‌گونه دغدغه مالی یا سودای نام و مقام از آینده‌شون حرف می‌زنند. همه ما هم وقتی کودک بودیم از این طور خیال‌ها و آرزوها داشتیم و بیان کردیم. و گاهی با برخی‌شون زندگی کردیم حتی. 

«وقتی که بزرگ‌شدم» یک بیان زیبا در قالب انیمیشن کوتاه از همین رویاهای عجیب کودکانه‌ست... داستان بچه‌ای که آینده خودش رو به تصور در میاره و با اون رویاپردازی می‌کنه

همه ما با طبیعت در ارتباطیم و نسبت میون عناصر طبیعت رو هم درک می‌کنیم

شاید برای همینه که مثلا یک شاخه گل در یک حوض آب تا وقتی روی رفتار و حرکت آب اثر نکنه اون قدر اون رو باور نمی کنیم. با قراردادن چنین گل‌دان‌هایی در آب این نسبت هم به طور کاذب ایجاد می‌شه! 

اگرچه امکان برش لیزر در خیلی موارد در بین دانش‌جوهای هنر و هنرمندها تبدیل به یک کارآسون‌کن شده و جور تنبلی جوون‌های عصر ما رو می‌کشه اما این گونه ابزارها یک امکان بالقوه هستند که اگر متناسب با امکانات‌شون به کار گرفته بشن به آثار متفاوتی دست پیدا می‌کنیم.

اریک استندلی با استفاده از ظرفیت‌های بالای برش لیزر به خلق آثار ظریف و جالبی دست می‌زنه که تنه به تنه آثار دوران کهن و نگاره‌های بناهای اساطیری می‌زنن. و جالب اون‌جا که همه این ظرافت‌ها تنها با دست انجام می‌شن.

آیا لازمه برای درک لطافت یک چیز حتما اون رو تجربه کرد؟ و اگر این طور باشه این میان رسالت هنرمند پس چیه؟ هنر اتفاقا داعیه‌دار همین کاره! به شهود رسوندن مخاطب گاهی حتی از راه‌های به ظاهر غیرمرسوم و نوآورانه

نزار بیلیک هنرمند اوکراینی با شگفت‌آوری تمام در اثر «باران»‌ش با مدد گرفتن از ظرفیت‌ کنتراست و حالات خاص قامت انسان تونسته با نمایش یک فیگور انسانی در اندازه طبیعی و نسبت اون با یک قطره بزرگ آب که انگار از آسمان بر سر مجسمه افتاده به خوبی حس لطافت و پاکی آب باران رو انتقال بده....

برخی از عکاس‌های حرفه‌ای به این کار علاقه‌مندند که با چیدمان‌ برخی عناصر و ساخت برخی صحنه‌ها و تصویربرداری از اون‌ها، تصاویری متفاوت خلق کنند. یک جور کلاژ واقعی که عکاسی وظیفه ثبت نهایی اون رو برعهده داره

دیوید شوون هم از این گونه عکاس‌هاست اما بیشتر در کارهاش به دنبال نگاهی سورئال و فراواقعه و برخلاف خیلی از سورئال‌ها که بیشتر در مفاهیم ناپاکی غوطه می خورن گاهی هم منجر به ایهامات و اشارات و شعرگونه‌گی‌هایی در کارهاش می‌شه

بچه‌ها تخیل می‌کنند. بچه‌ها تصویرپردازی می‌کنند. و تنها کافیه که بهشون بستر داده بشه تا اون وقت «خلق» کنن، حتی از ساده‌ترین‌ چیزها پیچیده ترین‌ها رو خلق کنن.

به بچه‌ها فرصت بدین و بر اون‌ها سخت نگیرین. تیم مکفرسون با طراحی صحنه‌هایی از بازی‌های کودکانه سعی کرده تا در مجموعه تصاویرش ظرفیت و قدرت بیان این بازی‌ها رو نشون بده

راستی یکی از بدی‌های مبلمان خونه‌های امروز همین تنگ کردن عرصه برای بروز تخیل‌های بچه‌هاست....