در جهانی زندگی می‌کنیم که وقایع و تاریخ‌های نزدیک خیلی راحت فراموش می‌شوند، به طوری که تنها کافی‌ست اربابان رسانه‌ای دنیا نخواهند و به عمد به یادآوری وقایعی نپردازند، نسل بعد می‌تواند به کل از تاریخ ناآگاه باشد و در نتیجه تصمیماتی بدون توجه به آن‌چه رخ داده است بگیرد. تصمیماتی نه چندان عاقلانه .... تاریخ روابط ایران و آمریکا از آن تاریخ‌هاست. از آن تاریخ‌هایی که برخی در حذف و سانسور و کم‌رنگ کردن آن سود خاصی می‌بینند و البته در مقابل هم برخی اصرار بر دیده شدن آن دارند.

برای ارائه محتواهای زیادی نظیر یک روایت تاریخی از زمانی طولانی بهترین قالب‌های بیان، قالب‌های تصویری و اینفوگرافی‌ست و در میان انواع اینفوگرافی، ویدیو اینفوگرافی‌ها به دلیل ظرفیت بالای تصویر و استفاده از حرکت، ریتم و آهنگ از قدرت بیان بالاتری هم برخوردارند. به همت طراحان خوب خانه طراحان انقلاب اسلامی که پیش‌تر مجموعه بیلبوردهای صداقت امریکایی آن سروصدای زیادی در رسانه‌های داخل و خارج به پا کرد، حالا موشن‌گرافیک خوش‌ساختی در بازخوانی روابط میان ایران و امریکا در سده اخیر تهیه شده است که پیش‌نهاد می‌کنم حتما ببینید. ما به این طور بیان‌های خوب و آگاهی‌بخش بسیار احتیاج داریم....

عالم با تمام تزاحم‌ها و جمع میان اضدادش در گوشه‌هایی سخت تاثیرگذار وحدتی بی‌مانند دارد. جمیع حیوانات وحشی و طعمه‌های‌شان از یک آب زندگی می‌گیرند و از یک هوا تنفس می‌کنند. وحدتی در کنار تمام ضدیت‌ها..... ما انسان‌ها اما به این وحدت‌ها سخت بی‌احترامی کرده‌ایم و این به خصوص هنرمند شرقی را به شدت آزار می‌دهد.

کای گوجیانگ هنرمند چینی برای بیان رابطه میان انسان و طبیعت، انتخاب حیواناتی با مقیاس یک به یک و با ساختی بسیار طبیعی را در فضای انتزاعی موزه‌های مدرن برگزیده است. او در آخرین اثر خود با نام «میراث ۲۰۱۳» نود و نه حیوان وحشی را سر در آب‌گیری کریستالی و آبی‌رنگ در وسط سالن بزرگ یک گالری هنری نمایش داده است که خیلی دوستانه در کنار هم دارند آخرین میراث‌های زمین را سرمی‌کشند. میراثی که ما انسان‌ها با استفاده بی‌حساب و کتاب‌مان از زمین پهناور و غنی برای آن‌ها نگه‌داشته‌ایم.

در این پست اثر قبلی گوجیانگ در سال ۲۰۰۶ که حرکت موحشی از گله‌ای از گرگ‌ها بود و هم‌چنین یک تصویر از دیگر اینستالیشنی که گوجیانگ در سال اخیر در نمایش‌گاهی هنری به نمایش گذاشت را نیز می‌بینید.

مستند لبیک, ساخته وحید امیرخانی که چندی پیش در حلقه هنر برای اولین بار اکران و نمایه شد، در آخرین روز سوگ‌واره هنر و حماسه 92 در هیئت هنر, با اندکی اصلاحات و بهبود دوباره اکران شد و برای آن ها که هنوز آن را ندیده‌اند مژده آن که در هفته هنر عاشورایی حلقه هنر, روز سینما و موشن گرافیک یعنی ۹ آدر ۱۳۹۲ نیز در سالن فارابی دانش‌گاه هنر به نمایش درخواهد آمد.

مستندی خوش‌ساخت که به نوعی در زمره مستندهای فرم قرار می‌گیرد و محصول تلاش تیمی حرفه‌ای در دل دریای مواج راهپیمایی اربعین حسینی‌ست. اگر بخواهم در حق کارگردان اثر ظلم نکرده باشم در کنار تمجید از این اثر فوق العاده باید بگویم در مستندهای فرم مخاطب به طور جدی تشنه دیدن فرم ناب است، چیزی که اتفاقا در شور اربعین حسینی به وفور پیدا می‌شود. لبیک امیرخانی اگرچه گوشه‌های زیبا فراوان دارد اما -لااقل پیش از اصلاحات نهایی اخیر- ثانیه‌های زیادی را نیز به صحنه‌های عادی اختصاص داده است. در واقع فراوانی فرم زیبا در تمام طول مستند یکسان نیست و شاید بد نباشد امیرخانی در سفرهای چندباره خود «لبیکی» نوبه‌نو خلق کند که پس از چند سال به قوام نهایی خود برسد....

در این پست برای اولین بار تیزری دو سه‌دقیقه‌ای از لبیک منتشر می‌کنم که دیدن آن خالی از لطف نیست....

کوچولو‌ها به طور طبیعی اسباب‌بازی‌های خوبی برای بزرگ‌ترها و به خصوص پدر و مادرهای‌شان هستند. اما فکر کنید یک بچه مظلوم گیر یک مادر هنرمند بیافتد! این موقع باید انتظار رفتارهای عجیب داشت. سیون کویینی لیائو هنرمندی کالیفرنیایی‌ست که اتفاقا مادر سه پسر کوچک است. او بعد از دیدن کارهای هنری یکی از هم‌مسلکان‌ خود که به کمک بچه‌اش انجام داده، به فکرش می‌زند تا با کودک سه ماهه خود، ونجن، تجربه‌ای جدید را رقم بزند. البته با انتخابی عاقلانه این تجربه را تنها به زمان‌های خواب کودک خود موکول می‌کند. او با چیدمان کودک فرورفته در خواب‌ش در صحنه‌هایی روایی، به نوعی تجسم خواب و خیال‌های رویایی کودک را می‌سازد. 

نوعی ابراز عشق هنرمندانه یک مادر به کودک خردسال‌ش ونجن.....

آن‌قدر از اهالی هنر تصویر بی‌گانه با معارف الاهی در ذهن مردم ساخته شده است که کم‌تر کسی شاید باور کند اما واقعیت دارد!

واقعیت دارد که اکنون نه سال پیاپی است که دانش‌گاهیان هنر در بزرگ‌ترین دانش‌گاه هنر خاورمیانه در قلب تهران بزرگ، سوگ‌واره‌ای عظیم در پاس‌داشت حماسه‌ی عظیم حضرت پدر بندگان خوب خداوند، امام حسین بن علی بن ابی‌طالب برپامی‌دارند. سوگ‌واره‌ای که تمام حیاط دانش‌کده هنرهای کاربردی دانش‌گاه هنر را زیر خیمه امام حسین می‌برد و خیمه و حاشیه‌هایش، تمام آثار هنری هنرمندان دل‌باخته حضرت حسین (ع) است.... سخت است باورش. در وضعیتی که به شدت همه چیز به سمت فرمایشی شدن می‌رود ، سخت است باور جوششی عمیق که از قلب فردفرد هنرمندان هیئت هنر می‌جوشد و این طور هرساله سو‌گ‌واره‌ای عظیم را برپا می‌کند.... سخت است اگر نام حسین به میان نبود. که با نام او هر دوری نزدیک است و هر سختی آسان....

در این نه‌ساله گوشه‌های زیبا در هیئت هنر کم نبوده است. حالا که امسال زیبایی هیئت هنر دوچندان است و زیبایی پرستی این پنجره هم به زودی سراغ محرم ۹۲ در هیئت هنر خواهد رفت خالی از لطف نیست که محض خاطره، مروری بر چند عکس خوب از سال‌های گذشته هیئت هنر کنیم..... تصاویر از آن عکاسان متعددی در هیئت هنر است پس نام کسی را به طور ویژه نمی‌آورم.

راستی سوگ‌واره امسال هنوز تازه به نیمه رسیده است. پنج شب دیگر هم خیمه اهل هنر برپاست. قدم‌تان روی چشم.....

فردا سیزدهم آبان است. روزی که ام‌الفسادی شیطان بزرگ، آمریکا چنان بر جوانان این مرز و بوم روشن شد که به سادگی به خود جرات دادند تا این ننگ را از دامن ایران زمین پاک کنند و لانه‌ای را که زبونانه به درون آن خزیده بود برای همیشه ببندند. اما این جوانان دیروز آن‌طور که باید این خشم آگاهانه را به نسل بعد انتقال ندادند،  پس امروز شاید یکی از بزرگ‌ترین وظیفه آن‌ها که تصور می‌کنند می‌دانند، این باشد که به نسل امروز این آگاهی را انتقال دهند. 

آتلیه طراحی سه‌درچهار اگرچه از جمع بچه‌های جوان و نسل سومی انقلاب تشکیل شده است، اما تلاش کرده است تا در پروژه‌‌ای خویش‌فرما شیطانی شیطان بزرگ و سرچشمه همه‌ی مفاسد بودن آن را به تصویر بکشد. مجموعه‌ای که به‌نظر می‌رسد هنوز ایده‌پردازی آن کامل نشده‌است و نسخه‌ای سریع از یک ایده‌ی خوب هستند... 

انصافا نظام سلطه‌ی آمریکا سرچشمه اکثر بدی‌های امروز جهان بشریت است. اسناد این امر را به گوش نسل امروز برسانید و بگذارید همه با اندیشه‌های آزادشان به این واقعیت برسند. نسل امروز خودشان باید به این نتیجه برسند که تنها راه نجات در مقاومت است...

خیلی از ما عادت کرده‌ایم عدم خلاقیت‌مان یا توقف‌ها و سکون‌های‌مان را به پای کم‌بود امکانات بگذاریم. در تجربه‌ی دانش‌گاهی‌م بیش‌تر غرغروها و کسانی که کم‌تر در فعالیت‌های کلاسی و دانش‌گاهی فعالیت جدی می‌کنند سال آخر نشده سودای خارج رفتن‌شان گل می‌کند! چون مثلا آن‌جا امکانات هست و چه و چه.... غافل از این که این یک فرار از خود محترمانه است. خلاقیت لزوما نیاز به پیچیدگی خاص، مکان خاص یا ابزار و وسایل خاص ندارد. آزمون خلاقیت شما همین است که با ساده‌ترین وسایل پیرامون خودتان چه داستان‌ها و تخیلاتی دارید. 

الکس سولیس تصویرساز آمریکایی برای نمایش خلاقیت خودش یا شاید نشان‌دادن ظرفیت‌های خلاقانه، با وسایل عادی منزل تصویرهای خلاقانه و داستان‌های جالبی می‌سازد. تنها بوسیله‌ی یک بستر سفید و یک ماژیک مشکی ساده!

از زمان انقلاب صنعتی و جنبش هنر و صنعت در اروپا، هر روز تاثیرات فنون و صنایع ساختمانی بر معماری بیش‌تر و بیش‌تر شد به طوری که پس از گذشت یک قرن نیاز بود تا دوباره جای‌گاه معماری در نسبت با هنر و هنرهای زیبا بازتعریف شود. آخر می‌دانید کمی قبل در جهان باستان و دوران میانه اگر از هنر تجسمی حرف می‌زدند مشخصا منظور معماری، مجسمه‌سازی و نقاشی بود اما تاثیرات صنعت بر معماری آرام آرام آن را به شدت صنعت‌زده و فن‌آورانه کرد و طبیعتا از هنرهای زیبا -با آن مفهومی که در ذهن می‌سازد- فاصله گرفت.

بازتعریفی که عصر مدرن بر معماری و نسبت آن با هنر انجام داد سعی داشت تا معماری را در نقش هنری جامع و دربردارنده‌ی سایر هنرهای معاصر دوباره احیا کند اما سرعت پیش‌رفت ابزار و فنون سازه به قدری سریع بود که امروزه جریان مهندس-معمارها حرف اول را در جهان معماری -حداقل در سطح معماری‌های کلان و بزرگ‌مقیاس- می‌زنند! این یعنی معماری دیگر نتوانست به عنوان یک هنر زیبا -با تمام وجوه شاعرانه و زیبایی‌پرستانه‌ش- پذیرفته شود. تجربه شخص من از دانش‌گاه هنر تهران و سایر دانش‌کده‌های هنر ایران هم چنین بود که معماری از سوی خیلی از دانش‌جویان سایر رشته‌های هنری، یک هنر محسوب نمی‌شد و یا لااقل آن‌طور که نقاشی هنر بود معماری هنر نبود......

تلاش برای اثبات و یا کشف وجوه زیبایی‌شناسانه معماری تلاشی بسیار مرسوم و شناخته شده است. حتی باید گفت که شاخهی عکاسی‌ معماری اساسا برای همین کشف و آشکارسازی زیبایی‌شناسانه مورد توجه قرارمی‌گیرد. در این پست عکاسی‌های سیاه‌و‌سفید جوئل جین‌چیلر عکاس مفتون معماری را خواهیم دید. کسی که در کشف وجوه زیبایی‌شناسانه بناهای مدرن به شدت تبحر و تجربه دارد.

یادم هست کوچک‌تر که بودیم، یکی از جذابیت‌های ویژه‌ی سوارشدن هواپیما به غیر از متفاوت بودن تجربه مسافرت با آن، هدایایی بود که شرکت‌های هواپیمایی آن زمان‌ها به بچه‌های کوچک می‌دادند. حداقل آن زمان‌ها می‌دادند! و معمولا هم ماکت‌هایی در مورد پرواز و هواپیما و .... خلاصه سعی می‌کردند بچه‌ها را در طول پرواز و پس از آن راضی نگه دارند. طبعا این مساله هزینه‌های اضافی قابل محاسبه‌ای برای شرکت‌های هواپیمایی داشته و دارد که امروزه می‌بینیم حداقل در ایران کم‌تر دیگر مورد توجه قرار می‌گیرد.

طراح اوگنی کوئیتلت با نگاهی متفاوت به این موضوع هزینه‌های مالی این کار خوب را از دوش هواپیمایی فرانسه برداشته است. او با طراحی قاشق‌چنگال ویژه‌ای که با ترکیبی ساده با قطعه‌ی پلاستیکی کوچک دیگری به پرنده‌هایی انتزاعی تبدیل می‌شوند، در عین پاسخ‌گویی به نیاز عمومی مسافرین به کارد و چنگال و قاشق برای آن‌ها فرصت بازی با کودکان‌شان و برای بچه‌ها هدیه‌ای ساده و کم‌خرج دست و پا کرده است.