اگرچه قطعه ویدئوی همراه این پست ساخته پاول اوکتاویوس به نحوی شاعرانه تدوین شده که خودش مستقلا به عنوان یک اثر خوب کلیپ مستند، دیدنی و قابل بحثه اما من قرار دارم در مورد خود اثر اینستالیشن حرف بزنم.

انبار تسلیحاتی قدیمی به طور مخروبه در دل شهر جا مونده و هیچ استفاده درستی ازش به عمل نمیاد. تصمیم‌گیران شهر درنظرمی‌گیرن تا اون رو به فضایی جمعی و اجتماعی با کارکردی فرهنگی تبدیل کنن. آیا میان و پرش می کنن از بنر و پیام و تصویر و نمایش‌گاه؟ آیا تصنعی اون رو به هزار و یک گلدان و گیاه و رنگ و ... مجهز می‌کنن؟ چه می‌کنن؟

اون ها می گیرن و کار رو به یک هنرمند یعنی آنا هامیلتون می‌سپرن و اون هم می گیره به نحوی بسیار بسیار مبدعانه جشن‌واره‌ای از نخ‌ها و آویزها و پارچه در هماهنگی با موسیقی و سکوت و رفتارهای ساده اجتماعی برپا می‌کنه... 

نمی‌خوام از چنین کارهایی که متناسب با فرهنگی خاص طراحی و اجرا شده برای داخل کشور الگو سفارش بدم. نه. اما به نظرم در این طور کار‌ها درس‌های آموزنده‌ای برای طراحان داخلی هست. طراحان چنین کارهایی برای رسیدن به اهداف فرهنگی خودشون خیلی خیلی خوب عمل می‌کنن اما ما غالبا در میون سودای انتقال هزاران پیام گم می‌شیم....

----

پیش‌نهاد می‌کنم هم طراحان و هم فعالان فرهنگی که احیانا ممکنه روزی در مقام کارفرمایان چنین کارهایی قرار بگیرن، حتما پست و ویدئوی اون رو مشاهده کنن.

یک اینستالیشن جالب شهری که در کنار جذابیت بصری‌ش یک حرف شنیدنی در مورد وضعیت امروز نماهای شهری اطراف خودمون رو به همراه داره.

در شهرهای بزرگ و کوچیک امروز ایران‌مون با وضعیت آشفته‌ای در بحث نماها و مناظر شهری روبه‌رو هستیم به طوری که هیچ‌ رابطه‌ی منطقی‌ای در میان عناصر و اجزای خرد و کلان به دست نمی‌یاد. این وضعیت فعلی ما در نماها و ساختارهای امروز شهری‌مون به حدی فجیعه که گاهی تنها و تنها با متمم‌های معناسازی نظیر این‌ها معنادار می شن! لااقل آدم یک خورده تلنگر می‌خوره این طور....

گل عزیزست غنیمت شمردیش صحبت........

از دست رفتن برخی چیزها با اون که شاید خیلی دردآور باشه اما در روزمرگی‌هامون و غفلت‌هامون دیگه مورد توجه واقع نمی شه. این طور وقت‌هاست که انگار هنر و هنرمند رسالت دارن تا بیان و ما رو از روزمرگی دربیارن.

اینستالیشن زندگی و مرگ ده هزار شاخه گل، انگار ضربه‌ای به آدم می زنه. نهیبی سنگین. یک آن به نیستی به مرگ به فنا فکر می‌کنی و ناچار از روزمرگی‌ بیرون به درون خودت برمی‌گردی (شاید ضربه‌ای شبیه ضربه‌ی فستیوال خون)

---

بعد از دیدن این اثر یاد اون‌هایی افتادم که مثلا مهر یک زندگی تا ابد رو 1000 یا 10000 شاخه گل تعیین می‌کنن؛ فرقی نمی‌کنه ده‌ها شاخه گل یا ده‌ها سکه طلا... برخی چقدر خودشون رو ارزون می بینن.

بسیاری معناها بر اساس روابط مقیاس‌ها و تناسبات بین عناصر برقرار می شه و مثلا با تغییر یک تناسب یا مقیاس معناهای متعددی زائیده می شه و معناهای دیگری غیرقابل فهم می‌شه.

یکی دیگه از عواملی که منجر به شکل‌گیری معانی در ذهن آدمی می‌شه روابط آشناییه که میون عناصر وجود داره و مثلا با فرآیندی که عبارته از شکستن روابط آشنای عناصر با محیط پیرامون‌شون و برقراری ارتباط جدید میان عناصر و محیطی ناآشنا و موسوم به آشنایی زداییه، معانی متعدد جدیدی در ترکیب‌نهایی برقرار می‌شه و به صورت (فرم) اصطلاحا حمل می‌شه

در این مجموعه اینستالیشن‌های هنری، تغییر مقیاس‌ها و تناسبات از یک سو و آشنایی‌زدایی هنرمندانه از سوی دیگه به خلق معانی جدیدی راه‌ پیدا کرده که در مواردی قدرت بیانی به اندازه یک داستان کوتاه قوی پیدا کردند. 

فکرش رو می‌کردین این که کاغذهایی در دفاتر اداری به راحتی به کاغذخردکن‌ها داده می‌شه و روزانه ده‌ها بار این عمل تکرار می شه و برای همه هم عادیه، می تونه نقطه آغاز شکل‌گرفتن یک ایده در ذهن یک فرد برای اجرای یک اثر هنری باشه؟

ناما آراد که یهودی و از جمله ساکنین در سرزمین‌های اشغالی فلسطینه با ایده گرفتن از این امر روزمره به خلق پرده‌هایی جالب دست زده.

در میان هزاران بادکنک سفید مثل هزاران قطره بزرگ بارون!

به آدم حس اون دست می‌ده که انگار یک حشره ست و قطرات بارون اون قدر بزرگ‌ن که به چشم میان. :)

پارهلیا یک شبیه‌سازی آب‌وهواییه در مقیاس یک اینستالیشن نمایش‌گاهیه. با اون که طراح به هیچ وجه به سمت واقع‌گرایی و بازنمودهای عینی پیش نرفته و حتی نگرفته فضا رو یک دست و مثلا به شکل داخل یک کره بسازه و درزها و اتصالات و هندسه رو مخفی کنه، اما به شدت خوب از کار دراومده و تونسته به بیانی انتزاعی و تاثیرگذار از اون پدیده دست پیدا کنه.

پدیده‌ی ice halo وقتی به وجود میآد که در هوا ذرات بخار آب به حدی زیاد باشن که روی شعاع نور خورشید اثر بگذارن و غالبا در آب و هوای یخ‌بندان ترازهای شمالی زمین رخ می‌ده. آصف خان با شبیه سازی ذرات کریستالی بخار آب در هوا به صورت دیوارهایی متشکل از کریستال‌های ریز و با استفاده از نور یک لامپ LED به جای نور خورشید موفق شده این پدیده رو به چشم مخاطب‌هایی در ترازهای پایین زمین و حتی در دل تابستون هم بیاره :)

17 سال دیکتاتوری پینوشه در شیلی با کشته شدن هزاران جوان و انقلابی و مصلح همراهه و حالا که سال‌ها گذشته و حتی پینوشه دادگاهی شده، یاد کشته‌گان اون سال‌های خفقان چه طور باید برای نسل امروز شیلی زنده بشه؟ این انگیزه به خلق چنین اینستالیشن هوش‌مندانه‌ای از سوی آلفردو جار می‌شه.

اثر در جنب موزه یادمان حقوق بشر شهر سانتیاگوی شیلی نصب شده. در تاریکی مطلق به تالاری هدایت می‌شین و بعد در طول 90 ثانیه شبکه‌ای از هزاران نقطه سفید که به صورت دوربر پرتره کشته‌شدگان اون سال‌ها طراحی شدند، در مقابل چشمان شما شکل می‌گیره. و بعد خاموش می‌شه. تنظیم زمان‌ها به گونه‌ایه که وقتی از محیط به فضای بیرون می‌رین، در مقابل چشم خودتون و به صورت ذهنی تصویر دوربر پرتره کشته‌شدگان حک می‌شه و تا دقایقی هم بر روی اون‌چه مشاهده می‌کنین اثر این تصاویر باقی می‌مونه. این یعنی یک نوع یادآوری. یک نو تجدید خاطره؛ حتی برای نسلی که اون دوران رو ندیده.....

می‌دونین ایران بزرگ‌ترین قربانی تروریسم در جهانه؟ با بیش از 17 هزار کشته و شهید ترور....

چند کار و با چه کیفیتی برای این ظلم بزرگ انجام دادیم؟

یک زمانی تقریبا یک سال و نیم پیش در یانون‌دیزاین پستی گذاشتم که امروز با فهم ابعاد گسترده‌تری از اون کار تصمیم گرفتم طرح رو با یک ویدئو و یک لینک به سایتی که برای این حرکت راه‌افتاده بازنشر کنم. اگرچه امروز که نگاه می‌کنم می بینم مواجه من شرقی مسلمون با این اثر شاید داشته از اون یک "ذکر" می ساخته و در بستر تفکری مادی شاید یک کار Fun تلقی می‌شه اما جنس حرکت و پیگیری‌ش خیلی برای ما و کسایی که فعال فرهنگی هستن، درس آموزه

پاتریک با مجموعه کارهای شورانگیز معماری رشدکردنی‌ش قبلا هم دو باری در یانون‌دیزاین به شما معرفی شده ؛ این‌جا+ و این‌جا+ اما نمی‌دونم چرا اون‌قدر برام این کارها جالبه که هر نمونه جدیدی هرچند خالی از نوآوری نسبت به نمونه‌های قبلی می‌بینم باز هم انگیزه‌ دارم در این‌جا منتشرش کنم.

پاتریک در کار جدیدش یک کلیسای مسیحی کوچک اما با الگوی کلیساهای جامع رو در یکی از میادین مشهور ملبورن، با قطعات بریده شده از شاخه‌های درخت بید مجنون بافته! کاری بکر و الگویی نوآورانه که ویژه شخص خود پاتریک دوگارتیه و در اتودهای مختلف به صورت زنده و غیرزنده -یعنی از درخت های در حال رشد تا استفاده از قطعات بریده شده درختان- پیاده کرده.

نکته دیگه ای که خوبه این جا بگم توجه به شخصیت مذهبی پاتریکه و این که هنوز هم که هنوزه ایده های دل‌نشین انگار از وجود آدم‌های عمیقا معتقد بلند می شه :)