به بهانه نمایش فستیوال خون در حلقه هنر این پست بازنشر می‌شود. می‌توانید تحلیل فستیوال خون در جلسه چهارم حلقه هنر را نیز در این‌جا بخوانید :

می‌دونین این دستمال کاغذی‌ها، این کاغذها این همه کتاب‌ها و دفترها و .... همه و همه از چه فرآیندی و با چه هزینه‌ای دست ما رسیده؟ می دونین ما در چه جنایتی سهیم هستیم؟ با نگاه به چنین پس‌زمینه‌ای آیا به خودمون هر طور استفاده رو اجازه می دیم؟

یک طرح اینستالیشن خوب و پراحساس و از همه مهم‌تر دغدغه‌مندانه و خودجوش از بروبچه‌های خوب ورودی 90 رشته معماری دانش‌گاه هنر. یانون‌دیزاین به تمامه از به اشتراک گذاشتن تجربه‌های هنری و طراحی دوستان رشته‌های هنری، حتی تجربه‌های دانش‌جویی و دانش‌گاهی‌تون استقبال می‌کنه.

درست است که ناهنجاری‌های اجتماعی بد است اما گاهی هنرمندان حرف‌هایی شکسته در گلو دارند که به هیچ وجه بستر لازم برای طرح آن‌ها به طور رسمی نیست. گاهی هم خود حرف‌ها طوری هستند که قالب‌شان نوعی ناهنجاری اجتماعی است. باید بین این طور ناهنجاری‌ها که اتفاقا هنجارساز است با یک ناهنجاری مخرب فرق قائل شویم.

گرافیتی‌ها و هنرهای خیابانی -نه همیشه اما گاهی- این طور هستند. حرف‌هایی که تنها در بستر یک به ظاهر ناهنجاری اجتماعی قابلیت بیان دارند... اگرچه خیلی از هنرهای خیابانی امروز به جای آن که حرفی ناگفتنی باشند بازی‌های کودکانه فرم هستند اما هنوز هم این قالب قابلیت‌های فراونی دارد که کم‌تر به آن توجه شده و کشف شده است. برد داونی یکی از هنرمندان پرکار هنرهای خیابانی ست که گه‌گاهی در میان کارهایش حرف‌های جالبی هم پیدا می‌شود.

صندلی‌های طراحی شده توسط آنی اویلین اگرچه محکم و استوار هستند اما به مخاطب حس ناامنی می‌دهند. به ترتیبی که کم‌تر می‌تواند به نشستن بر روی آن‌ها اعتماد کند. یک لحظه تصور کنید! به چه دلیل به اطراف خودمان اعتماد می‌کنیم؟ چرا آن‌قدر خیال‌مان راحت است که وقت نشستن بر روی یک صندلی و یا حتی قدمی از قدمی برداشتن گمان نمی‌بریم که نکند زیر پای‌مان خالی شود؟!

ما به قوانین فیزیک تکیه کرده‌ایم....

شرکت آیبی‌ام (IBM) برای تبلیغ پروژه‌ی شهرهای هوش‌مندتر خود که طبیعتا پروژه‌ای فن‌آورانه و در راستای سایر پروژه‌های IBM است اقدام به نصب بیلبوردهایی متفاوت در پاریس کرده است. طراح این بیلبوردها که استودیویی فرانسوی است، به خوبی با بهره‌گیری از ایده‌ی کلان پروژه‌ی مورد نظر بیلبوردهایی کارا طراحی کرده است که تمام حرف اصلی خود را در ارائه خدماتی شهری به مخاطب می‌زنند. این بیلبوردها به جای شعار و داد و بی‌داد و ادعای فلان خدمت به شهروندان، یک خدمت روشن را با صریح‌ترین بیان ممکن و با گرافیکی حداقلی -که به هیچ وجه منظر شهری را دچار اغتشاش نمی‌کنند- ارائه می‌دهند.

اهمیت تبلیغات و بیان‌های نوآورانه این روزها در حال و هوا و بحبوحه‌ی انتخابات ایران، از سوی مردم خودمان هم یقینا بیش‌تر فهم می‌شود.

ما هم در ایران و مثلا در شهر تهران بارها از زمان شهرداری احمدی‌نژاد -که شروع کننده بود- تا همین دوران اخیر، تلاش کرده‌ایم تا برای ترویج کتاب‌خوانی عمومی به تعبیه کتاب‌خانه‌های عمومی یا تهیه بسترهای عرضه‌ی کتاب ارزان یا کتاب‌های مناسب تاکسی و اتوبوس خوانی دست بزنیم. اما چرا عموما این کارها با عدم توفیق روبه‌رو بوده‌اند؟

شاید یکی از دلایل عدم توفیق این گونه حرکت‌ها، عادی شدن کتاب و عرضه بی‌رویه آن در جامعه ما باشد. وقتی فلان ارگان به بهانه‌ای مناسبتی هزاران جلد از کتابی خاص -که منجر به چاپ چندمی شدن آن کتاب هم می‌شود- را به بدترین نحو ممکن و بدون شان خاصی در بین اقشار نامرتبط با موضوع پخش می‌کند و گاهی حتی شعارها و سلیقه‌ها و تبلیغات خود را به آن اضافه می‌کند لاجرم باید قبول کنیم کم‌کم این گونه مسائل برای مردم جذابیت نداشته باشند. یا مثلا مروری کنید بر عرضه‌های شبه‌فرهنگی شهرداری تهران در سال‌های اخیر و ببینید بیشتر در پی عرضه فرهنگی بوده است یا در پی تبلیغ خودش و مدیرانش در پوسته فرهنگ.... بگذریم که همین میزان را هم این روزها به حساب انتخابات می‌گذارند، در حالی که درد، درد امروز و دیروز و بی‌گمان فرداهاست.

شاید این چنین معضل و دغدغه ای بوده باشد که به طراحان کتاب‌خانه‌های کوچک مجانی شهر نیویورک ایده داده است تا این کتاب‌خانه‌ها را به شکل و رفتار یک شهر فرنگ طراحی کنند و در سطح شهر نصب کنند! این شهر فرنگ‌ها به خوبی مخاطب را کنجکاو می‌کنند تا از سوراخ چشمی آن‌ها به داخل نگاه کند و با دیدن حاشیه و عنوان کتاب‌ها چه بسا که هوس کند و با خم شدن و داخل شدن در فضای زیر شهر فرنگ به دنیای کوچک کتاب‌ها وارد شود!

کاوو هوی هنرمند چینی به نمایندگی از هنرمندان دوران مدرن، دوران شکوفایی اصالت تجربه و شک و علوم تجربی (و صدالبته دوران فروپاشی اصالت‌ها) در اینستالیشنی متفاوت نمونه‌ای از سر مجسمه‌ی داوود میکل‌آنژ را به چندین قطعه تقسیم می‌کند و درون مغز آن را نشان می‌دهد. با صرف نظر از مفاهیم دینی که ممکن است برخی بر این مجسمه بار کنند (و من به دلیل ماهیت دوران رنسانس آن را دینی نمی‌دانم و این مجسمه را تمثال داوود نبی نمی‌دانم که لازم باشد مورد احترام واقع شود) نگاه تجربه‌گرا و تجزیه‌گری که  هنرمند مدرن در جانشینی هنرمند عصر رنسانس برای انسان‌های زمان ما قائل است و این جنایت که هر چیزی را باید تجزیه کرد تا فهمید! این نگاه خیلی درس آموز و شایسته دقت است.

به این انسان مدرن اگر گلی را هم نشان بدهی تا پرپرش نکند و درون‌ش را نشکافد درکی از آن پیدا نمی‌کند....

روند تخریب طبیعت و جنگل‌هایی که بشر پیش گرفته ما رو به روزی خواهد رساند که جنگل‌ها را خاطره‌هایی خوشایند و دور بدانیم. اما انگار خیلی زودتر مرثیه بر جنگل‌ها شروع شده است. این طرح یک بازنمایی دیجیتال از جنگل است که به مدد رشته‌های نور لیزری سبز رنگ ایجاد شده است. اگرچه این اثر توسط استودیویی طراحی و ساخته شده است که به طور کلی بر رابطه هنر و تکنولوژی و به طور ویژه بر روی لیزرها تمرکز کرده است، اما به نظر می‌رسد جذابیت تکنولوژی و عصر دیجیتال هنوز مانع آن است که بشر کمی دقیق‌تر به ظلمی که در حال انجام دادن در حق طبیعت‌ است نگاه کند

مرز بین فضاهای داخلی و خارجی در زندگی ما آدم‌ها خیلی وقت‌ها با عناصر موجود در آن‌ها و روابطی که با ما برقرار می‌کنند مشخص می‌شود. مثلا هیچ وقت انتظار یک صندلی راحتی با پوششی چرمی را در یک پارک عمومی دارید؟ 

یوست گودریان طراحی هلندی با پوشش یک صندلی بتنی پارک به وسیله‌ی چرم کوبیده‌شده به این پارادوکس ذهنی جامعه عمل پوشانده است. 

هنرهای دیجیتال روزبه‌روز در حال توسعه هستند چرا که هنرمندها در برخورد با جریان دیجیتال به دلیل ظرفیت‌ها و امکانات فوق‌العاده اون خیلی زود دل‌باخته جریان دیجیتال می‌شن. کم‌تر هنرمندی این روزها به اصالت فنون قدیم فکر می‌کنه و کم‌تر هنرمندی هم هست که به نوعی درگیر امکانات و ظرفیت‌های رایانه‌ای نشده باشه.

بسیاری از فنون دیجیتال معطوف به ایجاد نوعی وهم مجازی در جهان حقیقی هستند. به طور مثال ایجاد گریزی از اشعه‌های نورانی که نسبت به مکان ناظر تغییر جهت و راستا خواهد داد و به این ترتیب در فضای تاریک اتاق مخاطب احساس حضور در بی‌کرانی می‌کنه که تنها به واسطه‌ی شاخصه‌هایی از نور در قالب یک پرسپکتیو انتزاعی تعریف می‌شه.