یک کار خوبی شهری! شهر یک نماد قدیمی داشته و اون درختی کهن‌سال بوده که در تابلوی نقاشی قدیمی ای هم ثبت شده بوده. شهرداری تصمیم می گیره دیوار قدیمی یک بنای مهم شهری رو با یک نقاشی دیواری از حالت خراب فعلی دربیاره و در بافت شهری هم یک نمادسازی متناسب ایجاد کنه. 

آدام نیکلویکز برای پاسخ دادن به این نیاز، اولا اون درخت معروف رو انتخاب می کنه تا با عموم مردم شهر رابطه برقرار کنه. بعد به جای این که اون درخت رو مثل همیشه با نقاشی ساده‌ای روی دیوار پیاده کنه به این فکر می افته که چیزی ایجاد کنه که ظرفیت هر لحظه نو شدن و هر روز دوباره خلق شدن رو داشته باشه. این طور می شه که تصمیم می گیره اثر این درخت رو به نحوی بر روی دیوار ایجاد کنه که با بارش هر بارون ایجاد بشه و بعد از خشک شدن هوا محو بشه..... یعنی یک آن؛ یک گوشه در منظر شهری که گاهی نواخته می شه و گاهی ساکته و لزومی نیست که همواره بر سر ساکنان شهر آوار بشه و با زیاد دیده شدن اتفاقا از ارزش هاش کاسته بشه....

درسته در این کار هم برای این که بتونن انتخابی هر وقت لازم بود تصویر رو ظاهر کنن، آب‌پاش‌هایی رو در زیر کار تعبیه کردن اما در کل کار ظرفیت کم‌تر ولی بهینه و به اندازه و هدف‌مند دیده شدن رو داره... و این خوبه

اگرچه امثال این هنرمند ترکیه ای در حاشیه نوشت هاشون به نمایشگاه‌هاشون هدف‌شون رو از مثلا استفاده از دستمال کاغذی برای تولید چنین ترکیب‌هایی خلاقیت و یا کشف زیبایی نهفته در یه چیز دم دستی روزانه اعلام می کنن، اما به نظر من اون ها به صرف این که می بینن این پارادوکس میون مثلا دستمال کاغذی و یک کار هنری "به چشم میاد" برای جبران خلا هنرمندانه و خلاقانه کارهاشون از چنین چیزهایی استفاده می کنن.... البته روی نقدم همش به این بنده خدا برنمی گرده ها؛ این کارها بهانه بود تا چنین حرفی رو بزنم.

این که خیلی از کارهای هنری برای جبران خلا هنرمندانه شون به سراغ کمکی هایی می رن که همیشه هم این قدر محترم نیست تازه!

راستی جالب می شد اگه این کارها به نحوی اینتراکتیو نصب می شد و مخاطب با کشیدن برخی رول‌ها ضمن به حرکت درآوردن همه رول‌ها، فرم های جدیدی ایجاد می کرد.

تجربه تعلیق اون قدر هیجان انگیزه که هر روز مشاهده می کنیم به طرق مختلف طرح هایی در عرصه های مختلف هنری عرضه می شه و در همه اون‌ها به نوعی تجربه‌ی تعلیق گنجانده شده. انگار بشر معاصر با وجود درنوردیدن عرصه های گوناگون هیجان و لذت و البته سرگردونی در خیلی از اون‌ها، هنوز در تجربه‌ی تعلیق جای کشف و دریافت‌های جدید برای خودش می بینه. شاید هم یکی از دلایل مهم این قضیه ، عدم همه گیز بودن این تجربه باشه

این اینستالیشن به صورت یک بادکنک غول پیکر شفاف که در محیط بسته محصور شده، تجربه ی تعلیقی رعب‌آور و هیجان انگیز رو برای مخاطب ایجاد می کنه. راه رفتن بر سطحی غیرقابل اعتماد و در ارتفاعی نه چندان کوتاه. در حالی که دوستان و دیگر مخاطبان اثر در زیر تو راه می رن و تقلای تو رو مشاهده می کنن.

یک اثر ساخت دیجیتال فوق‌العاده؛ که در اون توده‌ای عظیم از ورقه‌های شفاف خمیده بر سه ستون در ترکیبی پیچیده چنان بنا شده که احساس باربری ثقلی از کار گرفته شده. قطعات با مدل‌سازی دقیق و از پس مطالعه و پژوهش در کیفیت مصالح و ظرفیت اون ها و نیز فرم‌یابی هندسی به صورت خمیده به دست آمدند و بعد با استخراج داده های کامپیوتری قطعات کار بوسیله‌ی دستگاه‌های ساخت دیجیتال ساخته شده و در محل سرهم‌بندی شده

عالی بود

هنرمندی که با یک حرکت حساب شده بستر ساحلی بزرگ رو به بوم نقاشی خودش تبدیل کرده....
البته این بنده خدا باز هم پیش از این‌ها نمونه کارهای بسترسازی با الگوهای فلورال و تکنیک گسترش یک تکسچر داشت، نظیرش این کار + اما در ابعاد به این بزرگی اون هم با روشی به این سادگی خب در نوع خودش نوآوری به حساب میاد.

 اینستالیشن  "Anything Can Break" به نوعی با نامش کامل می شه. یعنی با معرفتی پیشین که میاد و روی نگاه مخاطب می شینه اثر کامل می‌شه. تذکر این نکته که همه چیز ممکنه فرو بریزه چه میزان روان آرام برای مخاطبی می‌گذاره که زیر این توده‌ی آویزان سنگین و سیاه پا می‌گذاره؟ خیلی خوب بود....

خب! حالا اگه یه نامی بیاد روی این عالم  و بهمون بگه همه این عالم ممکنه فروبریزه چقدر در قدم‌ زدن های هر روزمون و زندگی معمول‌مون آروم می گیریم!؟
می دونین چیه؟ کسی آمده و گفته نام این دنیا "دارالفنا" ست. یعنی خانه نابودشونده.... خانه نابودی. یعنی نه این که ممکنه که حتما فروخواهد ریخت....

چه میزان اعتماد براتون می مونه به این دنیا؟ اگر که مخاطب این اینستالیشن بزرگ بشین....
پیش به سوی دارالبقا.
بی توجه به دارالفنا... عالمی که فروخواهد ریخت.

 

تصویرسازی کنید!