تعدد دیدن حرکت‌هایی این‌چنین در عالم هنر امروز به واقع سردرگم‌مون می‌کنه. نمی‌دونیم این طور حرکت‌ها رو باید به حساب کوتاهی قامت تمدن اخیر و جای‌گیری تفنن و fun به جای هنر و طلب معنا و حقیقت گذاشت یا این طور حرکت‌ها حرکت‌هایی انتقادی به وضع تمدنی هستند که توسط هنرمندها انجام می‌شه. هنرمندی این بار یک خاطره جذاب کودکی رو بهانه کرده.

وینای پاتیل، هنرمند هندی با استفاده از نی‌های بامبوی موجود در بافت اطرافش، این تونل زیبا رو با ارائه رفتاری سازه‌ای از نی‌ها در حاشیه‌ی یک نمایشگاه هنری برپا کرده

بابک گل‌کار در توسعه کارهای قبلی‌ش این بار گلیمی کامل از صنایع دستی ایرانی رو عرضه کرده که جای جای‌ش آسمان‌خراش‌ها و بناهای معماری کانسپچوال بیرون زدن.

اگرچه بار قبل که کارهای اولیه‌ش رو مرور می‌کردیم کمی به او و کارهاش خرده گرفتم اما این بار می‌خوام از منظری دیگه به کارهای بابک گل‌کار نگاه کنم. کارهای گل‌کار رو می‌شه به نوعی با فعالیت‌های میراث فرهنگی و گردش‌گری مقایسه کرد. فعالیت‌هایی که به جای تبلیغ یک آیین یا ابلاغ یک پیام در پی به دست آوردن چشم مخاطب و نگاه او هستند و بنابراین بر اساس فهم و روش شناخت او و حتی به قدر خواست و طلب او و حتی تر به کام او پیام رو تغییر شکل می دن و طرح می‌کنن. این درست همون برخوردیه که در ایران ما در ارائه مساجد و بافت‌های سنتی معماری و هنرهای صنایع دستی‌مون به توریست‌های خارجی می‌کنیم. ما مساجد رو نه به عنوان مکان‌هایی مقدس و شایسته احترام که به عنوان بناهایی زیبا به توریست خارجی معرفی می‌کنیم و بنابراین اجازه می‌دیم او با آداب خودش نه با آداب ما در اون‌ها حضور پیدا کنه و با اون‌ها رابطه برقرار کنه.

بابک گل‌کار هم در نگاهی دیگه داره به این مساله اشاره می‌کنه. او داره بیانی جدید از طرح‌های سنتی گلیم‌های ایرانی به دنیا عرضه می‌کنه؛ بیانی متناسب با فهم و نگاه مخاطب خودش. و در این بیان لازمه طرح‌های منکوب و مسطح هندسی گلیم‌ها که سرشار از معانی بومی هستند با حجم یافتن کنایه‌هایی معمارانه و مجسمه‌گونه پیدا کنن.

رقص‌ سایه‌ها نام مجموعه مجسمه‌هایی از دیت ویگمنه که به صورت توده‌هایی ناموزون و نامفهوم طراحی شدند و در طی چرخش و به قولی رقص در مقابل یک منبع نور تنظیم شده، در زاویه‌ای خاص تشکیل سایه‌ای معنادار بر سطح دیوار می دن. به این ترتیب در یک آن نگاه هوش‌مند و مدبر یک تدبیرگر در پس ظاهری نامفهوم هویدا می‌شه.   

 خلق یک فضای عظیم سورئال بوسیله یک پارچه بسیار بزرگ آویزشده و نورپردازی خاص در آلمان. در چنین فضاهایی آدمی نسبت‌ها و بعدها رو گم می‌کنه.

جالب این جاست که بدونین چیستی این بسته عظیم و این فضا با ارتفاع 90 متر تا قبل از بازشدن و بناشدن برای کسی روشن نبوده و کسی نمی دونسته که قراره یک فضای 177 هزار مترمکعبی محصول باز شدن این بسته باشه!

 دست‌ها یکی از بهترین دریچه‌های بیان مفاهیم هستند. حتی در فرهنگ‌ها و زبان‌های گوناگون هم به این مساله می‌رسیم. می گیم فلانی دست روی دست گذاشت. می گیم دست‌درازی. می‌گیم دست‌ از پا درازتر .... خلاصه دست‌ها گاهی به مراتب از زبان‌ها گویا‌ترند... چهار هنرمند اسپانیایی با تعریف پروژه‌ی دست‌ها اقدام به ساخت مجسمه‌هایی واقع‌گرا از فیگورها‌ی متنوع دست و نصب اون در جای جای شهر و در ترکیب‌های گوناگون با زمینه کردند. به این ترتیب گوشه‌هایی مفهومی از مفاهیمی شاعرانه تا مفاهیمی تکان‌دهنده در سطح شهر ایجاد شده....

با دیدن این کار یاد اثر ارزش‌مندی از دوستان خودم در حاشیه‌ی هیئت هنر و حماسه دانشگاه هنر افتادم که در اون‌جا هم با بیان دست‌های واقع‌گرا سعی در انتقال مفهومی درس آموز از تاریخ و روضه‌ای از روضه‌های حضرت حسین (ع) بود. امید که بتونم اون اثر رو هم این‌جا به نمایش بگذارم.

هنر اتفاق. این میز غیرپایدار با حرکت های زاویه‌ای و انحراف از معیاری که هر لحظه پیدا می‌کنه منجر به ایجاد شکل‌واره‌هایی عجیب و اتفاقی از ترکیب این گوی‌های سنگین می‌شه. هنر اتفاق با تدبیری غیراتفاقی.

یک جهان ناپایدار و خود تحول و خود تحویل....

میلیون‌ها بار، میلیون‌ها احتمال کنار نشستن تا ثانیه‌ای که الان در اون هستین شکل گرفته.... شما در بعیدترین احتمالات زندگی‌تون زندگی می‌کنین.... کافیه مرور کنین احتمالاتی که تا کنون می‌تونست شما رو «دیگری» کنه....

در این اینستالیشن در میان پهنه‌ی احتمالات شکل‌گیری ثانیه‌ها رو می‌بینیم.....

اما دقیقا مشابه عالم، این به ظاهر احتمالات دست برنامه‌ریزی دقیق رو در پشت داره. برنامه ریزی که ما رو به دیدار اینستالیشن فراخونده

در باب هنر پسامدرن گاهی با هم حرف‌هایی می‌زنیم. در این معنا که هنر دوران پسامدرن بعد از فروپاشی تمام ثابت‌ها و اصل‌ها و توصیف جهانی بدون ریشه و اصل و غیب -که البته کفره محضه- روی به معانی و بعدتر رو به جملات آورده. در باب جمله بعدها حرف خواهیم زد. اما معانی مورد نظر در نگاه پست مدرن صورت‌های تقلیل‌یافته و فاقد ارزش‌‌های بالا و پایینی از «معنی دادن»  و مفهوم داشتن هستند که می‌تونن حتی به بیانی کامل از مفهومی نظیر «چالش» بیانجامن. اصلا مهم نیست که چالش به چه معنا و چه منظور و در پی چه هدفی و چرا که اساسا این پرسش‌ها در نگاه پسامدرن فاقد اعتباره. چالش خودش موضوعه و معنای مورد نظر هنرمند همون چالشه و بس.

و در این کار چه کامل با فرم و رنگ و کنتراست این «معنی» رو بیان کرده

توپ بزرگ معلقی که در سطح‌ش زغال‌هایی آخته داره و اتاقی سفید با دیوارهای ناصاف که به خوبی اثر زغال رو می‌پذیرن....این اینستالیشن مهیج به غیر از جنب و جوشی که در آدم ایجاد می‌کنه یادآور یک نکته ظریف اخلاقی عرفانیه

بداخلاقی‌ها، گناه‌ها، زشتی‌ها برخی اوقات ماننده یک هم‌چین چیزی هستند. نقطه‌ای سیاه هستند در فضای سفید و پاک دل‌مون.  به مرور زمان که اون ها رو پاک نمی کنیم و مدام تکون‌ش می دیم و فعالش می کنیم دیواره‌های دل‌مون رو سیاه می کنن. سیاه و سیاه تر.... تا اون که از اون فضای پاک از اون اتاق سفید دل‌هامون یک دخمه تاریک و کثیف باقی می مونه که روزی از نور حتی جرات ورود به اون رو نخواهد داشت....

پاس‌دار اتاق پاک دل‌هاتون باشین...

دل‌هاتون رو مثل این کار عرصه بازی و آزمون و خطا قرار ندین.