یه مقدار سرم خلوت بشه حتما دستی به سر و روی بخش‌های یانون‌دیزاین می کشم. نقدا بخش نقاشی رو کم کم باید از گرافیک ها جدا کنم.

اما در مورد این پست :) نمی دونم روم می شه یا نه که این رو یک پست نقاشی نام بدم !؟ طبیعت بی جانه مثلا!
راستش برای بچه های هنری و مخصوصا رفقای نقاشی یکی از تمرینات ابتدایی و اولیه نقاشی های طبیعت بی جانه که ریشه در اوایل دوران رنسانس غربی و اواخر قرون وسطی داره به نوعی. از این حرف های تاریخی بگذریم. طبیعت بی جان تا همین امروز هم یکی از موضوعات معمول دوستان نقاشه.
دوستان نقاش در تمرین های ابتدایی، می گیرن و چیدمانی از عناصر بی جان رو در مقابل خودشون با ترکیب بندی های متفاوت می گذارند و از اون ها نقاشی می کنند.
در این اثر نقاشی اینتراکتیو، مجموعه چیدمانی از طبیعت بی جانه که به ظاهر در ترکیب بندی مشخصی چیده شده، اما این بار با تکون دادن و زاویه گرفتن بوم نقاشی، اون ها هم بی تفاوت نمی شینن ؛ اون ها هم می ریزن و تغییر جا می دن و خلاصه همین طوری نمی شینن جلوی جناب نقاش :)

 

 این اینستالیشن بیانی شخصی از جناب وانگ از لحظات آغازین جهان یعنی نظریه بیگ بنگ یا انفجار بزرگه. چیزی که جالب بود برام تفاوتیه که بین فهم فیزیکی این واقعه و این فهم و بیان هنرمندانه وجود داره! تخیل محض :) اما دوست داشتنی.

 تاب خوردن یکی از لذت‌های خوب کودک درون آدمیه انگار. هرچقدر هم قدت بلندتر می شه و وزن ت زیادتر باز هم صرافت تاب خوردن و تاب خوردن از دل و ذهن‌ت بیرون نمی‌ره! بماند که برخی موهومات اجتماعی نظیر هنجارها و قالب‌های استانده و ناجوان‌مردانه‌ی اجتماعی خیلی ها رو به ترس از سبک بودن و بی کلاسی، از این صرافت می ندازه؛ اما نمی‌شه منکر شد که تا جوون بمونی -چه جسم و چه دلت- بدت نخواهد اومد که هرازچند گاهی تاب بخوری و پات رو از زمین سفت و سخت و سنگی برداری!

حالا که می گن وصف العیش نصف العیش! بیاین در این پست تجربه‌های گوناگونی از تاب‌خوردن رو با هم ببینیم:
تجربه هایی که گاهی کودک درون آدم رو حتی ممکنه به ترس هم وابدارن!

 ما خیلی مصرف می کنیم. نه می شه توجیه کرد و نه حاشا! منطقی که نگاه کنیم، میراثی که در اختیارماست ، منابع طبیعی زمین به آرومی و تدریج داره ازمیان می ره. عقل، حتی عقل جزئی می‌گه تنها راه درست، متوقف کردن این رویه ست. کافیه بخوایم.

این تاپیوگرافی های یخی، خوب گوش‌زد می کنند این واقعیت پرسرعت رو. در سطحی بالاتر ، عمر برف است و آفتاب تموز / اندکی ماند و خواجه غره هنوز....

بچه ها خیلی این کار اینستالیشن رو دوست خواهند داشت! :) من هم.

 لوستری پارافینی که با روشن شدن‌ش مانند یک شمع می سوزه  و آب می شه! هنرمند برای رسوندن پیامش حاضر شده اثرش رو حتی فدا کنه و همین سوختن و آب شدن کار تمام حرفه این اثره. اثر خیلی تاثیرگذاریه. سوختن و آب شدن و نور دادن  و روشن کردن.

مراحل ساخت و عکس های مکمل هم به نظر دیدنی و قابل استفاده هستند.

 دیری نمی گذره که کاربردهای این لامپ‌های LED روزبه‌روز بیشتر می شه در فضاسازی ها و طراحی های داخلی. همین امروز هم کم نیست این کاربرد اما کم کم اتودهای متهورانه و رو‌به‌جلویی نظیر این اینستالیشن اینتراکتیو راه رو برای کارهای فوق‌العاده و متفاوت باز می کنن.

نمی دونم شاید حسادت باشه، اما وقت هایی که اتودهایی به این سادگی اما تاثیرگذاری و پراحساسی می بینم کلی ناراحت می‌شم! چرا ما نباید به بیان های خوب و درخور در نمایشگاه ها و فضاسازی های معنایی و فرهنگی مون برسیم!؟ واقعا همیشه موضوع هزینه نیست یا اجرای سخت .

این اینستالیشن تعاملی، مجموعه ای عروس دریایی اوریگامی کاغذیه که در آکواریوم ونکور کانادا از سازه‌ای ساده و سبک و البته طراحی شده آویز شدند و نورهایی رنگی در اون ها قرار داده شده که به صورت تعاملی تغییر رنگ  و نور می دن. کار تلفیقی از نور و هنر اریگامی و فانوس های شرقی و موضوعات دریاییه!

صرف نظر از بخش نورها و اینتراکتیو بودنشون که البته اتود سختی نیست، باقی طرح تنها بر خوش فکری و طراحی اتکا داره و ساخت خوبش هم نتیجه دقت خوبه نه هزینه های گزاف.