هر کدوم از آثار زیر انگار کوچک شده و یخ زده لحظه ای از زمان و مکانه که با دقت درشون می تونین به قدر یک رمان گاهی و غالبا در اندازه های یک داستان کوتاه روایت داشته باشین در مورد هر اثر.

حالا بیایید با این پست برخوردی کمی چالش انگیز بکنیم.
اگرچه در تمام مدل‌های مینیاتوری زیر اشاراتی طنز و لطیف وجود داره که آدمی رو علاقه‌مند بهشون بکنه اما وجه مشترک تمام این آثار کوچیک بودن خارج از معمول و تصورشونه. آیا ما این کارها رو "زیبا " می دونیم چون کوچیک و غیرمنتظره هستند یا لطیفه ها و نگاه طنزآمیزشون موجب می‌شه که برای ما جذاب باشند و ارزش‌های هنری پیدا کنن؟

مشابه این سایت معماری ما در شمال تهران و خیلی شهرهای کوهستانی دیگه کشور کم نداریم. سایتی که در شیب صخره ای کوه قرار داشته باشه و خونه لاجرم باید به داخل خاک بره. راه‌کار اصلی معمارهای ما در این موارد پاک کردن صورت مساله ست. خونه رو می برن تو دل توده و تمام بخش های بی ارزش رو به قسمت خاک و صخره تکیه می دن تا محافظت کنن خونه رو از اون بخش ها و نور رو تنها از بخش جنوبی می گیرن.

اما این معمار یهودی در قدس گرفته خونه ای طراحی کرده که اتفاقا همین جداره صخره ای پشت خانه شده جاذبه اون. نور رو از بالا گرفته و با جدار شیشه ای انگار صخره های طبیعی دکوری زنده و پویا و همیشه پرروح برای خونه هستند. واقعا در طرح هامون چقدر فرصت ها هست که توسط ما تبدیل به تهدید یا در بهترین حالت ها هدر می شه....

نسبت این دفتر کار با خانه و در تناسب با حیاط مرکزی و حیاط خوبش و ... همه و همه آدم رو خیلی به یاد اون چیزی می ندازه که در الگوی زندگی اسلامی فکر می کنیم می تونه به کالبد اثر بگذاره و خانه های ما رو شکل بده
فرصت نکردم طرح رو به تمامه چک کنم اما خیلی نکات خوب و مثبت دیدم در طرح این خونه که شاید با هم‌کاری خودتون در کامنت های همین پست بهش رسیدیم.

درسته با نگاه  درست تر به موضع مسکن فاصله داره و کفاف رو رعایت نکرده، اما برای معماری که تا این اندازه به آسمان هستی و آفاق بها بده که برای طلوع و غروب خورشید و گردش مدارات سماوی و رصد آسمان ها در معماری ش حساب باز کنه ، خیلی احترام قائلم.

 یه مقداری به ظاهر نور محیط داخل رو کم کرده،  اما در عوض یک باغ عمودی شهری خوب و یک خونه‌ی همیشه سرسبز درست کرده.