قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
با وجود متریال صنعتی و غیرطبیعی این بنا، رابطه ی خوبی با محیط ساختش برقرار کرده و دوستانه به نظر میاد. جالب این جاست که ارائه‌های پیش از ساختش به هیچ عنوان بهتر و فریبنده تر از خود کار نیست. برخلاف برخی کارها که رندرهایی فریبا دارند اما از ساخت خوبی برخوردار نیستند
این اینستالیشن که در ابعاد معماری و حتی در ابعاد شهری انجام شده تنها عمری پنج دقیقه ای داشته .
ساختمانی در شرق لندن انتخاب شده تا نمای اون با حدود 10000 یعنی ده هزار لباسی که دورریخته شدن اما سالم هستن و قابل استفاده ، پوشش بشه. کل اثر پنج دقیقه به نمایش درآمده و بعد هم جمع شده. طبقه هم کف این ساختمان هم یک مغازه قرار داره و نام Shwopping هم به کنایه داره معنای اثر رو تکمیل می کنه
در این کار دو تا نکته بود که حائز توجه بود؛ یکی نمای مجموعه که نگاهی جالب به سایت و بستر طبیعی داشته وبا ترکیب تایل‌های رنگی سعی کرده بنا میون آسمون و زمین سایت رابطه ای هوشمند برقرار کنه؛ هوش‌مندی رو از این جهت می نویسم که می تونست خیلی ساده تر بین رنگ آسمون و رنگ زمین یک گرادینت برقرارکنه اما در چینش تایل ها نوعی زیباشناسی و ترکیب رنگ به کار برده که قابل توجهه .
نکته دیگر در این بنا، پله ای بود که در میون توده بنا به سمت پایین طراحی کرده بود؛ تلفیق نور و درخت با سطوح پله به نحو خوب و خاطره انگیزی انجام شده و خوبه که تاملی روش داشته باشیم
اون قدر دیتیل‌ها و رفتارهای نامعمول و مغایر با تجربه های مرسوم مون در این طرح دیدم که حیفم اومد این جا بازنشرش نکنم.
درسته این اثر ساخته شده و البته که بسیاری از کارهایی که انجام داده بیشتر نمود یک حرکت انتقادی دارند تا مثلا راه‌بردی معمارانه. اما واقعا چه چیزها که ما در زندگی مون خودمون قرارداد کردیم و مثل وحی منزل می دونیم‌شون و در مقابل چه چیزها که جزو اصول هستند و از طرف ما نادیده گرفته می شن....
برای رسیدن به راه‌حل های نو، باید ابتدا بند عادت ها رو درید....
با رشد و توسعه امکانات و ورود دستگاه های دیجیتال و روبات ها به عرصه ساخت و ساز امروزه خیلی اتودها می بینیم که ترکیب عناصر معماری در اون ها به وسیله‌ی امکانات حوزه روباتیک، در ترکیب‌هایی پیچیده تر از اون چه در عرف جا افتاده ، شکل می گیرن. مثلا دیوارهایی دیده م که آجرهای تشکیل دهنده دیوار با چینش تحت زوایای مختلف در عین این که مشبکی گذرا رو ایجاد می کنن، در سایه روشن‌های نماهای مختلف شون هم تشکیل تصاویر و الگوهایی بصری می دن.
همین چند روز پیش هم کارگاهی در دانشگاه تهران اختتامیه گرفت که البته با عنوان و ادعای fabricating به چینش هایی نوآورانه از واحد مدولار آجر پرداخته بود.
القصه این که اگرچه حتی در بستری خاص هنوز تکنولوژی اون قدر همه گیر نشده باشه که به راحتی بشه هر کاری انجام داد، اما راه برای ابداع و نوآوری ولو با همون ابزارهای مرسوم بازه! و هیچ بهانه ای پذیرفته نیست.
در نمای این ساختمون یک نکته جالب بود و یک نکته شرم‌گینانه!
نکته جالب وجود گلدان‌هایی در نما بود که با وجود نظم هندسی خشک و خالی شون عنصری سبز و طبیعی هستند و غنیمت به حساب میان!
اما نکته شرم‌گینانه،توجه به قامت کوتاه شده بشر در این کاره. یه زمانی بشر تصویر اساطیر و پهلوان‌های عموما اخلاقی آیینی شون یا روایت وقایع مهم عالم رو بر سطوح معماری اطراف‌شون منقوش می کردند تا تثبیت کننده و جاعل امری حقیقی باشند؛ اما این نما، مدولار تصویرسازی ای بچه گانه ست که هیچ معنای حقیقی در زندگانی نداره.... امان از کوتاهی قد تمدن اخیر بشری...
چنین نماسازی هایی رو این جا می ذارم تا یه مقداری دوستان معمار رو تحریک به نوآوری با این ورقه‌های بی خود آلومینیومی بکنم. آخه این ها به طور طبیعی هم اصلا دوستانه نیستند بعد هیچ کس هم در این شهر نمی گیره یک حرکت هنرمندانه ای بزنه تا لااقل کار ارزش پیدا کنه و این خوب نیست!
