- ۰ نظر
- ۱۹ اسفند ۹۲ ، ۲۰:۲۹
قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
بناهای معماری شاید بهترین بازماندههای تاریخ بشری هستند و بهترین عبرتها. معمولا در مواجه با بناهای تاریخ کهن و خرابههای آنها ضمن تحلیل شکوه برخی از آنها به این فکر میکنیم که چه بسیار عظمتهایی که حالا در دل خاک ماندهاند و معطل و خالی از سکنه و خرابه شدهاند... یعنی فکر میکنیم که دنیا به هیچ چیز وفا نمیکند و چه زود میگذرد و .. از این دست. اما کمتر حواسمان هست که این تقدیر محتوم خودمان نیز هست.
یادم هست در همین دوران نزدیک دانشجوییمان بناهایی خاص از دوران اخیر را تجلیل میکردیم و آنها را آیکونهای دوستداشتنی معماری معاصر جها میدانستیم. اما هنوز هیچ تاریخی بر آنها نگذشته حالا باید از تخریب و از کار افتادگی آنها حرف بزنیم. انگار دوران اساطیر نیز کوتاه شده است. هیچ فکر میکردید همین خانه آبشار فرانکلویدرایت، پدر معماری مدرن آنگولاساکسن را که یکی از مهمترین آیکونهای معماری مدرن است و اتفاقا بین دانشجویان معماری نیز از احترام و اعتبار خاصی برخوردار است، در کمتر از ۸۰ سال از عمر آن، به صورت تخریب شده و از کار افتاده ببینید؟ در این پست ۷ بنای مشهور از معماران مشهور دوران معاصر را با هم میبینیم که اخیرا به دلایل فنی و افتصادی و ... خلاصه جبر زمانه یا در حال تخریب هستند یا اشکالات متعدد فنی پیدا کردهاند و یا متروکه و تخریب شدهاند. خوب است دقت کنیم که برخی از این آثار ساختههای همین دو سه سال اخیر در دنیا هستند که در زمان بازگشایی خیلی هم صدا کردند اما حالا در کمتر از دو سه سال در حال تخریب جزئی و کلی و ضرردهی هستند.
در طراحی و توسعهی بناهای مذهبی معاصر رویکردهای مختلفی در جهان معماری وجود دارد. برخی مذهبیون ادیان با رویکردهای فرمگرا سعی بر حفظ سنن معماری مذهبی گذشته خود دارند و در مقابل برخی فکر میکنند نهاد مذهبیشان باید برای برقراری رابطه با مردم معاصر، به آخرین رویکردهای تکنولوژی معماری دست پیدا کنند؛ و صد البته متاسفانه در برخی نقاط جهان نظیر شمال اروپا و اروپای غربی، حتی تغییر کاربری سخیف و گاهی توهین آمیز بناهای مذهبی نیز در دستور کار برخی نهادهای تصمیمگیر قرار میگیرد. در نقطه مقابل در شرق آسیا رویکردی مفهومی به موضوع این طراحیها وجود دارد که نه فرمگراست و نه با شورش فنآورانه از روح حاکم بر مذاهب شرقی فاصله گرفته است.
معبد تازه تاسیس کایکوین نینبوتسودو در توکیوی ژاپن یکی از بناهای مذهبی معاصر است که رویکرد روحانی خاص مذهب ذن از آن بنایی خاص ساخته است. زیربنایی ۵۷۰ مترمربعی در زمینی به مساحت حدودی ۱۲۰۰ مترمربع که با وجود ساخت فنی و امروزی آن آمیختهگی بالا با طبیعت مورد نظر مذهب ذن و هنرهای سنتی آن پیدا کرده است. شاید راه رفتهی استادان معمار ذن :) راهی رفتنی باشد...
نیروگاه خورشیدی آیونپا یا به عبارتی بزرگترین نیروگاه خورشیدی جهان، به مالکیت NRG و چند شرکت خصوصی دیگر مثلا گوگل! چند روزیست که در کالیفرنیا به مرحله بهرهبرداری رسیده است. نیروگاهی که ۳۹۲ مگاوات برق خورشیدی معادل نیاز بیشاز ۱۴۰ هزار خانه در کالیفرنیا را برآورده میکند و در سال حدود ۴۰۰ هزار تن مکعب کربن دیاکسید را از هوای شهر خارج میکند..... چنین سرمایهی عظیمی تماما به دلیل تابش آفتاب به دست آمده است. انرژی پاک خورشیدی... این نیروگاه را در جای یک دریاچهی خشک شده -شاید شبیه دریاچه نمک قم خودمان/ یا مثلا دشت کویرمان- بنا کرده اند. آینههای روباتیک گردنده با نور خورشید نور را به مرکز دایرههای بزرگی میتابانند که برجی جمعکننده در آن مرکز با تبخیر آب و فرستادن بخار آن به مولد الکتریکی، برق تولید میکند.
ما در کشوری زندگی میکنیم که نقاط درخشانی از آن تنها چند روز ناقابل آفتاب ندارند. ما در کشوری هستیم که ظرفیت فوقالعاده و دوچندانی برای این طور بهرهبرداری ها داریم. ما در کشوری هستیم که اگر نگویم به راحتی اما به هر تقدیر به فنآوریهای بسیار بالایی نیز مجهز هستیم. اتفاقا با تمام چالشهایش ساخت نیروگاه خورشیدی نباید سختتر از اتمی و .... باشد. نمیدانم چرا کسی در ایران عزم جدی برای این کار ندارد؟
مهندسین مشاور معمار وو ترونگ نگیا، برای طراحی و توسعه کافه wNw تصمیم به حداقل استفاده از فولاد و سازههای فلزی و کاربرد مصالح بومی ویتنام میگیرد. به این ترتیب با ترکیب کابلهای کششی فولادی و تیرها و ستونهایی بافتهشده و فرمداده شده از چوبهای نی بامبو، موفق به پوشاندن دهانهای با عرض ۱۲ متر و با این شفافیت و سبکی خاص خود میشود. مشاور همچنین با مطالعه خوب اقلیمی و مدلسازی جریان هوا در این منطقهی نیمه-حارهای، با طراحی استخری در مجاورت سازه، جریان طبیعی هوا را در زیر سازه خود که همان فضای اصلی کافه باشد تامین میکند.
یک نمونهی عالی از توسعه سازههای سنتی در کاربردی امروزی که به نوعی میتوان آن را امتداد معماری سنتی منطقه در زمان حال دانست.