قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
استودیوی a21 خانهای با نام خودش طراحی کرده که در اون ترکیبی از خانه واستودیو رو مشاهده می کنیم. پلان های بنا قابل ملاحظه و توجهه و ویژگیهای فضایی جالبی در کار گنجونده؛ اما
به شخصه از حرکتی که در ساخت کف شفاف و کاشت درخت در داخل فضا و نحوه نورگیری متفاوت بنا زده، استفاده کردم.
برخوردهای شکلی نوآورانه با میراث معماری و هنر گذشته وقتی "به کار بیان" و عملکرد درستی داشته باشن، نوعی از روش طراحی هستند که به نظر کمترین انتقاد رو بین روشهای گوناگون طراحی می تونه متوجه خودش کنه. هم نمی شه چندان به بی توجهی به تاریخ و میراث متهمش کرد هم به واپس گرایی و انحطاط...
در این پست مجموعه گرافیک و گرافیک محیطی و فضاسازیهای مربوط به المپیک لندن 2012 رو با هم مشاهده می کنیم. سهم چون منی از جریان المپیک فکر کنم همین چند پستی باشه که این چند وقت از بناهای مربوط به المپیک و یا مثل این پست از هنرهای وابسته به جریان المپیک می ذارم چون به واقع اون قدر بیکار نشدم و وقت رو مجانی به دست نیاوردم که پای تلویزیون جمهوری اسلامی به پای مسابقات المپیک هدر بدم.
خب پست رو مشاهده میکنین و میبینین که تعداد طرح ها به حدیه که نمیتونم در مورد تکتکشون نظر بدم. بگذارین تنها در مورد لوگوی مسابقات و الگوهای اقتباسی از اون که به نوعی خیلی از طرحهای موجود در این مجموعه رو انتظام داده نکتهای بگم.
رصدخونه ها به نظرم تنها بناهای عصر اخیرن که حال و هوایی اسطوره ای دارن هنوز...
اون قدر قامت هنر و معماری در تمدن اخیر کوتاه شده که عظمت پل ها و سازه های غول پیکر اخیر در مقابل بناهای کوتاه قامت اما رفیع تمدن های باستان ناچیزه انگار، اما رصدخونهها این طور نیستند. با اون که غالبا چندان هم بزرگ نیستن اما نمی دونم به خاطر فرمشونه یا به خاطر محل استقرارشون -که غالبا بر فراز کوه ها ست- یا حتی به خاطر محتوای مرتبط با آسمونشون نمی دونم، اما به هر صورت حال و هوای دوران کهن، دوران اوج تمدن بشری رو دارن انگار :)
علی رضا تغابنی در طرح ویلای امیر واقع در کرج، سعی کرده در کنار ارائه کالبدی متناسب با سلیقه ها و سبک زندگی دنیای مدرن از برخی ویژگیها و عناصر و ارزشهای معماری خودمون هم بهره ببره. او حصیر چوبی رو خیلی خوب در کارش به کار برده، با نماسازی کاهگلی به شکلی که تداعی کننده معماری خشتی خودمون باشه، حال و هوای اثر رو ایرانی کرده و اگرچه با ساخت انحناهای جالب در جداره نهایی کاری به کل متفاوت ارائه داده اما امتداد روح معماری سنتی ایرانی در کار حس می شه. حضور آب و پله بام که به صورت نمایان به بنا تکیه داده هم از دیگر عناصر آشنای معماری سنتی هستند که در ویلا امیر دیده می شن.
فارغ از این عناصر ظاهری، تغابنی در ساختار کلی بنا هم دو عرصه خصوصی و عمومی، اندرونی و بیرونی رو به خوبی و با نسبتی معین از یک دیگر دور کرده، پوسته ای یکپارچه رو روی کار کشیده تا اثر رو یکی کنه و برخی نوآوری ها یا تقلیدهای هوشمندانه هم از برخی ویلاهای معروفی که این سال ها در جهان دارن ساخته می شن از دیگر نقاط مهم این طرحه.
دوستان معمار یا علاقه مند به معماری جواب بدن. اون چیزی که به دنبالشیم و اسمش رو می گذاریم "معماری ایرانی در عصر حاضر" در طرح یک ویلا، چیزی از جنس این کار علی رضا تغابنیه یا چیزی فراتر مورد نظر دارین!؟
چقدر خوب نور و رنگ رو در دل این بنای بی روح ، به کالبد روح بخشیده.
بنایی رنگین کمانی!
به شخصه با حضور رنگ های شارپ و نورهای رنگی در این ابعاد در دل معماری مخالف بودم و فکر می کردم این طور فضای معماری از فخامت ! می افته اما در طی نمونه های موفقی که این مدت در وب دیدم کم کم نظرم داره تغییر می کنه. البته نمی شه نادیده گرفت نقش صنعت قوی و تکنولوژی بالای به کار رفته در این کارها که شیشه ها و رنگ هایی متفاوت از اون چه ما به طور طبیعی می شناسیم رو به کار بردن
این سقفهای بابل دک، سقفهای عرشهی حبابی اخیرا در ایران هم دارن به کار گرفته می شن.
در این سقفها به جای پرکنندههای یونولیتی یا سفالی از گویهای کرهای پلاستیکی سبک عایق صوت و حرارت استفاده می شه که خب مشکلات اجرایی سفال یا مشکلات محیط زیستی و خطرات یونولیت رو ندارن
این پست رو به منظور ترویج این دیتیل و آشنا شدن تون باهاش میگذارم تا در طرح هاتون به کار بگیرین...
چقدر رفتار این بنای بزرگ برام جالب بود. تمام فضاها رو زیر زمین برده و نور رو از بالا به عمق زمین هدایت کرده و در عوض بستری خوب برای شهر ایجاد کرده که در اوج احترام به منظر شهری و نمای ساختمان های اطراف و رعایت حال اون ها درتامین نور و هوا و منظر، چه میزان حجم اضافی رو از بار بافت شهری هم برداشته....
سازه اکسپوز کار هم جالب بود....
متاسفانه قوانین مندرس و کپیبرداری شده ما که هیچ نگاه نقادانه عالمانه ای رو هم نمیپذیرن، به طور کلی دست طراحان ما رو برای به کارگرفتن نوآوری هایی این چنین در صنعت ساختمانی بستند. ما امروز مجبوریم مطابق قوانین بی ارزش اما لازم الاجرای معماری در شهرهامون، برای هر کدوم از این توده های آهنی سنگین و بی روح که هویت شهر و زندگی مون رو به بازی گرفتند (یعنی ماشین ها) فضایی ارزش مند و نه چندان کم از معماری مون رو به پارکینگ اختصاص بدیم و هیچ نوآوری در این راه پذیرفته نیست....
گاهی با خودم می گم خدا پدر بسازبفروش ها رو بیامرزه که با این وجود دارند می سازن.....
