تجربه رانندگی در روزهای بارانی را دارید. جهانی مواج در پشت شیشه‌های ماشین که گاهی خیلی متفاوت از واقعیت و حتی شورانگیز می‌گردد. یقینا اگر خاطرات کودکی‌های‌تان را ورق بزنید می‌بینید این چنین تجربه‌ای آن دوران حتی بسیار بسیار شورانگیز‌تر و بدیع‌تر بود و کشف و شهودهایی بچه‌گانه اما عمیق را در پی داشت. هنرمند نقاش الیزابت پاترسون، با یاد و مرور خاطرات دوران طلایی کودکی و تجربه‌هایی این چنین شگفت از آن دوران، سعی در بازنمود آن صحنه‌های عجیب اما این بار با مداد و گچ رنگی کرده است. نقاشی‌هایی که از حیث تکنیک تنه به تنه واقعیت می‌زنند.

هنرمند توماس ساراسینو با آگاهی کامل چنین فضاسازی عظیمی را در امتداد ناپایداری‌ها و ابهامات علمی فیزیکی نوین و حتی در امتداد حضور سیستم تارگستر پیچیده‌ای به نام اینترنت در زندگی ما می‌بیند. جریان تعلیقی و تمایلات به ناپایداری در طراحی معماری سال‌های اخیر در جهان به شدت در حال گسترش است و بی‌شک این گونه ره‌یافت‌های (یا حتی ره‌زنی‌های) تمدنی را نباید کم تاثیر در این جریانات دانست.

۲۵۰۰ متر مربع آن هم در ارتفاع بیست‌ متری از سطح زمین بر فراز ووید مرکزی یک موزه در تعلیقی شگفت آور! این یعنی یک ناپایداری عمیق و تجربه‌ای منحصر به فرد که می‌تواند نگاه آدم را به زندگی -حتی- تحت شعاع قرار دهد.

برندهای مشهور یک کار مهم می‌کنند. آن‌ها معمولا با حمایت‌های مالی خرد و کلان از کارهای آزاد هنرمندان -که گاهی هزینه چندانی نیز برای آن‌ها ندارد- علاوه بر مطرح کردن بیشتر برند و فعالیت خودشان همیشه می‌توانند ادعای حمایت از هنر و هنرمندی داشته باشند. اما بسیاری از ساختارهای رسمی و نیمه رسمی کشوری ما، با عدم فهم درست از این مساله معمولا عرصه و امکانات دادن به فعالیت‌های آزاد هنری را چیزی طفیلی و حاشیه‌ای می‌دانند که کافی‌ست بحرانی یا مشکلی مالی وجود داشته باشد تا به این بهانه به کل آن را کنار بگذارند.

غرفه بطری پلاستیکی‌های کوکاکولا یک ساخت شگفت‌ و عالی از ۱۷ هزار بطری خالی نوشابه کوکاکولا است که به صورت پوششی نواری دو قوسی و در مقیاس نه چندان کوچک توسط گروه پندا عرضه شده است. قصد تبلیغ این برند را در این پست ندارم. اما واقعا لازم است فعالان فرهنگی از چنین برندها و شرکت‌هایی چیزهایی را یاد بگیرند.

دنیای مجازی با انسان‌ها کاری می‌کند که حتی آرام آرام دنیای واقعی را فراموش می‌کنند. در این دنیا گاهی هزاران امضا و تایید و لایک و ۱+ برای یک اعتراض یا کمک یا ابراز شادی ارسال می‌شود اما در دنیای واقع هیچ اثری نمی‌گذارد. باید از این جهان مجازی به قدر اعتبارش بهره ببریم و واقعیت پیرامون‌مان را فراموش نکنیم.

انجمن امداد بحران سنگاپور با ارائه سه قطعه پوستر سریالی در قالب کمپینی، به ما گوش‌زد می‌کند که «لایک زدن، کمک نمی‌شود» باید اقدام کرد.... راستی این روزها نبرد فجیعی در منطقه شام برقرار است. و به فجیع‌ترین وضع ممکن آدم‌خوارانی در پوسته انسان به جان مظلومان افتاده‌اند. فکر می‌کنید همین پست و دیگر فعالیت‌های مجازی ما چه کمکی می‌کند؟! باید اقدامی کرد....

معمولا در وادی هنرهای ناب هرازچندگاهی بروز خلاقیت و یا نبوغ یک کودک و عرضه آثاری خاص و متفاوت که محصول آموزش و تعلیم نیستند، خیلی خبرساز می‌شود. اما این روزها خانه هنرمندان میزبان بروز خلاقیت و نبوغ هنرمندی خداداد و تعلیم نیافته است که با وجود سرحالی کودک درون، چندان هم کودک نیست! 

منور رمضانی یا همان ننه حسن پیرزن یا بهتر بگویم مادربزرگی‌ست که با ارائه سبک و نگاه خاصی در نقاشی‌های ساده و متفاوت خود این روزها میزبانی نگاه اهالی هنر و نقاشی را پذیرفته است. مهم‌تر از همه این‌ها برایم جالب است که حضور در خانه هنرمندان و قاطی شدن با جامعه هنر، ننه حسن را از ننه حسن بودن نیانداخته است. برخلاف برخی که سعی می‌کنند با کمک هنر برای خود هویتی و شانی بسازند، این ننه حسن است که به هنرش شان و هویت می‌دهد و این به واقع ستودنی ست.....

در کنار برخی اتوبان‌های تهران هم چنین درختانی را می‌توانید ببینید. درختانی که به صورت ناجور در میان و گاهی روی توده‌های سیمانی و فلزی ساختمان‌هایمان قد علم کرده‌اند و کمی دقت کافی‌ست تا متوجه بشویم که درخت نیستند و یک دکل مخابراتی تزئین شده هستند! این تصاویر را دولین مارش در افریقای جنوبی گرفته است. تمدن اخیر میراث ما را می‌گیرد و به جای آن دست‌آوردهای خودش را جای‌گزین می‌کند. اقوامی که هنوز ریشه در میراث خودشان دارند در چنین شرایطی مجبورند به هر صورت که شده میراث‌شان را بازنمایی کنند. حتی با تزئین مزورانه‌ی یک ستون فلزی به شکل درختی شکوه‌مند.... 

غافل از این که این یک فریب است. و یک تهاجم به حریم میراث ما. تهاجمی که کمی بعد حساسیت ما میان آهن و سیمان مرده و درختی زنده را کم‌سو می‌کند.

همان‌طور که در دوران بعد از رنسانس به دلیل برخی نواندیشی‌ها جریان توجه به طبیعت بی‌جان در میان نقاشان مشهور منجر به خلق تابلوهای بزرگی با موضوع طبیعت بی‌جان شد، امروزه نیز در میان عکاسان یکی از موضوعات مورد توجه همین طبیعت بی‌جان است. عکاسان معمولا در کارهای طبیعت بی‌جان‌شان در پی خلق صحنه‌هایی ناب و نگاه‌هایی متفاوت به عناصر بی‌جان هستند که در پس ترکیب‌بندی و هم‌نشینی رنگ‌های متفاوت و بهره‌مندی از انعکاسات و سایه‌روشن‌های نوری مناسب و ... به دست می‌آید. 

تصاویر جدیدی که از دوربین‌های ماه‌واره‌ای ناسا و ترکیب آن‌ها با داده‌های چند ماه‌واره جغرافیایی دیگر ایجاد شده است با کنتراست بالا مناطق سبز کره زمین را نشان می‌دهد. در یکی از تصاویر این پست نوار سبز شمال ایران خودمان را هم به خوبی می‌بینید. 

دیدن این تصاویر به خوبی ظرفیت‌ها و محدودیت‌های طبیعی ایران مان را در مقابل دنیا به چشم ما می‌آورد. ظرفیت‌های کویری و کوهستانی آن و محدودیت‌های فضای سبز و پوشش گیاهی ایران زمین را.

به بهانه نمایش فستیوال خون در حلقه هنر این پست بازنشر می‌شود. می‌توانید تحلیل فستیوال خون در جلسه چهارم حلقه هنر را نیز در این‌جا بخوانید :

می‌دونین این دستمال کاغذی‌ها، این کاغذها این همه کتاب‌ها و دفترها و .... همه و همه از چه فرآیندی و با چه هزینه‌ای دست ما رسیده؟ می دونین ما در چه جنایتی سهیم هستیم؟ با نگاه به چنین پس‌زمینه‌ای آیا به خودمون هر طور استفاده رو اجازه می دیم؟

یک طرح اینستالیشن خوب و پراحساس و از همه مهم‌تر دغدغه‌مندانه و خودجوش از بروبچه‌های خوب ورودی 90 رشته معماری دانش‌گاه هنر. یانون‌دیزاین به تمامه از به اشتراک گذاشتن تجربه‌های هنری و طراحی دوستان رشته‌های هنری، حتی تجربه‌های دانش‌جویی و دانش‌گاهی‌تون استقبال می‌کنه.

گرمای این روزهای تهران وجوب داشتن فضاهایی شهری و خنک را به شدت برای‌مان روشن می‌کند. در طراحی این بخش افزوده به آکواریوم بزرگ شهر لیسبون در پرتغال، علاوه بر انتزاع خوب مفاهیم در اجزا و ساخت بی‌نظیر صنعتی پروژه که به کمک طراح آمده تا بتواند ایده‌ی خود را محقق کند، با ایجاد یک عرصه‌ی شهری خنک در میانه‌ی بنای افزوده و بنای قبلی روبه‌رو هستیم.