قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
این ساختمان عجیب امسال جایزه ساختمان سال جهان فیستیوال معماری جهان سنگاپور رو برد؛ ساختمونی که یک جور مینیاتور از یک جنگل و باغ استوایی و آبشار‌های متعدد اونه که در زیر سقفی سیال و شیشه بنا شده
در واقع جایزه رو برای تهویه هوای مطبوع و طبیعی این بنا درنظرگرفتن ولی نمی دونم چرا به کل تیم طراحی و به طراحی این بنا اختصاص پیدا کرده! :)
"طراحی منظر سال" عنوانی ست که به این طرح منظر در سنگاپور توسط فستیوال معماری جهان اعطا شده. پارکی که در کنار رودخانه‌ی بشن در سنگاپور با حفظ حداکثر ظرفیت های طبیعت دست نخورده و با ساخت حداقل و عاقلانه و کم‌ترین تنش مصنوع با طبیعت خدا شکل گرفته.
به خصوص در زمانه ما که "توسعه" غربی به سمت هرچه بیگانه تر شدن از طبیعت سوق‌مون داده، و هرچند یکی دو دهه ست که بشر داره لاف حرکت به سمت طراحی و معماری سبز می زنه اما هم‌چنان چنین طرح هایی غنیمته.
یک چنین چیزی ببینین یه صبح شلوغ و پر سر و صدا تو قلب شهری مثل تهرون یا شهرهای بزرگ ، چه حالی بهتون دست می ده؟؟؟ یکی از کارکردهای هنر همین تکون دادن ، همین زنهار زدن به مخاطب، همین یک آنه انگار....
قطره‌های آب هینز مایر یک تجربه بی‌نظیر عکاسیه. مایر در این تجربه چیزهایی رو کشف کرده که هر روز بارها داره در اطراف ما رخ می ده و اصلا متوجه شون نیستیم.
البته او در این کارها، خودش هم تاثیراتی گذاشته و حالت هایی رو خلق کرده اما اساس دیدن چیزیه که ما نمی دیدیم و او دیده
کار هنرمند گاهی همینه. به دیده آوردن نادیدنی ها.... و این هم البته یک سطح از این مساله ست....
می دونین شما با درست مصرف کردن آب و اسراف نکردن چه چیزهایی رو حفظ می کنین!؟
به این مساله فکر کنین. این همون چیزیه که این چند پرده قرار دارن به یادمون بیارن
با پروجکت تصویر بر روی آب پاشش شده در وسط رودخانه در شهر توکیو، ما شاهد یک فریب تصویری-آبی بسیار بزرگ و سحرانگیز هستیم؛ حتی می شه این طور تعبیر کرد: مانیتوری با عرض شصت متر توسط هنرمندان و متخصصان ژاپنی درست شده :)
باید اذعان کرد خلاقیت بشر در این طور چیزها تمامی نداره و مرزهایی عجیب رو روزانه داره رد می کنه
این اینستالیشن شهری بی‌نظیر در فرانسه از یک صفحه تشکیل شده که شبکه ای از سلول‌های نورده حساس به رطوبت رو در خودش جا داده و مانند یک ال سی دی بزرگ شهریه.
بچه ها و بزرگ‌تر ها در شب میان و با تفنگ آب‌پاش و اسفنج خیس و هر صورتی که بتونن به این صفحه آب می پاشن و سلول‌ها به همین دلیل شروع می کنن به نوردهی... مثل این تخته سیاه‌ها که بچه کوچولوها روشون نقاشی می کنن و بعد با کشیدن دست روشون پاک می شن و جوهری و رنگی هم به بیرون نمی ریزه.
مردم می‌تونن به طور بی هزینه و بدون ترس و قید و .... تجربه نقاشی در ابعاد بزرگ رو این جا داشته باشن. تجربه این طور بی هزینه خطا کردن . تجربه لذت بخش و آگاهی بخشیه
حادثه اسف بار زلزله آذربایجان بیش از هرچیز من ورفقای معمارم را یاد تجربیات ارزنده پروفسور نادر خلیلی و آمادگی او برای بازسازی شهر بم بعد از زلزله آن سال آن هم در شش ماه انداخت.... نادر خلیلی اگرچه به جامعه مذهبی سنتی به ظاهر تعلق نداشت اما آرا و افکارش شاید بیش از هر قشری در دل و ذهن همین جامعه جای می گرفت و اگر نبود سیاست های اموزشی غلط و نگاه های تنگ نظرانه شاید امروز شکوه دوباره معماری ایرانی اسلامی را با او و نگاه پیش روی او شروع می کردیم. نادر خلیلی نه یک پایان که آغازی ست بر جریان نوزایی معماری ایرانی اسلامی و از این حیث شناخت او و آرایش و لطافت های نگاهش برای آنان که ادامه دهنده این جریان هستند امری لازم است
صادق لطفی زاده در یادداشت کوتاهی با اشاره به یکی از این لطافت ها سعی دارد تا شما را به خواندن زندگی نامه او ترغیب کند.
مشابه این کار رو در خرمشهر دیده بودم، اما یک تفاوت ریز و البته حساب شده این میون بود و هست. در کار ایرانی نورپردازی روی پل بود و پهنه‌ی نور طبعا خیلی کم بود اما در این کار هوش‌مندانه نور رو به سمت آب روانه کردند به این صورت پهنه‌ی بزرگی رو رنگین کمانی کردند؛
یک فکر مختصر و یک تفاوت ساده اما تاثیرگذار
علی رضا تغابنی در طرح ویلای امیر واقع در کرج، سعی کرده در کنار ارائه کالبدی متناسب با سلیقه ها و سبک زندگی دنیای مدرن از برخی ویژگی‌ها و عناصر و ارزش‌های معماری خودمون هم بهره ببره. او حصیر چوبی رو خیلی خوب در کارش به کار برده، با نماسازی کاه‌گلی به شکلی که تداعی کننده معماری خشتی خودمون باشه، حال و هوای اثر رو ایرانی کرده و اگرچه با ساخت انحناهای جالب در جداره نهایی کاری به کل متفاوت ارائه داده اما امتداد روح معماری سنتی ایرانی در کار حس می شه. حضور آب و پله بام که به صورت نمایان به بنا تکیه داده هم از دیگر عناصر آشنای معماری سنتی هستند که در ویلا امیر دیده می شن.
فارغ از این عناصر ظاهری، تغابنی در ساختار کلی بنا هم دو عرصه خصوصی و عمومی، اندرونی و بیرونی رو به خوبی و با نسبتی معین از یک دیگر دور کرده، پوسته ای یکپارچه رو روی کار کشیده تا اثر رو یکی کنه و برخی نوآوری ها یا تقلیدهای هوش‌مندانه هم از برخی ویلاهای معروفی که این سال ها در جهان دارن ساخته می شن از دیگر نقاط مهم این طرحه.
دوستان معمار یا علاقه مند به معماری جواب بدن. اون چیزی که به دنبال‌شیم و اسم‌ش رو می گذاریم "معماری ایرانی در عصر حاضر" در طرح یک ویلا، چیزی از جنس این کار علی رضا تغابنیه یا چیزی فراتر مورد نظر دارین!؟
