Horizons Steel یکی دیگه از آثار سورئال مجسمه ساز نیوزیلندی Neil Dawson ، سعی داره تا مفهوم بعد رو در ذهن ما به چالش بکشه. غیر از این بیانی که در این حجم هست بسیار به بیان های گرافیکی کامپیوتری نزدیکه و این یعنی آمیختگی بیان فضای دیجیتالی در دنیای واقع؛ چیزی که منجر به نوعی فریب تصویری و به چالش کشیدن ذهن در مرز بین واقعیت و مجاز می شه

هرچند این گونه تلاش‌ها برای آمیختگی واقعیت و مجاز و به چالش کشیدن ذهن در سال‌های اخیر در جوامع هنری کم نیست اما  این اثر ویژگی منحصر به فردی هم داره و اون ابعاد بزرگیه که کار شده که به نوعی تلاشی برای بیان وسیع‌تر از این چالش در ابعاد یک نماد شهری و منظری به حساب میاد....

 مشابه این کار رو در خرمشهر دیده بودم، اما یک تفاوت ریز و البته حساب شده این میون بود و هست. در کار ایرانی نورپردازی روی پل بود و پهنه‌ی نور طبعا خیلی کم بود اما در این کار هوش‌مندانه نور رو به سمت آب روانه کردند به این صورت پهنه‌ی بزرگی رو رنگین کمانی کردند؛

یک فکر مختصر و یک تفاوت ساده اما تاثیرگذار

 

 مجموعه ای از مجسمه‌های چندمنظوره که در عین این که یک فرم یادمانی شهری هستند، مکانی برای پارکینگ خودرو هم هستن.
این طور کارها رو می شه هنرهای زیبای عصر ماشین تلقی کرد. :)
در چند کار هم سعی شده انتزاعی از محتوای مجسمه ها یعنی اتومبیل ، فرم ها رو شکل بده

 این جا در یانون‌دیزاین مدتی ، به یمن مقاله خوب س.اکبری پیرامون لند آرت و چه هست و چه نیست اون بحث مفصل کردیم... خب اون زمان بحث ها و اشکالات متعددی به نگاه اتفاق گرا در لند آرت از جانب نگاه امثال من وارد بود،

با دیدن این کارها در اینترنت به نظرم اومد با انتشار اون‌ها بگم : به نظرم لند-آرت یعنی چیزهایی در حال و هوای این کارها؛ کارهایی که از بستر و متریال و فرصت های طبیعی بهره بردند و امتداد زمین هستند اما محصول نگاهی خلاقانه و معطوف به بیان حرفی روشن و خاص؛ و چندان هم به دست اتفاق سپرده نمی شن....

این کارها در همین شاتی که عکس برداری شدن معنا پیدا می کنن و ممکنه بعد از این ها توسط طبیعت تخریب بشن و حیات هنری اون ها هم تموم بشه.

 

زیر آفتاب گرم تابستان امسال چی بیشتر از سایه ای خنک می چسبه؟!

اگرچه این سایه رو می شه با سازه های پوشاننده مختلفی بنا کرد اما شاید هیچ کدوم به خوبی این اینستالیشن نباشن. اینستالیشن مهیجی که با قرار دادن تعداد زیادی چتر رنگی در کنار هم این گذر پیاده رو سایه دار کرده

 پارک‌سازی عمومی باید به طوری باشه که  محرومین و مستضعفینی که نمی تونن به شهربازی ها و قلعه های جادویی برن، حداقلی از تفریح رو بتونن برای بچه هاشون به طور رایگان داشته باشن. این مساله نه لزوما با نصب دستگاه های بازی که با طراحی منظری مناسب و ایجاد بستر بازی های جمعی و فردی برای بچه ها امکان پذیره....
چندبار دیگه هم این جا گفتم، لزومی نداره در طراحی محیط برای بچه ها از رنگ‌های کارتونی و احجام پلاستیکی و کاراکترهای شنگول والت دیزنی استفاده کنیم. بگذاریم سواد و سلیقه بچه ها رشد کنه بابا!

سرسره‌ها و تپه طورهای این پارک خیلی خوب تونستن بستری عمومی و رایگان برای تفریح بچه ها ایجاد کنن

 

 طرح کتاب‌خانه ای در فضای باز می تونه طرحی خیلی خوب برای نشر فرهنگ کتاب‌خوانی باشه؛
اگرچه طرح بیشتر یک کار نمادین می تونه تلقی بشه اما به نظر من چنین طرحی به خوبی می تونه کاربردی هم باشه؛ در سطح محلی در سطح شهری حتی، می‌تونه بوستانی برای کتاب اختصاص داده بشه و در اون کتاب‌خونه ای عمومی در فضای باز به طوری طراحی بشه که در مقابل مسائل آب و هوایی مشکل پیدا نکنه اما در تمام فصول سرپا بمونه

روستایی داریم در همین ایران خودمون به نام ماسوله که شما هم می شناسین. این روستا به خاطر خاک سرخ بسترش هویتی خاص پیدا کرده  و الان چندسالی هم هست که به مکانی توریستی و جاذب گردشگر بدل شده. اصولا طبیعت شاید خودش همواره عنصر هویت ساز رو در اختیار ما بگذاره؛ کافیه ما به اون اجازه بروز بدیم. و از بین ش نبریم.
این چقدر زیباست .... اما!

اما در این کار، با چیزی متفاوت و حتی متضاد روبه‌رو هستیم. نشت آلودگی‌های سمی در مجارستان 2010 که منجر به کشته شدن نه نفر و مریضی و آسیب هزاران نفر و تخریب سنگینی در طبیعت می شه، این بار عنصری هویت ساز و یکی کننده در این شهر پدید آورده. خطی قرمز که گاهی تا ارتفاع دو متر بالا آمده و شهر رو از پایین به طور یک پارچه مریض کرده....

چه وقت ها که در کناره دریا مشغول و غافل، سرگرم برکه های خویشتنیم.

مرا با برکه م بگذار دریا ارمغان تو....