دفتر نورمن فاستر معمار انگلیسی در ادامه تجربیات فنی و توسعه‌طلبی‌های تکنولوژیکالش اقدام به ارائه پروپوزالی متفاوت کرده. طرح مذکور طرح سازه‌هایی بر روی کره‌ی ماهه که به وسیله فن‌آوری اجرای پرینت سه‌بعدی بر سطح کره ماه بنا می شن. برای رسیدن به این منظور دفتر مذکور نمونه‌هایی هم در مقیاس یک و کوچک‌تر تولید کرده تا اجرایی بودن طرح خودش رو هم اثبات کرده باشه. 

آیا این گونه اقدامات خبر از آینده‌ای نه چندان دور دارند که بشر روند تخریب سیاره‌ای دیگر رو هم به بهانه توسعه آغاز کنه؟

فرمودن خدا رحمت کنه بنده مومنی که کاری اگر در دنیا انجام می ده اون رو محکم و کامل انجام می ده!

این چه ربطی به این پست داره؟ کم‌تر کاری رو می بینیم پیرامون خودمون که کامل و درست انجام بشه و اتفاقا هم اموری بسیار مهم هستند که با بی‌تفاوتی روبه‌رو می شن. مثلا ما سالانه بیمارستان‌های زیادی در ایران می سازیم و خب طبعا بیمارستان بنای بسیار بسیار مهمیه. اما کم تر بیمارستانی کامل و بدون نقص و روبه‌جلو می سازیم.... 

این بنا که توسط انسان‌هایی در مکزیک ساخته شده یک اصطبله! یک قرارگاه حیوانی و جایی که از نظر اهمیت اصلا نمی شه اون رو با یک بیمارستان به طور مثال مقایسه کرد. اما این بنای ساده ببینین با چه حساب و کتاب و دقت و هندسه و ساختی ارائه شده.... آدمی می مونه از مقایسه این دو با هم.

حتما نام سیلیکون ولی رو شنیدین. منطقه‌ای در ایالت کالیفرنیا که امروز می‌شه اون رو محله‌ی اکثر غول‌های دنیای ارتباطات و رایانه و به خصوص اینترنت دونست. شرکت‌هایی نظیر گوگل، اپل، سامسونگ، انویدیا و حتی فیس بوک! تمام این شرکت‌های بزرگ در این جا جمع شدند تا شاید پایتخت دنیای عصر ارتباطات رو با مختصاتی جدید شکل بدن

به تازگی و بعد از معرفی پروژه دفتر رسمی مرکزی اپل در سیلیکون ولی که توسط معمار انگلیسی تبار نورمن فوستر و تیم‌ش طراحی شده یکی یکی شرکت‌های بزرگ دیگه هم شروع به معرفی پروژه های دفاتر شون کردن. ابتدا فیس بوک. بعد گوگل و حالا انویدیا و سامسونگ.....

این مساله حتی منجر به تغییر شکلی اساسی در لنداسکیپ یا همون منظر سیلیکون ولی می‌شه چرا که ابعاد هر کدوم از این پروژه ها ابعادی شهری خواهد بود.

در این پست می تونین این تغییرشکل ناگهان رو در چند شات مختص به هر شرکت مشاهده کنین.

صورت مساله‌های ساده‌ای در معماری هست که می‌تونه جواب های ساده اما متفاوت و با هویت مستقل خودش رو داشته باشه. یکی از این گونه صورت‌ مساله‌ها طراحی آلاچیقه. چیزی که در بسیاری از پارک‌های عمومی شهرهای ما هم هر روز ساخته می‌شه. گاهی برای هویت‌سازی این گونه‌ها به برخی عناصر الحاقی یا فرم‌پردازی‌های هرزه متوسل می‌شن. در حالی که با اعتماد به هندسه و نوآوری در عین وفاداری به هندسه‌ و تنها با کاربرد درست متریال‌های با کیفیت‌های متفاوت می شه به سازه‌های و فضاهایی نوآورانه و دارای شخصیت ویژه رسید.

به آلاچیق زیر نگاه کنید

بعد از دیدن نمای گرافیکی اجرا شده در موزه هنرهای معاصر واتاری در یانون‌دیزاین، موضوع گرافیک و رابطه‌ی اون با معماری برام جالب شد و کمی جست‌وجو کردم. این پست ۱۳ ترکیب جالب میون معماری و گرافیکه که در اون با نگاه گرافیک به معماری نگاه شده.

چیزی که در نمای موزه هنرهای معاصر واتاری دیدیم متفاوت از این گونه کارهاست و حضور مستقیم عناصر گرافیکی در معماریه اما در این کارها هم با غلبه نگاه گرافیکی بر نگاه معمارانه مواجهیم و نوعی برخورد تزئیناتی گرافیکی با معماری. امری که در نقطه‌ی نهایت خودش به طراحی نمایی مثل نمای واتاری می رسه.

هتل‌های منحصر به فرد، هتل‌هایی هستند که به منظور تجربه‌ای متفاوت طراحی‌شدند و در اون‌ها اون‌قدر که تجربه متفاوت اصالت داره حتی مسائلی نظیر‌ آسایش اصالت نداره! :) چیزی که برای بشر امروز جذابه رد تمام تجربه‌هاست. تجربه‌هایی که تشت‌شون از بام افتاده و دیگه نفس آدمی رو ارضا نمی‌کنن

در این پست چندتا از منحصر‌ به فرد ترین واحدهای اقامتی کوتاه مدت رو در جای جای جهان مشاهده می‌کنین

فن‌آوری‌های دیجیتال کم کم داره در معماری جای خودش رو پیدا و تثبیت می‌کنه. معمولا خیلی وقت‌ها در برخورد با پدیده‌های نو در معماری خطر نوآوری زدگی و استفاده‌های بدون رویه و حساب نشده از محصولات فن‌آوری بدون در معماری وجود داره. مثلا پانل‌های LED یا تلویزیون‌های LED بزرگ شهری همین امروز در تلفیق با ساختمان‌های تجاری در پایتخت ما یعنی تهران داره به صورت بی‌رویه و بی‌محابا و در بدترین و غیراصولی‌تری ترکیب‌ها با معماری طراحی می‌شه در حالی که به بهانه تبلیغات و سود بیشتر کل حیثیت و هویت معماری همون بافت‌های تجاری رو به بازی می‌گیره.

در طرح زیر یک نمونه تلفیق هوش‌مندانه از فن‌آوری‌های دیجیتال با معماری رو می‌بینیم که تونسته خودش به اثری هنری و حتی عامل هویت‌بخش به معماری تبدیل بشه و از این توده‌ ساختمانی سنگین به عنوان بومی با کنتراست بالا بهره ببره.

دغدغه‌ی طراحی فضاهای آموزشی در ایران هر روز برام مهم‌تر می شه؛ چرا که هر روز تیپ‌سازی‌های فاقد ارزش معمارانه و خالی از ارزش‌ها و ویژگی‌های فضایی مجتمع‌های آموزشی وزارت آموزش پرورش که مثل قارچ تحت عناوین مدرسه‌سازی و خیرین مدرسه‌ساز در حال تکثیر هستند مقابل چشمم در شهرهای مختلف کشور دیده می‌شه.

ما انتظار فردایی روشن داریم و این انتظار حقه، اما این چنین فردایی تنها و تنها از دل مسیری درست محقق می‌شه. فرزندان امروز ما که آینده رو خواهند ساخت اگر امروز از دل فضاها و تربیت و آموزشی متناسب با اون آینده روشن بلند شدند اون وقت می‌شه آینده روشن رو قابل تحقق دونست..... امروز در فضاهای آموزشی‌مون هم مانند خانه‌هامون به حداقل‌های کالبدی بسنده کرده ایم و همین که یک بنا و چند اتاق قابل تصور به عنوان کلاس درس ساختیم فکر می‌کنیم رسالت خودمون رو در مورد مدرسه سازی به انجام رسوندیم....

تا زمانی که طراحی مدرسه‌ها بر اساس الگوهای تیپ اون هم به سطحی ترین وضع ممکن توسط دفاتر فنی وزارت‌ آموزش پرورش در  شهرهای مختلف انجام می شه و کار رو به مثابه کاری اداری و دفتری می‌پندارن به هیچ وجه می‌شه انتظار نوآوری‌ها و فضاهایی با ارزش‌های معمارانه مانند طرح مجموعه آموزشی زیر در چارترا داشت؟

این نماسازی مربوط به برگزاری نمایشگاه عکس‌های سیاه و سفید پرتره از یک هنرمند در موزه‌ای در توکیوست. کار به منظور دعوت‌کنندگی در آستانه ورود به موزه کار شده و از هزار و یک بیلبورد تبلیغاتی برای بازدید از این نمایشگاه موثرتر به تبلیغ می‌پردازه. اما چیزی که بیش از این ‌ها مورد توجه قرار می‌گیره حضور متفاوت و البته قدرت‌مند گرافیک در حوزه معماریه. درسته این طرح به عنوان یک افزوده موقت کار شده اما به خوبی تونسته با نمای ساختمان تلفیق بشه و حتی بشه اون رو به عنوان نمایی همیشگی برای یک ساختمان پذیرفت.....

این شاید شروع سطح و الگوی جدیدی از حضور گرافیک در معماری باشه. شاید در آینده شاهد معماری‌هایی باشیم که در آمیختگی با آثار گرافیکی کامل بشن و بدون اون‌ها ناقص باشن.

مسابقه‌ای بین‌المللی برای طراحی موزه ملی افغانستان برگزار شد و طبعا از طرف استودیوهای معماری نقاط مختلف جهان طرح‌هایی اراپه شد. طرح زیر طرح استودیوی ماتیو کینر، یک استودیوی فرانسوی-انگلیسیه که برای مسابقه ارائه شده. طرح عبارته از توده‌ای سنگین آمیخته‌ای از فضاهای پر و خالی که به صورت نیمه در خاک فرورفته و با چرخشی معنادار تداعی کننده یک میراث بزرگ نهان در دل خاکه..... اگرچه به لحاظ نگاه طراحانه معماری از برخی گوشه های این طرح به خصوص از طراحی فضای داخلی‌ش خوشم اومده اما دو نکته رو پیرامون‌ش باید بگم.

اول این که وقتی ملتی خودشون برای خودشون طراحی نکنن و کار رو به بیگانه بسپرن لاجرم باید قبول کنن نگاه از خارج به خودشون رو. باید بپذیرن که به جای ملتی فعال و رو به جلو، میراثی باستانی هستند در دل خاک و ساکن و مناسب برای غبطه خوردن. برخی بیان‌ها هرچند با احترام گفته بشن در خودشون حاوی مضامینی توهین آمیز هستند...

دوم این که برام جالب بود طراحان چنین اثری هم برای گول زدن سر کارفرما چه داستان‌ها که نمی‌گن. گفتن میدان گاهی موزه ۵۶ مترمربعه که نشون دهنده اهمیت اعداد ۷ و ۸ در اسلامه !!! :) و بعد گفته که چرا که قرآن هفت آیه داره (منظورش سوره حمد بوده) و هشت گالری موزه هم تاکید بر عدد هشت! بازی با کلمات و اعداد و حروف .... چیزی که تنها از پس تفکر پسامدرنی برمیاد که بین حقیقت و مجاز هیچ تفاوتی قائل نیست.